Ας δούμε, συνοπτικά, ορισμένα αποκαλυπτικά στοιχεία:

• Το 2014, οι επενδύσεις υποχώρησαν στο χαμηλότερο ποσοστό επί του ΑΕΠ από το 1960. Συγκεκριμένα, μειώθηκαν στο 11,5% του ΑΕΠ.
  Γενικότερα, ενώ πριν την κρίση ήταν κοντά στο 25% του ΑΕΠ, σήμερα ξεπερνούν μετά βίας το 10%.
• Σίγουρα, η εγχώρια αποταμίευση δεν αρκεί για να τις χρηματοδοτήσει. Κυμαίνεται στο 6-7% του ΑΕΠ, όταν ο αντίστοιχος μέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι στο 20%. Πρέπει να πάει κανείς 30 ολόκληρα χρόνια πίσω για να δει αυτόν τον ευρωπαϊκό δείκτη αποταμίευσης στη χώρα μας…
• Η κατανάλωση των ελληνικών νοικοκυριών εξακολουθεί να κινείται σε μη βιώσιμα επίπεδα. Είναι περίπου στο 70% του ΑΕΠ, σχεδόν όσο και το 2009 – ουσιαστικά ανεπηρέαστη από την κρίση…
• Υπολογίζεται ότι απαιτούνται 100 δισεκατομμύρια ευρώ σε επενδύσεις για να επιστρέψει το ΑΕΠ το 2022 στα επίπεδα του 2008. Από αυτά, μόλις τα 20 δισεκατομμύρια ευρώ είναι εξασφαλισμένα από το Εταιρικό Σύμφωνο για το Πλαίσιο Ανάπτυξης (ΕΣΠΑ) 2014-2020, το οποίο χρηματοδοτείται από τα διαρθρωτικά ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα υπόλοιπα 80 δισεκατομμύρια ευρώ πρέπει να προσελκυθούν από ξένους επενδυτές…
• Η Ελλάδα, ήδη πριν από την κρίση, είχε τις λιγότερες ξένες επενδύσεις ως προς το ΑΕΠ ανάμεσα σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Η κατάσταση παραμένει η ίδια και χειρότερη…
• Η χώρα μας απουσιάζει πλήρως από το πολυσυζητημένο «πακέτο Γιούνκερ», το «Επενδυτικό Σχέδιο για την Ευρώπη», που υιοθέτησε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Νοέμβριο του 2014. Από το σχετικό ταμείο έχουν εγκριθεί συμβάσεις με 15 διαφορετικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για 42 έργα στον τομέα των υποδομών και της καινοτομίας. Η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να επιδείξει ούτε ένα επιλέξιμο επενδυτικό σχέδιο.

Το γεγονός ότι έχουμε το χαμηλότερο ποσοστό επενδύσεων από το 1960, αλλά τα ΜΜΕ ασχολούνται με μια ατυχή δήλωση ενός υπουργού για το Μακεδονικό και τις διαρροές του Wikileaks τα καθιστά συνυπεύθυνα για το ότι δεν ξεκολλάμε από τους βάλτους. Το φαινόμενο, βέβαια, δεν είναι καινούργιο εν Ελλάδι. Το 2007-2008, όταν τα δημοσιονομικά της χώρας εκτροχιάζονταν, τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων μονοπωλούσε η σεξουαλική ζωή του γενικού γραμματέα ενός υπουργείου…

Τον Ιούλιο του 2013 καταγράφηκε το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο: Σχεδόν το 28% του εργατικού δυναμικού της χώρας αναζητούσε θέση εργασίας, αλλά δεν μπορούσε να απασχοληθεί πουθενά! Η επίσημη ανεργία εξακολουθεί να είναι και σήμερα κοντά στο 25%. Οι προβολές στο μέλλον δείχνουν ότι θα χρειαστούν 20 ολόκληρα χρόνια, ώστε να επιστρέψει κοντά στο 7% (στα μεγέθη, δηλαδή, του 2008), αν ο ρυθμός αποκλιμάκωσής της παραμείνει σταθερός. Ένας εφιάλτης, με απλά λόγια, από τον οποίο δεν θα ξυπνήσουμε χωρίς ένα ισχυρό επενδυτικό σοκ…

