Ωστόσο, οι δημοσιογράφοι δεν είναι ηλίθιοι. Αν κρίθηκε αναγκαίο να περιληφθεί στις ειδήσεις και μάλιστα στις κυριότερες κάτι που απλά επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά όσα γνωρίζαμε, προφανώς και συντρέχει λόγος.
Είδηση μάλλον αποτελεί το γεγονός ότι τελικά φαίνεται πως έχουμε ακόμη αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, η κυριότερη ψευδαίσθηση που διατηρούμε είναι πως «έλα μωρέ τώρα, κρίση είναι. Που θα πάει, θα περάσει. Εντάξει, μπορεί να κράτησε λίγο περισσότερο, αλλά που θα πάνε, στο τέλος δεν θα μας βαρεθούνε να μας αφήσουν ήσυχους;».
Πρόκειται όμως στην περίπτωσή μας για μία κρίση που απλά κρατάει χρόνια ή, μήπως, για κάτι βαθύτερο;
Μετά την παγκόσμια κρίση του 2008 η παγκόσμια οικονομία έχει ανακάμψει. Στη λέσχη της ΕΕ, στην οποία έχουμε το προνόμιο να ανήκουμε, η ανάκαμψη σε ποσοστό που αναμένεται να υπερβεί το 1,7% εφέτος, είναι ισχυρότερη από αλλού και η ανεργία υποχωρεί αισθητά κάτω από το 10%.
Η αλήθεια είναι πως και στη χώρα μας υπάρχει κάποια μικρή ανάκαμψη, η οποία οφείλεται στη βελτίωση του διεθνούς κλίματος, στις κάποιες ιδιωτικοποιήσεις και στη δειλή βελτίωση του κλίματος επιχειρηματικότητας. Παρά την όποια βελτίωση, η οικονομία μας παραμένει, ωστόσο, σε βαθιά ύφεση. Που οφείλεται όμως αυτή η ύφεση;
Τα δέκα χρόνια αυτής της ύφεσης έπρεπε πλέον να μας είχαν διδάξει τα στοιχειώδη: με φορομπηχτικές πολιτικές αύξησης των κρατικών εσόδων και διατήρησης σε υψηλό επίπεδο των κρατικών δαπανών με ταυτόχρονη ενεργό αποθάρρυνση της επιχειρηματικότητας και αποδυνάμωση των θεσμών, οδηγούν ένα κράτος στην φτώχεια και στην αποτυχία. Αν δεν το πιστεύετε, ρίξτε μια ματιά στη Βενεζουέλα του Μαδούρο, χωρίς όμως να ξεχνάτε πως ο σημερινός κομμαντάντε είναι απλός συνεχιστής του Τσάβες.
Αυτό που χρειάζεται ένα κράτος για να πετύχει είναι δημοκρατικούς, ισχυρούς και ανεξάρτητους θεσμούς που να ενθαρρύνουν την πίστη και την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στο πολίτευμα, στην οικονομία και στην επιχειρηματικότητα. Αυτό το κατόρθωσαν οι άλλες χώρες της ΕΕ που βρέθηκαν σε κρίση, όπως η Κύπρος, η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Δηλαδή τι έκαναν; Χρησιμοποίησαν τα δάνεια που έλαβαν ως οξυγόνο για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για τις μεταρρυθμίσεις που ήσαν αναγκαίες για να ανακάμψουν.
Ενώ εμείς; Δυο χρόνια μετά τις τελευταίες εκλογές έχουμε φτάσει τώρα στην ώρα της ενδιάμεσης αξιολόγησης πριν από τις επόμενες εκλογές. Πρόκειται, δηλαδή, για τη mid-term αξιολόγηση, αυτήν που οφείλουμε να κάνουμε εμείς οι φορολογούμενοι ψηφοφόροι δυο χρόνια μετά από τις τελευταίες εκλογές, ανεξάρτητα από τις αξιολογήσεις της εφαρμογής του προγράμματος από τους Θεσμούς.
Και τι βλέπουμε; Απλά, παρατηρούμε πως η χώρα μας με βάση τους περισσότερους διεθνείς δείκτες ανταγωνιστικότητας παραμένει στάσιμη ή πάει από το κακό στο χειρότερο. Το ίδιο, δυστυχώς, ισχύει για την υγεία, την παιδεία και φυσικά και την ανεργία των νέων όλους, δηλαδή, τους σημαντικούς δείκτες κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων, που δεν μπορούν να καλυφθούν από κανενός είδους κρατική ελεημοσύνη με τη μορφή επιδομάτων.
Στην αγγλοσαξωνική παράδοση του Τύπου, χρησιμοποιείται, μεταξύ άλλων, ένας δείκτης που αποτελείται από ένα μόνο γράμμα της αλφαβήτου το R, for recession = ύφεση. Ανάλογα, δηλαδή, με τη συχνότητα χρήσης του όρου στις εφημερίδες σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο, οι διεθνείς οικονομικοί σχολιαστές αλλά ακόμη και οι Κεντρικές Τράπεζες αρχίζουν να αντιμετωπίζουν σοβαρά το ενδεχόμενο έναρξης υφεσιακού κύκλου. Εμείς, εδώ, περισσότερο ευρηματικοί, το βρήκαμε το κόλπο. Αντί να κάνουμε λόγο για ύφεση, μιλάμε για κρίση.
Γιατί; Διότι, ίσως, αν είχαμε παραδεχθεί ότι πρόκειται για ύφεση, και όχι απλά για μία παροδική κρίση, θα έπρεπε να πράξουμε αναλόγως: θα έπρεπε δηλαδή να προσηλωθούμε στις μεταρρυθμίσεις που θα έκαναν τη Διοίκησή μας αποτελεσματικότερη και την οικονομία μας ανταγωνιστικότερη.
Αν, επίσης, χρησιμοποιούσαμε λίγο συχνότερα το γράμμα Μ για μεταρρυθμίσεις που θα μας έκαναν ένα σύγχρονο κράτος, ίσως τα πράγματα να είχαν αρχίσει να πηγαίνουν και για μας λίγο καλύτερα, λίγο πιο πριν. Ίσως τότε, η δήλωση του Δρ. Σόϊμπλε να είχε περάσει στα ψιλά των εφημερίδων, αφού ο άνθρωπος δεν είπε τίποτε καινούργιο.
Τα θέματα που θα απασχολήσουν την επικαιρότητα τις προσεχείς εβδομάδες, είναι πολλά και ποικίλα. Ποιά από αυτά άραγε θα αποτελέσουν ειδήσεις επειδή θα το αξίζουν και ποιά θα καταλαμβάνουν καθημερινά τις κυριότερες στήλες των εφημερίδων, ενώ στην ουσία θα πρόκειται για απλό παρασιτικό θόρυβο, που θα μας ξυπνά από τις αυταπάτες μας;