Κλείνουν σήμερα δύο χρόνια από όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο μεγάλο κομμάτι της Κοινωνίας είχε εναποθέσει ελπίδες για κάτι καλύτερο. Ελπίδες που διαψεύστηκαν οικτρά καθώς από τους πρώτους κιόλας μήνες έδειξε ότι δεν είχε κανένα σχέδιο για την διακυβέρνηση της χώρας.
Κανείς νουνεχής δεν περίμενε θαύματα. Περίμενε ωστόσο μία ελάχιστη σοβαρότητα και μια στοιχειώδη κοινωνική ευθύνη. Αντ’ αυτών περάσαμε δύο χρόνια δια πυρός και σιδήρου εξ αιτίας της ανοργανωσιάς , των παλινωδιών και της ανικανότητας των κυβερνώντων. Βαδίζουμε στα τυφλά προς ένα αβέβαιο και σκοτεινό μέλλον.
Χάθηκαν δύο πολύτιμα χρόνια που η χώρα θα μπορούσε στοιχειωδώς να ανασυνταχθεί. Δυο χρόνια κατά τα οποία επικράτησε μία γενικευμένη κατάπτωση σε όλα τα μέτωπα. Τα χειρότερα στοιχεία βγήκαν στην επιφάνεια. Ο χυδαίος εθνολαϊκισμός, ο ωχαδερφισμός , η απογοήτευση , η απάθεια και ο νοσηρός κυνισμός του όλοι ίδιοι είναι έχουν επιβληθεί κατά κράτος.
Και όλα αυτά γιατί οι Κυβερνώντες δεν έδειξαν την παραμικρή αίσθηση του χρόνου. Προφανώς η έννοια του επείγοντος ήταν άγνωστη σε αυτούς. Η καθυστέρηση ως διαπραγματευτική τακτική δοξάζεται ως πράξη αντίστασης εγκλωβίζοντας την πτωχευμένη χώρα σε καταστροφικά αδιέξοδα και αέναο τέλμα.
Δύο χρόνια απραξίας με μία οικονομία διαλυμένη, χωρίς τράπεζες, χωρίς αναπτυξιακή κατεύθυνση, με τον εθνικό πλούτο εκχωρημένο και μία κοινωνία ρημαγμένη και ασφυκτιούσα, με τη Χρυσή Αυγή και το Σώρρα να αλωνίζουν. Με τη Δημοκρατία να διαβρώνεται από την αλαζονεία, την κακιστοκρατία, τα ψεύδη, το θράσος και την ανικανότητα.
Εν κατακλείδι. Η χώρα φυτοζωεί. Φρόντισαν γι’ αυτό οι Έμποροι της Ελπίδας με το αλαζονικό αλάθητο τους.
