Θα γίνουν όμως όλα αυτά και πως; Δεν αποκλείεται, αλλά μόνο αν η κυβέρνηση αλλάξει ριζικά και το συντομότερο πολιτική σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς που έχουν ως κοινό τους παρονομαστή την υπερβολική εξάρτηση από το κράτος, την οποία ενθαρρύνει με την κατοχύρωση προνομίων και την υπερβολική χορήγηση επιδομάτων σε κάθε λογής «δικαιούχους».
Αντιλαμβανόμαστε και συμμεριζόμαστε, φυσικά, τον προσανατολισμό της κυβέρνησης προς ενίσχυση του Κράτους Προνοίας για την ανακούφιση των ασθενέστερων. Ο προσανατολισμός αυτός είναι ευνόητος και λογικός όχι μόνο για τα σύγχρονα κόμματα της λεγόμενης αριστεράς και σοσιαλδημοκρατίας αλλά και για τα φιλελεύθερα κόμματα ανά τον πλανήτη, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν εξυπηρετούν ψηφοθηρικές σκοπιμότητες και ότι δεν γίνεται κατάχρηση.
Υπάρχει ωστόσο μία ‘διαλεκτική’ αντίθεση ανάμεσα στην άκρατη πολιτική στήριξης των ασθενεστέρων και του προσανατολισμού ανάπτυξης και μεγέθυνσης της οικονομίας.
Η ανάπτυξη έρχεται ως αποτέλεσμα παροχής κινήτρων προς τους παραγωγούς και τους επενδυτές. Στο σύγχρονο κράτος το μείγμα των πόρων που κατευθύνονται στη βελτίωση των έργων υποδομής (δρόμων, λιμανιών, ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, βελτίωσης της λειτουργίας των θεσμών και των συστημάτων υγείας και εκπαίδευσης κλπ) και κινήτρων για την τόνωση της παραγωγής και των επενδύσεων αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της πολιτικής του.
Τα παραγωγικά και επενδυτικά κίνητρα είναι ιδίως η σταθερότητα της πολιτικής κατάστασης, η προβλεψιμότητα του φορολογικού καθεστώτος, η εμπιστοσύνη στον θεσμό της δικαιοσύνης και στο τραπεζικό σύστημα, η ανοιχτή λειτουργία των αγορών προϊόντων και υπηρεσιών, τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στις μισθολογικές κλίμακες και η διαφάνεια των θεσμών.
Όταν, αντίθετα, η πολιτεία αποφασίζει να στηρίξει υπέρμετρα την πολιτική επιδομάτων αυξάνοντας αλόγιστα τα ποσά τους, την ποικιλία ή και την περίμετρο των δικαιούχων τους, σκοτώνει την επιχειρηματικότητα. Διότι με τον τρόπο αυτόν διοχετεύει σε άγονο έδαφος τους πόρους από την φορολόγηση των πλέον δημιουργικών, και επιδοτεί την κατανάλωση των μη παραγωγικών.
Υπονομεύει την παραγωγικότητα και το επιχειρείν και δημιουργεί στρατιές από ‘υψηλο ή χαμηλοπρονομιούχους’ παθητικούς πολίτες εξαρτημένους από το κράτος, οι οποίοι δεν είναι σε θέση να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Τα περιμένουν όλα από το κράτος. Οι περιοδικά και από όλες τις εκάστοτε κυβερνήσεις επαναλαμβανόμενες άκριτες προσλήψεις ή εκβιαστικές μονιμοποιήσεις αποτελούν απλά μία από τις αποχρώσεις αυτού του φαύλου κύκλου.
Η κατάσταση αυτή είναι, δυστυχώς, κοινό χαρακτηριστικό των φτωχότερων χωρών του πλανήτη μας και επιτείνεται όταν τα ηνία της εξουσίας τα αναλαμβάνουν κρατιστικά κόμματα. Στην περίπτωση αυτή και για λόγους ψηφοθηρικούς το κράτος συχνά αναλαμβάνει και επιχειρηματικές δραστηριότητες ακόμη και σε τομείς που δεν είναι στρατηγικής ή επιτελικής σημασίας για τη λειτουργία του.
Πολλαπλασιάζει έτσι τις πιθανότητες αχρείαστων προσλήψεων και απείρων άλλων συνθηκών διαφθοράς, που επιβαρύνουν τον φορολογούμενο, διότι το κράτος, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που τις επιβάλλουν επιτελικές λειτουργίες του, δεν έχει καμμιά δουλειά να επιχειρεί.
Ρόλος του είναι να εξασφαλίζει ομαλές συνθήκες ολοκλήρωσης των ατόμων και της κοινωνίας, παρέχοντας τις αναγκαίες οικονομικές υποδομές, υποδομές υγείας και εκπαίδευσης και εξασφαλίζοντας την ομαλή λειτουργία των θεσμών και των αγορών σε συνθήκες διαφάνειας. Μόνο έτσι το κράτος μπορεί να είναι αποτελεσματικό στην αποστολή του και η οικονομία της χώρας να γίνει ανταγωνιστική.
Η φιλολογία περί παγκοσμιοποίησης είναι άχρηστη, διότι θέλουμε δεν θέλουμε, η παγκοσμιοποίηση είναι εδώ και αποτελεί γεγονός. Fact of life. Το ίδιο ισχύει και με τη φιλολογία περί της άρσης αδικιών και σοσιαλισμού, που είναι απλά η στάχτη στα μάτια που χρειαζόμαστε, ως φαίνεται, για να συνεχίσουμε να αρνούμαστε να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Αλλά για πόσο ακόμη;
Αργά ή γρήγορα θα ξυπνήσουμε στην παραδοχή ότι η παροχή ή η διατήρηση προνομίων αντί κινήτρων σε επαγγελματικές ομάδες ή συγκεκριμένους επιχειρηματίες είναι σύμπτωμα διαφθοράς του κράτους. Αργά ή γρήγορα θα αντιληφθούμε ότι η υπέρμετρη παροχή επιδομάτων αποτελεί ομολογία και είναι δείκτης μέτρησης της αποτυχίας του κράτους να εκπληρώσει το ρόλο του και την αποστολή του, πολλαπλασιάζοντας έτσι τις στρατιές των εξαρτημένων.
Αν τυχόν βγούμε στις αγορές προτού να έχουμε συμφιλιωθεί και συμμορφωθεί με αυτές τις παραδοχές, τότε θα είναι αργά και το κόστος της αυταπάτης μας πολύ υψηλό.