Δεν είμαι αριστερός, αν αριστερός σημαίνει αυτός που υπερασπίζεται τον κρατισμό – ένα οικονομικό μοντέλο που έχει χρεοκοπήσει σε όλον τον κόσμο, εδώ και δεκαετίες (συγκεκριμένα, από τότε που άνοιξαν οι αγορές και με το πάτημα ενός πλήκτρου τα κεφάλαια μετακινούνται από τη μία άκρη του κόσμου στην άλλη). Δεν πιστεύω ότι η μικρή Ελλάδα μπορεί να ανατρέψει τον διεθνή καπιταλισμό και την άνιση κατανομή του παγκόσμιου πλούτου, καθώς είναι προφανές ότι δεν μπορεί. Έχω την εύλογη απορία, όμως: Γιατί αδυνατεί να εξασφαλίσει ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας για τους ασθενέστερους, ώστε να μην υπάρχουν άστεγοι και επαίτες στους δρόμους;

Θα συναινούσα ανενδοίαστα να μειωθεί το ατομικό μου εισόδημα, αν ήταν βέβαιο ότι αυτή η μείωση θα λειτουργούσε ως αντίβαρο, για να αποτραπεί αυτή η κατάσταση εν τη γενέσει της. (Κάτι μου λέει ότι θα συναινούσαν κι άλλοι συμπολίτες μου που δεν αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί αλλά σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι...)

Μετά λύπης μου, διαπιστώνω ότι το όφελος από τη μείωση των δυνητικών (σ.σ.: είμαι πολλούς μήνες άνεργος) εισοδημάτων μου θα ήταν αμελητέο. Ο βασικός μισθός (586 ευρώ) απέχει πολύ λίγο από το όριο φτώχειας, όπως και να το ορίσει κανείς. (Φαινομενικά, δεν θα είχε κανένα νόημα να γίνει λόγος για εκείνον της μερικής απασχόλησης, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μικρότερος από το όριο φτώχειας. Αλλά ίσως θα έπρεπε, γιατί αποδεδειγμένα πλέον μία στις δύο νέες προσλήψεις αφορούν μερική ή εκ περιτροπής απασχόληση…)

Την ίδια στιγμή, είναι βέβαιον ότι η καθολική εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος θα στοίχιζε λιγότερο από όσο οι συντάξεις που δίνονται σε ανθρώπους μικρότερους των 55 ετών. Συγκεκριμένα, περίπου 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ τον χρόνο θα αρκούσε για να βγουν από την ακραία φτώχεια σχεδόν 500 χιλιάδες συμπολίτες μας. Κάθε χρόνο, όμως, το ελληνικό κράτος επιλέγει να δίνει σχεδόν 2 δισεκατομμύρια ευρώ σε περισσότερους από 200 χιλιάδες συνταξιούχους που βγήκαν στη σύνταξη πριν από τα… 55! Απίστευτο κι όμως ελληνικό…

Έχει καταρρεύσει προ πολλού ο μύθος των απεριόριστων χρημάτων για όλους και για όλα, αφού κανένας δεν δανείζει πλέον το Ελληνικό Δημόσιο για να τον συντηρήσει. Οι οικονομικοί πόροι ήταν, είναι και θα είναι περιορισμένοι. Τα αγαθά δεν πέφτουν ως μάννα εξ ουρανού. Η αύξηση του πραγματικού εισοδήματος προϋποθέτει βελτίωση της παραγωγικότητας των παραγωγικών συντελεστών και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Η παρέμβαση του κράτους στη διανομή τους απαιτεί πολιτικές αποφάσεις, δυσάρεστες για κάποιους και ευχάριστες για κάποιους άλλους. Το πρώτο μάθημα για έναν υποψήφιο φοιτητή Οικονομικών έμελλε να γίνει οδυνηρό πάθημα (μάθημα;) για την Ελλάδα…

Με πιο απλά λόγια;

Όσο εξακολουθούμε:

• Να δίνουμε κατ’ έτος περίπου 2 δισεκατομμύρια ευρώ σε συνταξιούχους κάτω των 55 και περίπου 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ σε συνταξιούχους κάτω των 60.
• Να επιχορηγούμε κάθε χρόνο με 600 εκατομμύρια ευρώ το ασφαλιστικό ταμείο της ΔΕΗ.
• Να διατηρούμε στρατόπεδα με μηδενική χρησιμότητα, μόνο και μόνο για να παίρνουμε το χάλκινο μετάλλιο στον ανταγωνισμό μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ στις αμυντικές δαπάνες.
• Να μην εισπράττουμε τίποτα από τα σχεδόν 20 δισεκατομμύρια ευρώ που οφείλουν λιγότεροι από 6,5 χιλιάδες νοματαίοι (που πρόσφατα ονοματίστηκαν) με οφειλές άνω των 150 χιλιάδων ευρώ προς το Δημόσιο.
• Να μην αξιολογούμε περισσότερους από 630 χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους και να μη συναινούμε στην απόλυση ούτε ενός εξ αυτών, για να μη θίξουμε το ιερό μεταπολιτευτικό τοτέμ.
• Να επιτρέπουμε να δρουν ανεξέλεγκτα 23 χιλιάδες offshore εταιρίες στην ελληνική επικράτεια.

Τόσο:

• Το 15% του πληθυσμού μας θα συνεχίσει να ζει κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας.
• Εκείνο που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού θα είναι το υψηλότερο στην Ευρωζώνη (36%).
• Όπως τώρα, ούτε 1 στους 10 ανέργους μας δεν θα εισπράττει επίδομα ανεργίας.
• 7 στους 10 εξ αυτών θα παραμένουν άνεργοι για περισσότερο από έναν χρόνο.
• Και η ανεργία θα διατηρείται σε δυσθεώρητα ποσοστά, υψηλότερα του 20% του εργατικού δυναμικού – για να μας ανταγωνίζεται μόνο η Ισπανία, σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση με μέσο όρο μικρότερο του 10%.

Όλα αυτά, καθώς οι απαιτούμενοι πόροι για αποτελεσματική κοινωνική πολιτική και παραγωγικές δημόσιες επενδύσεις θα παραμένουν δεσμευμένοι στις πρότερες χρήσεις. Στις οποίες δίνουμε προτεραιότητα χωρίς να το καταλαβαίνουμε…

Ή μήπως χωρίς να θέλουμε να το παραδεχτούμε;