Τώρα που η σκόνη από τα συλλαλητήρια φαίνεται να έχει κατακαθίσει, να θυμηθούμε μερικές αλήθειες που ηθελημένα ή αθέλητα μάς διαφεύγουν;
- Σύμφωνα με τον γεωγραφικό χάρτη, μόνο το 53% των εδαφών της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας ανήκει στην ελληνική επικράτεια.
Το ότι όποιος το αρνείται σημαίνει αυτόματα ότι δεν σέβεται τις συνθήκες ειρήνης φαίνεται να μη μας απασχολεί. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι επαναλαμβάνουμε αψήφιστα το σλόγκαν: «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική»;
- Από το τέλος των πολέμων, τα δύο τμήματα της Μακεδονίας που δεν ανήκουν στην Ελλάδα αναγράφονταν σε εγκυκλοπαίδειες με ονομασίες που περιείχαν τον όρο «Μακεδονία» («Νοτιοσλαβική Μακεδονία» ή «Μακεδονία του Βαρδάρη», «Βουλγαρική Μακεδονία» ή «Μακεδονία του Πιρίν»).
Για δεκαετίες, όμως, κανείς μας δεν είχε ενοχληθεί…
- Το 1992, η πορτογαλική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μάς προσέφερε μία συμβιβαστική λύση στο πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων, αλλά την απορρίψαμε γιατί προέβλεπε σύνθετη ονομασία με τον όρο «Μακεδονία» για το γειτονικό μας κρατίδιο.
Προς τιμήν του, έστω και εκ των υστέρων, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε παραδεχθεί ότι η απόρριψη του περίφημου «πακέτου Πινέιρο» ήταν επιζήμια για τα ελληνικά συμφέροντα.
- Το 1993, ο τότε διαμεσολαβητής του ΟΗΕ μάς πρότεινε την ονομασία «Νέα Μακεδονία», που επίσης απορρίψαμε.
- Το προσωρινό όνομα των Σκοπίων που προέκυψε από τη διμερή μεταβατική συμφωνία του 1995 περιείχε τον όρο Μακεδονία.
«Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», αλλά πάντως «της Μακεδονίας»!
- Στα χρόνια που ακολούθησαν, περισσότερα από 140 κράτη αναγνώρισαν τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα, δηλαδή «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Εμείς, όμως, εξακολουθούμε να φαντασιωνόμαστε ότι μπορούμε να επιβάλουμε την –παράλογη– θέση μας σ’ όλο τον υπόλοιπο πλανήτη.
- Το πολυσυζητημένο δημόσιο δάκρυ του –μακεδονικής καταγωγής– εθνάρχη δεν είχε σκοπό να διεγείρει το λαϊκό αίσθημα προς ακραίες θέσεις που θα απομόνωναν διεθνώς την Ελλάδα. Απευθυνόταν κυρίως στη διεθνή κοινότητα.
- Στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για το θέμα, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε γίνει έξαλλος με τον νεαρό υπουργό Εξωτερικών και τις επιπόλαιες θέσεις που διετύπωνε.
Το επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στο Αρχείο του (τόμος 12Β, σελ. 632-633).
Εις το όνομα των Σκοπίων, η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να δρέψει τους καρπούς ενός επώδυνου σταθεροποιητικού προγράμματος της οικονομίας της (καθώς η τότε κυβέρνηση ανετράπη πριν ολοκληρώσει το έργο της), σπατάλησε πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο και εν τέλει απομονώθηκε πλήρως… στον κόσμο της!
Υπό το πρίσμα αυτό, έστω κι αν δεν το διαλαλούμε, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες είμαστε περήφανοι που απουσιάζαμε από τα συλλαλητήρια. Όχι μόνο γιατί δεν επιθυμούσαμε να συγχρωτιστούμε κατά κανέναν τρόπο με γραφικούς ακροδεξιούς και λαϊκιστές από όλο το πολιτικό φάσμα.
Αλλά κυρίως γιατί δεν μπορούσαμε, δεν μπορούμε, για ακόμη μία φορά, ένα τέταρτο του αιώνα μετά, να αγνοήσουμε πραγματικότητες με τρόπο που η αγνόησή τους θα επιβεβαίωνε τη ρήση του εθνάρχη. Ότι ανήκουμε σ’ ένα απέραντο φρενοκομείο…