Τι μπορεί να γίνει, εκτός από το να μην αποπροσανατολιζόμαστε από τον εθνικό στόχο των επενδύσεων;

• Να κλείσει το συντομότερο δυνατό η αξιολόγηση, που θα έπρεπε να είχε κλείσει από τον Νοέμβριο του 2015. Η αβεβαιότητα από την ατέρμονη παράταση των διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς βλάπτει πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να ωφελήσει μια οριακά καλύτερη συμφωνία στο μείγμα των μέτρων για το δημοσιονομικό κενό. Είναι πολύ απλό - γιατί δεν το καταλαβαίνουμε;
• Να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Μπορεί τα 50 δισεκατομμύρια που ειπώθηκαν κάποτε να ακούγονται σήμερα ως σύντομο ανέκδοτο, αλλά σίγουρα η ελληνική οικονομία έχει μόνο να ωφεληθεί, αν γίνουν όσα αναβάλλονται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 με τη δημαγωγία περί «ξεπουλήματος». 23 μεγάλα περιουσιακά στοιχεία αναφέρονται στο σχέδιο του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, που αποτελεί μέρος του τρίτου Μνημονίου. Μόνο τα 80.000 ακίνητα του Δημοσίου μπορούν να δημιουργήσουν 100.000 νέες θέσεις εργασίας.
• Να ολοκληρωθεί η κτηματογράφηση για το υπόλοιπο 65% της επικράτειας, η ολοκλήρωση της οποίας μέχρι το 2020 είναι μνημονιακή υποχρέωση. Δεν μπορεί η Ελλάδα να παραμένει η μόνη χώρα της Ευρώπης που δεν έχει κτηματολόγιο! Ακόμα και η Αλβανία - με την οποία μοιραζόμασταν αυτό το χαρακτηριστικό -  κατάφερε να προωθήσει και να εφαρμόσει ένα σχέδιο χαρτογράφησης της γης της. Το χωροταξικό πλαίσιο είναι κομβικής σημασίας για την πραγματοποίηση επενδύσεων σε έργα υποδομής.
• Να μειωθούν γενναία οι αμυντικές δαπάνες, ώστε να ενισχυθεί ισόποσα το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Η μείωση κατά 500 εκατομμύρια ευρώ που έχει καταχωρισθεί στον προϋπολογισμό του 2016, είναι ένα πρώτο, δειλό όμως, βήμα.
• Να αξιοποιηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι υπάρχοντες πόροι του ΕΣΠΑ και του Εθνικού Ταμείου Επιχειρηματικότητας και Ανάπτυξης.
• Να κινητοποιηθούν νέοι πόροι για την υλοποίηση επενδυτικών σχεδίων από το πακέτο Γιούνκερ, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων, ακόμα και από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Εργασίας και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - όπως έχει προταθεί. Οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο και η Φρανκφούρτη μπορεί να συναινέσουν στο να δοθούν χρήματα στην Ελλάδα, αν βεβαιωθούν πως θα αξιοποιηθούν μόνο για παραγωγικές επενδύσεις.

Και, κυρίως, να αντιληφθούμε ως έθνος, ως πολίτες, το βασικό πρόβλημα της Οικονομικής Επιστήμης. Το 2010 είχαμε περισσότερα αυτοκίνητα ανά χίλιους κατοίκους από τις ΗΠΑ. Οι πόροι, όμως, είναι πεπερασμένοι, περιορισμένοι. Αν τους διαθέτουμε όλους για κατανάλωση, υποσκάπτουμε το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Ό,τι στερηθούμε σε κατανάλωση, το αποταμιεύσουμε και το επενδύσουμε, θα γίνει πλούτος και βιώσιμη ευημερία στο μέλλον. Όχι δανεική, με ημερομηνία λήξεως την πρώτη χρηματοπιστωτική κρίση. Από το 1980 ζούσαμε σαν να μην υπήρχε αύριο και το αύριο έγινε σήμερα. Το έχουμε, άραγε, αντιληφθεί;

Στέλιος Κοντέας