Ας υποθέσουμε πως μπαίνουμε στην ποσοτική χαλάρωση και αυξάνεται κάπως η ρευστότητα στην οικονομία, κάτι που θα προκαλέσει μία στοιχειώδη ανάκαμψη. Εξάλλου εδώ που έχουν φθάσει τα μεγέθη και η ελάχιστη θετική μεταβολή κερδίζει τις εντυπώσεις αν προσδιοριστεί σε ποσοστό. Άλλο το 100 να γίνει 105 κι άλλο το 50 να γίνει 55..
Ας υποθέσουμε πως η μέση μείωση των συντάξεων κατά 9% είναι ήπια παρότι το πρόβλημα του ασφαλιστικού δεν λύνεται ούτως ή άλλως και το μέλλον προμηνύεται τραχύ. Με την ανεργία , τη σχέση εργαζόμενων προς συνταξιούχους, τα ελλείμματα στην περίθαλψη αναπόφευκτα σε λίγα χρόνια πάλι θα πρέπει να γίνει αναδιανομή. Αλλά αυτά για μία ακόμη φορά μεταφέρεται στο μέλλον.
Από την άλλη πλευρά έχουν αρχίσει και διαφαίνονται κάποιες βεβαιότητες.
Είναι βέβαιο πλέον πως οι δανειστές μας θέλουν να ξεμπερδεύουν γρήγορα και να κλείσουν τα ανοιχτά μέτωπα για να δουν πως θα αντιμετωπίσουν τα σοβαρά ευρωπαϊκά προβλήματα που απειλούν την ίδια την υπόσταση της
Είναι βέβαιο πως είναι ευχαριστημένοι από το γεγονός ότι τα μέτρα περνάνε με αμελητέες κοινωνικές αντιδράσεις. Αυτό άλλωστε είναι και το ισχυρό χαρτί της Κυβέρνησης.
Είναι βέβαιο πως η Κυβέρνηση χειρίζεται άγαρμπα μεν , επιτυχώς δε την χειραγώγηση της κοινής γνώμης, εξ’ ου και ελέγχουν τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Ξέρει να πολώνει και να εξιτάρει τα πλήθη. Το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» είτε μας αρέσει είτε όχι εξακολουθεί να είναι κυρίαρχη παράμετρος από τη στιγμή δε που το εκλογικό σώμα δεν είναι μόνο νέοι. Δεν έχει σημασία αν τα πιο αντιλαϊκά, σκληρά και ανάλγητα μέτρα πάρθηκαν από μία υποτιθέμενη αριστερή Κυβέρνηση , ( η οποία δεν είναι αφού συγκυβερνά με τους ΑΝΕΛ). Σημασία έχει πως το αφήγημα των «διεφθαρμένων και ανίκανων προηγούμενων» πουλάει ακόμη. Τον Τσοχατζόπουλο, διαδέχθηκε ο Παπαντωνίου κοκ. Δεν είναι τυχαίο πως η στόχευση αφορά κυρίως την σοσιαλιστική και σοσιαλδημοκρατική δεξαμενή αφού αυτή αποτελεί το Δούρειο Ίππο διαρροής ψήφων μελλοντικά.
Είναι επίσης βέβαιο πως η Κυβέρνηση θα κάνει λάβαρο μείζονος επιτεύγματος την όποια έστω και ισχνή ανάκαμψη επιφέρει η αναμενόμενη ποσοτική χαλάρωση.
Είναι πλέον βέβαιο πως αν στο ενδιάμεσο δεν συμβεί κάτι ξαφνικό και καταστροφικό, όπως για παράδειγμα μία Βαλκανική ανάφλεξη, η Κυβέρνηση θα πάει σε εκλογές μέσα στο 2018 προσπαθώντας να εξαργυρώσει το υποτιθέμενο μέγα επίτευγμα της προωθώντας με νύχια και με δόντια τα αφηγήματα της σε μία κατακερματισμένη και απαθή πλέον Κοινωνία.
Είναι βέβαιο πως η κοινωνία εξακολουθεί να είναι παγωμένη και αδιάφορη. Πριν λίγες μέρες γιορτάσαμε την Πρωτομαγιά. Θα περίμενε κανείς μια εντονότερη παρουσία διαμαρτυρομένων. Τι και αν η part time εργασία έγινε ο κανόνας. Τι και αν ο βασικός μισθός έπεσε τα 550. Τι και αν οι συντάξεις έπεσαν στα 439. Τι και αν η μαύρη εργασία οργιάζει. Τι και αν οι συλλογικές συμβάσεις είναι μία ανάμνηση.. Τι και αν ο εργασιακός μεσαίωνας είναι εδώ και θα μείνει για καιρό… Από τα 4,5 εκ. κατοίκους της Αθήνας διαδήλωσε μια φούχτα. Η απαξίωση του «όλοι ίδιοι είναι» έρχεται να παγιώσει την πλήρη παραίτηση ακόμη και από στοιχειώδεις μορφές διαμαρτυρίας. Η κουρασμένη, παραιτημένη και απαθής Κοινωνία που είναι ευκολότερο να χειραγωγηθεί ήταν το ζητούμενο. Ο στόχος επιτεύχθηκε.
Ωστόσο η πιο τραγική βεβαιότητα είναι πως δεν υπάρχει η δεν φαίνεται να διαμορφώνεται αντίπαλο δέος. Μία πελαγοδρομούσα αντιπολίτευση εμφανώς και παντελώς απροετοίμαστη να διαχειριστεί τη νέα πραγματικότητα που φέρνει η επόμενη μέρα, είτε αυτή θα ήταν αύριο είτε το 2019 είτε το 2022. Να αξιολογήσει και αντιμετωπίσει δραστικά το γεγονός πως η Παγκόσμια Κρίση του 2008 διέλυσε ότι ξέραμε μέχρι τώρα φέρνοντας το αντισυστημικό κίνημα στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων.
Η μεν ΝΔ απροετοίμαστη χωρίς σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό. Αναλώνεται σε μία οικονομίστικη και αγοραία προσέγγιση απευθυνόμενη κυρίως στην «τσέπη» του ψηφοφόρου παρά στο αξιακό σύστημα. Τα ίδια ισχύουν και για την Κεντροαριστερά που επιπλέον έχει μετεξελιχθεί σε ατάκτως εριμμένα μπουλούκια που βολοδέρνουν δίνοντας μάχες για την καρέκλα παρά για την εκ βάθρων ριζική ανασύνταξη και ιδεολογική αναπροσαρμογή και επικαιροποίηση του χώρου.
Υπό αυτές λοιπόν τις υποθέσεις και βεβαιότητες γεννάται μία ακόμη βεβαιότητα. Ότι εξακολουθούμε να βαδίζουμε σε ναρκοπέδιο και στα τυφλά.