Αφορμή για το σημερινό σχόλιο είναι η δράση των κουκουλοφόρων μέσα στα πανεπιστήμια. Τολμώ να πω πως τους χρωστάμε μεγάλη χάρη γιατί έπεσαν οι μάσκες. Αν έχετε παρατηρήσει τις τελευταίες δυο βδομάδες έχουν πλημμυρίσει οι επιφυλλίδες από αρθρογραφία για το άσυλο. Και ω του θαύματος μεταξύ αυτών φιγουράρουν και έγκριτοι πανεπιστημιακοί, που μέχρι τώρα δεν είχαν ασχοληθεί με το θέμα. Δεν υποτιμώ το πανεπιστημιακό τους έργο προς θεού. Αλλά με προβληματίζει η σπουδή τους.
Ο λόγος είναι πως έφαγε ξύλο ένας «δικός» τους. Μιλάω για τον κύριο Πανούση, ο οποίος προέρχεται από έναν χώρο, που όταν μιλάμε για κατάργηση του ασύλου βγάζει καντίλες, θεωρώντας πως το άσυλο είναι η ύψιστη δημοκρατική κατάκτηση και ουδόλως ασχολήθηκε, όταν τρώγανε ξύλο δεξιοί καθηγητές, όταν οι καθηγητές για να πάνε στα γραφεία τους έπρεπε να πάρουν τα κλειδιά από τους καταληψίες, όταν χτίζονταν πόρτες γραφείων. Αυτά γι αυτήν την συνομοταξία κάποιων δημοκρατικών καθηγητάδων, γιατί περί συνομοταξίας πρόκειται, είναι πταίσματα. Και μόνο όταν τις έφαγε ένας δικός τους, ξαφνικά θυμήθηκαν πως έτσι εξευτελίζεται το άσυλο, το οποίο οι ίδιο φρόντισαν να εξευτελίσουν πρώτοι, με την ανοχή και την απραξία τους χαϊδεύοντας τους συνδικαλιστές και τις κομματικές νεολαίες. Τώρα σπέρνουν ότι θερίζουν και κανείς δεν τους λυπάται.
Όσο για τις κομματικές νεολαίες, τρομάρα τους. Θυμάμαι πριν από λίγο καιρό στην Νομική όταν μια ομάδα δέκα ατόμων μπήκε και διάλυσε μια αίθουσα, όπου συνεδρίαζε μία ολόκληρη συνέλευση τμήματος με διακόσια άτομα, κανένας «δημοκράτης» μπαγλαράς, δεν βρέθηκε να ορθώσει το ανάστημα του και να τους πάρει με τις κλωτσές. Διακόσιοι και δεν βρέθηκε ούτε ένας. Είναι ή δεν είναι άξιοι της μοίρας τους;
Και να περάσουμε στον περίφημο διάλογο. Τη μεγαλύτερη απάτη όλων των εποχών. Κάθε φορά που υπάρχει ένταση στην Παιδεία, έρχεται η εκάστοτε κυβέρνηση και αρχίζει τον διάλογο. Γίνονται επιτροπές, παραεπιτροπές, με τριπηχιαίους τίτλους, συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων, συμμετέχουν δε όλοι ανεξαιρέτως, για να καταλήξουν στο βαρύγδουπο συμπέρασμα πως χρειάζονται σοβαρές μεταρρυθμίσεις και πως πρέπει να γίνει μία επιτροπή σοφών καθηγητάδων που θα ξανασυνεδριάσει για κανά δυό χρόνια να βγάλει συμπεράσματα. Και μόλις βγουν τα πολυπόθητα συμπεράσματα πέφτει μια ξεγυρισμένη κομματική γραμμή, για σαμποτάρισμα, γιατί ξαφνικά όλοι, είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη, θυμήθηκαν πως οι οποιεσδήποτε προτάσεις των σοφών δεν συνάδουν με τα πολιτικά ιδεολογήματα τα οποία υπηρετούν εκ βάθους ψυχής για το καλό της χώρας πάντα. Εν τω μεταξύ όμως έχει επικρατήσει ηρεμία και όλοι περιμένουν μέχρι την επόμενη εξέγερση για να ξαναρχίσει ο διάλογος.
Και πάμε στην περίφημη συνομοταξία των Πρυτάνεων, οι οποίοι αφενός φέρουν βαρύτατες ευθύνες για την κατάσταση στην Δημόσια Παιδεία και οι οποίοι κάθε χρόνο ως περιοδεύων θίασος, γυρνά και συνεδριάζει ανά την Ελλάδα. Ρόδος, Κέρκυρα, Κρήτη, Καρπενήσι. Ανοιξη ή Φθινόπωρο σε κάποιο νησί και αν είναι χειμώνας σε κάποιο χειμερινό κέντρο. Κάπου πρέπει να περάσουν την ώρα τους οι κυρίες Πρυτάνεων, όσο οι σύζυγοι τους συνεδριάζουν για τον καλό του Τόπου. Και τι μας λένε κάθε φορά; Πως θέλουν λεφτά, πως θέλουν αυτονομία, πως μοχθούν και πασχίζουν για την αναβάθμιση του δημόσιου Πανεπιστημίου. Ποιοι; Αυτοί που δεν έχουν το ανάστημα να φωνάξουν την αστυνομία για τους βανδαλισμούς, αυτοί που προσπαθούν να εκλεγούν με τις πιο σκοτεινές βυζαντινές μηχανορραφίες συναλλασσόμενοι είτε με τις φοιτητικές νεολαίες είτε με μεταξύ τους. Μήπως μας είναι άγνωστο το Ψήφισε με και θα σου προκηρύξω μια θέση να βολέψεις κάποιον δικό σου;
Αυτά φίλοι αναγνώστες για την Παιδείας μας. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι κουκουλοφόροι σπάνε καμιά αίθουσα, ρίχνουν κανά βρωμόξυλο και τουλάχιστον κρατιέται το θέμα ζεστό και όλο και κάποιες συνειδήσεις εξεγείρονται δειλά δειλά κατά της βίας και όσων με τις πράξειςή παραλήψεις τους την συντηρούν. Που θα πάει κάποτε θα φθάσει ο κόμπος στο χτένι και ίσως τότε κάτι γίνει. Ας ελπίσουμε όμως να μη θρηνήσουμε θύμα