Δεν διεκδικούμε, βέβαια, την πατρότητα της ιδέας. Πολύ ενδιαφέρουσα την είχε βρει πριν από λίγους μήνες και η Γενική Διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), μιλώντας στο περιθώριο ενός συνεδρίου. Τέσσερις δεκαετίες νωρίτερα, την είχε καταθέσει, επίσημα και επανειλημμένα, και ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας…
Τον Ιούνιο του 2016, η Κριστίν Λαγκάρντ, μιλώντας στο Φεστιβάλ Ιδεών Άσπεν, στο Κολοράντο των ΗΠΑ, είχε πει μεταξύ άλλων: «Νομίζω ότι είναι μια εξαιρετική ιδέα. Στο βαθμό που πρόκειται να δημιουργήσει ζήτηση, η οποία είναι ό,τι απολύτως χρειάζεται αυτή η οικονομία, θα ήταν εξαιρετική». (Σ.σ: Το ότι η δήλωσή της αυτή πέρασε στα ψιλά των ελληνικών ΜΜΕ πρέπει να προβληματίσει πολύ για το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου στη χώρα μας.)
Το 1976 και το 1980, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με επιστολές του στον πρόεδρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ), λόρδο Κιλλάνιν, είχε ζητήσει τη μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα. Αν και η πρότασή του υπαγορευόταν τότε περισσότερο από την ανάγκη προστασίας της Ολυμπιακής Ιδέας, παρά από οικονομικά κριτήρια, δεν παύει να ήταν μπροστά από την εποχή της.
Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, ότι η τότε πρόταση του εθνάρχη είχε εξασφαλίσει τη συναίνεση των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, της Δυτικής Γερμανίας και άλλων κρατών. Η Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων της Αμερικανικής Γερουσίας είχε εγκρίνει –σχεδόν ομόφωνα– ψήφισμα με το οποίο καλούσε τη ΔΟΕ να εξετάσει επειγόντως την πρόταση διεξαγωγής θερινών Ολυμπιακών Αγώνων μονίμως στην Αθήνα. Και η Ολυμπιακή Επιτροπή είχε προχωρήσει στη σύσταση ειδικής επιτροπής επιφορτισμένης να τη μελετήσει. Ενδεικτική, τέλος, ήταν και η αμέριστη στήριξη που είχε βρει από τα εγκυρότερα δημοσιογραφικά έντυπα των ΗΠΑ.
Εν ολίγοις, η ιδέα δεν είναι καινούργια. Έχουν μπει προ πολλού οι αναγκαίοι σπόροι για να καρποφορήσει. Απαιτείται μόνο δράση για να ποτιστούν…
Θέτοντας τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων, είναι βέβαιον ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2020 θα πραγματοποιηθούν στο Τόκιο. Η απόφαση για την ιαπωνική πρωτεύουσα έχει ανακοινωθεί ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2013.
Εκκρεμεί, όμως, το πού θα διοργανωθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2024. Μετά τη διαδοχική απόσυρση τριών πόλεων (Αμβούργου, Ρώμης, Βουδαπέστης), οι υποψήφιες που έχουν μείνει είναι μόλις δύο (Παρίσι, Λος Άντζελες). Η απάντηση στο ερώτημα «Παρίσι ή Λος Άντζελες» αναμένεται να δοθεί στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα τον προσεχή Σεπτέμβριο. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι μιλάμε πλέον μόνο για δύο πόλεις σημαίνει αυτόματα ότι οι αντιδράσεις σε μία απευθείας ανάθεση στην Αθήνα δεν μπορεί παρά να είναι ελεγχόμενες.
Μάλιστα, αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες ότι η ΔΟΕ θα αποφασίσει ταυτόχρονα για τον τόπο διεξαγωγής των Αγώνων του 2024 και του 2028, η ιδέα επίλυσης του προβλήματος μία για πάντα, με τη μόνιμη τέλεση σε μία πόλη, κερδίζει εκ των πραγμάτων πόντους. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι και το έγκυρο βρετανικό περιοδικό «Economist», σε πρόσφατο άρθρο του, συνηγορούσε υπέρ μιας τέτοιας λύσης.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα έχει τρία ισχυρά επιχειρήματα για να υποστηρίξει την πρότασή της:
1) Ακριβώς είκοσι χρόνια πριν από το 2024, το 2004, διοργάνωσε –κατά γενική ομολογία– άψογους Αγώνες. Επομένως, αρκεί οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις που αφέθηκαν να ρημάξουν, να ανακαινιστούν.
2) Αποτελεί το ιστορικό λίκνο των Ολυμπιακών. Ως εκ τούτου, εάν μία χώρα δικαιούται να γίνει ο μόνιμος τόπος τέλεσής τους, είναι δίχως αμφιβολία αυτή.
3) Τα τελευταία επτά χρόνια απασχολεί αρνητικά όλον τον κόσμο με το δημοσιονομικό της πρόβλημα. Όντας μέλος της Ευρωζώνης, είναι πάντα υπαρκτός ο κίνδυνος μετάστασής του στα υπόλοιπα μέλη και, κατ’ επέκταση, στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Υπό το πρίσμα αυτό, δεν μπορεί να υποτιμηθεί από κανέναν ότι, με προωθητική δύναμη για το ΑΕΠ της τη διοργάνωση των Αγώνων κάθε τέσσερα χρόνια, η ελληνική σχέση δημοσίου χρέους – ΑΕΠ δύναται να βελτιωθεί αισθητά, απαλλάσσοντας τη διεθνή κοινότητα από τον πονοκέφαλο της πολυσυζητημένης βιωσιμότητας.
Συμπερασματικά, αν η γαλλίδα Κριστίν Λαγκάρντ, ηγούμενη του ΔΝΤ, είναι μάλλον εύκολο να πείσει το Λος Άντζελες να αποσύρει την υποψηφιότητά του, γιατί είναι δύσκολο να πειστεί και το Παρίσι για κάτι αντίστοιχο;
Δεν είναι μεγάλη η ευκαιρία να τεθεί απευθείας το αίτημα στον νέο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, για να συναινέσει κι εκείνος σε μια ιδέα που η συμπατριώτισσά του στα ηνία του ΔΝΤ βρίσκει εξαιρετική;
Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι αντίστοιχο δεν είχε συμβεί στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε καταφέρει να πείσει τον Βαλερί Ζισκάρ ντ'Εσταίν και τους άλλους ηγέτες της ΕΟΚ, για μια διεύρυνση μόνο και μόνο για την προσχώρηση της Ελλάδας;
Αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη ότι ο εθνάρχης είχε απέναντί του συνολικά εννέα πρόσωπα μ’ ένα κατηγορηματικό «όχι», οι Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης δεν δικαιούνται με τίποτα να δειλιάσουν σήμερα…