Οπως φυσικά ήταν αναμενόμενο, ο απόλυτος χαμός στον Ναό της Δημοκρατίας, "σκηνές ροκ" κατά τον Διονύση Σαββόπουλο, που δεν τιμούν ούτε τον κοινοβουλευτικό πολιτισμό μας, ούτε τη Δημοκρατία στη χώρα μας, με τον προεδρεύοντα σε κατάσταση παραίτησης από τη μάταιη προσπάθεια να προστατεύσει τον ομιλούντα, ενώ παράλληλα, και εν μέσω γενικού χάους, κραυγών και ύβρεων που θύμιζαν την ώρα των θρησκευτικών σε επαγγελματικό λύκειο, ελληναράδες χρυσαυγίτες βουλευτές απειλούσαν ανοιχτά "συστημικούς" συναδέλφους τους με βία. Τα περισσότερα μέλη της παρέας έχασαν γρήγορα το ενδιαφέρον τους για το "θέαμα" και άρχισαν να κετευθύνονται προς τον -όντως- πολύ πλούσιο μπουφέ για τα περαιτέρω (ή διαζευκτικά.. άρχισαν να στρίβουν διά του αρραβώνος).

Κι έμεινα γιά λίγο στη θέση μου να αναρωτιέμαι: Tι πιθανότητες άραγε έχει να λύσει ειρηνικά τις διαφορές της μία χώρα που προτάσσει την "κόψη του σπαθιού" και μετράει τη γη "με βία", από τον πρώτο κιόλας στίχο του ίδιου της του Εθνικού Υμνου; Από παιδάκι σκεφτόμουν ότι, αν και συγκλονιστικό το ποίημα του Σολωμού, ως επιλογή Εθνικού Υμνου, παραήταν βίαιο και αιματοβαμμένο. Με προβλημάτιζε. Ομοίως και το "πότε θα κάνει ξαστεριά": "Να κάνω μάνες δίχως γιους, γυναίκες δίχως άντρες, να κάνω και μωρά παιδιά να κλαίν' δίχως μανάδες"; Σπλάτερ! Ποιό ποίημα θα "διόριζα" για Εθνικό Υμνο; Νεαρός φοιτητής, ψήφιζα μονοκούκι "Θούριο": Το μήνυμα του Ρήγα που έχει γραφτεί αιώνες πριν και ταυτόχρονα μοιάζει σαν να έρχεται από το μέλλον. Σε φάση ζοχάδας, αποφάσισα ότι ο ταιριαστός μας Υμνος είναι οι "Κωλοέλληνες" του Σαββόπουλου. Μου πέρασε γρήγορα. Μεγαλώνοντας, άραξα στο "Αχ, Ελλάδα σ΄αγαπώ". Εβλεπα στη φαντασία μου την ελληνική σημαία να υψώνεται στο άκουσμά του, με του Παπάζογλου τη φωνή.

Κι έπειτα, ήρθε το αδυσώπητο σήμερα. Και ήρθαν μνημόνια και είδα ανθρώπους ανήσυχους, πιεσμένους, ταπεινωμένους και απογοητευμένους, χωρίς καμία ελπίδα για το μέλλον. Είδα τους νέους μας επιστήμονες να παίρνουν τον δρόμο της μετανάστευσης, αφού η χώρα που τους σπούδασε δεν είναι πιά σε θέση να τους κρατήσει και τους "ρίχνει στα λιοντάρια". Είδα και τους Χρυσαυγίτες με τις τραβεστί σβάστικες (δεν φτάνει που μου μαγαρίσανε τον μαίανδρο, βρωμίζουν γκαρίζοντας και τον Εθνικό μας Υμνο - που ανάθεμά με αν έχουν ιδέα τι εννοεί ο ποιητής. Εως εδώ. Πλέον, όπου θυμώνω, κι όταν θολώνει ο νους μου, "μνημονεύω Διονύσιο Σολωμό" κατά τη σοφή του Ελύτη συμβουλή. Ο Εθνικός μας (μου) Υμνος ήταν, είναι και θα είναι ο "Υμνος προς την Ελευθερία". Ο βίαιος, ο αιματοβαμμένος. Τον γνωρίζω από την κόψη. Και με βία ανείπωτη, στην πληρωμή ενός αιώνιου χρέους. Μόνο που εύχομαι, αν οι ποιητές μας δίδαξαν κάτι, να έχει αυτό το χρέος ήδη εξοφληθεί από των ηρώων το αίμα. Και να μη χρειάζεται πιά ούτε μία πρόσθετη σταγόνα.

Υ.Γ.

• Υπάρχει περίπτωση όλο αυτόν τον καιρό στη κυβέρνηση να καθυστερούν επίτηδες τις αξιολογήσεις της τρόικας (εντάξει ντε, των "θεσμών") γιατί απλώς ψάχνουν το.. όνομα με το οποίο θα ξανα-βαφτίσουν ένα μνημόνιο που ήδη υπάρχει;
• Προς τη συμβία του Ελληνα Πρωθυπουργού και προς τον ίδιο γιά τις ιδιαίτερες ενδυματολογικές τους επιλογές κατά το πρόσφατο ταξίδι στη Κίνα: "Η ομορφιά είναι ανωτέρα της ευφυΐας, γιατί είναι αυταπόδεικτη". Με εκτίμηση, Οσκαρ Ουάιλντ
• Κάνουμε και καμία αγαπούλα στη μαμά που και που, έτσι; Δεν της τηλεφωνάμε μόνο για τράκα τη μέρα που μπαίνει η σύνταξη (ειδικά όταν είναι προσφάτως "επανυπολογισμένη"). Να κρατάμε και στοιχειωδώς τα προσχήματα!
• Δεν είναι ρόπαλο, είναι μπατόν! Δεν είμαι ναζιστής, είμαι στις μαζορέτες! Δεν είναι τέιζερ, είναι φωτόσπαθο. Δεν θα μας τρελάνεις εσύ, Νταρθ Βέιντερ - εμείς θα σε τρελάνουμε...