Τα διαβάζουμε και χαμογελάμε, ωστόσο, μέσα μας αναρωτιόμαστε αν η κατάσταση είναι για γέλια ή για κλάματα με την πλάστιγγα να γέρνει στο δεύτερο.
Πράγματι είμαστε για τα κλάματα και το κρίσιμο ερώτημα είναι αν υπάρχει ελπίδα ή ακόμη και αν υπάρχει πότε θα κάνει την εμφάνιση της γιατί προς το παρόν δεν φαίνεται τίποτα στον ορίζοντα.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Πριν λίγο καιρό, ο κ. Ζουράρις σχολιάζοντας την πιθανή επιβολή νέων μέτρων είχε πει «Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει…» Πέσαμε τότε πάνω του να τον φάμε .. Πώς τόλμησε;
Eίχε όμως άδικο; Αναρωτήθηκε κανείς τι πραγματικά αφορά η σημερινή διαπραγμάτευση; Για ποια μέτρα και ποια αντίμετρα μιλάμε, και από πότε θα αρχίσουν να εφαρμόζονται αν και εφ’ όσον συμφωνηθούν και νομοθετηθούν.. Ποια θα είναι η διάρκεια τους; Και κυρίως, μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα τι θα έχει μεσολαβήσει ώστε όσα υποτίθεται πως θα συμφωνήσουμε τώρα δεν θα είναι στον αέρα και προς δυσμενέστερη αναθεώρηση;
Το τι θα έχει μεσολαβήσει δύσκολα μπορεί να απαντηθεί αφού μόλις μάθαμε πως το 2016 θα κλείσει τελικά με ύφεση, αφού η οικονομία έπαθε καθίζηση στο τέταρτο τρίμηνο.
Δύσκολα θα απαντηθεί γιατί μόλις εμπεδώνουμε με τον χειρότερο τρόπο πως μπήκαμε στον τρίτο μήνα του 2017 και η μαύρη τρύπα στα ασφαλιστικά έσοδα λόγω του αλαλούμ του ΕΦΚΑ διογκώνεται με δραματικούς ρυθμούς και ένας θεός ξέρει αν και πως θα κλείσει μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Δύσκολα θα απαντηθεί γιατί μόλις εμπεδώσαμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, την πλήρη ανικανότητα της Κυβέρνησης αλλά και της Διοίκησης που έπειτα από οκτώ μήνες αντιλήφθηκαν πως ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων ήταν στον αέρα, ενώ το ήξεραν από την πρώτη στιγμή όπως αποκαλύφθηκε…
Κατηγορούμε την κυβέρνηση που στο κάτω κάτω τη βόλευε το να κοροϊδεύει για να μην εκταμιεύει και καλά κάνουμε. Αλλά αναρωτιέται κανείς γιατί πήρε στην ΕΛΣΤΑΤ δέκα μήνες να βγει και να πει την αλήθεια; Γιατί καθυστέρησε τόσο; Δεν είναι ανεξάρτητη αρχή;
Νομίζουμε πως οι δανειστές δεν τα βλέπουν αυτά; Πως δεν αντιλαμβάνονται την διάλυση που επικρατεί και το ότι προσπαθούμε όλα να κρύψουμε κάτω από το χαλί η αναβάλουμε σχεδόν τα πάντα;
Νομίζουμε πως δεν αντιλαμβάνονται το ότι από το να νομοθετήσεις κάτι μέχρι να εφαρμοστεί μπορεί να περάσουν και έντεκα χρόνια... Γιατί τόσο έχει πάρει μέχρι στιγμής ( χωρίς ακόμη να έχει εφαρμοστεί) το θέμα της καύσης των νεκρών. Νομοθετήθηκε το 2006 με υπουργό τον σημερινό ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλο, επανήλθε στο προσκήνιο το 2010 επί Πρωθυπουργίας ΓΑΠ, συζητήθηκε ξανά το 2012 επί Πρωθυπουργίας Σαμαρά, για να λυθεί υποτίθεται (αν λυθεί) το 2017 επί ΣΥΡΙΖΑ. Έντεκα ολόκληρα χρόνια για ένα δευτερεύον ζήτημα..
Φανταστείτε τι γίνεται με θεμελιώδη θέματα. Η μάλλον μην φανταστείτε... Γιατί το ζούμε στο πετσί μας με τον Νόμο Κατρούγκαλου που υποτίθεται θα έδινε μία λύση στο ασφαλιστικό… Την οποία τελικά όχι μόνο δεν έφερε αλλά με το χάος που δημιούργησε μας έδωσε μια να χωθούμε πιο βαθιά στο βάλτο.
Όλα αυτά και τα βλέπουν και τα αξιολογούν οι δανειστές και με αυτά υπόψη χαράσσουν την τακτική που θα ακολουθήσουν για το πως θα μας μεταχειριστούν, όταν κάτσουμε απέναντι τους στις διαπραγματεύσεις. Ας μην έχουμε απορίες γιατί οι εταίροι μας κάνουν την πάπια απέναντι στην σκληρότητα του ΔΝΤ ή γιατί δεν θεωρούν πως τα κοινοτικά κεκτημένα δεν ισχύουν για μας από τη στιγμή που είμαστε σε μνημόνια και συνεχή επιτήρηση.
Και αν αυτή τη γνώμη έχουν οι δανειστές φανταστείτε τους «σωτήριους» επενδυτές…
Υπό αυτές τις συνθήκες ας μετανοήσουμε λοιπόν όσο είναι καιρός και ας σοβαρευτούμε άπαντες, πολιτικό προσωπικό και κοινωνία, γιατί αλλιώς όπως είπε και ο κ. Ζουράρις, μέχρι να δούμε άσπρη μέρα ποιος ζει και ποιος πεθαίνει...
