Παρ' ότι δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία ότι το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους παραμένει εξαιρετικά υψηλό κι ενώ ο Τσίπρας "πιέζει" -στον βαθμό που ο πρωθυπουργός είναι σε θέση στις μέρες μας να πιέσει οποιονδήποτε για οτιδήποτε- για κάποια μορφή διευθέτησης, το πρόβλημα του ελληνικού χρέους έχει λάβει μορφή γόρδιου δεσμού και παραμένει άλυτο, καθώς οι "θεσμοί" και ιδιαίτερα ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε και οι παρέα του (εκπρόσωποι των χωρών-δορυφόρων της Γερμανίας) δεν συναινούν, με τη λογική του "αν δώσουμε λάσκα στους Έλληνες, δεν θα προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις", του "αν κουρέψουμε μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους, πιθανώς στο μέλλον θα έρθουμε αντιμέτωποι με παρόμοια αιτήματα κι από άλλες ευρωπαϊκές χώρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρέους" και του ηθικοπλαστικού "δεν είναι δίκαιο φτωχότερες ευρωπαϊκές χώρες να χρηματοδοτούν με τους φόρους τους την ελληνική ανευθυνότητα".

Ανεξάρτητα από το πόσο δόκιμες είναι οι παραπάνω επιφυλάξεις του κ. Σόιμπλε, από ρεαλιστικής πλευράς, παρά το εθελοντικό (très chic, επιτρέψτε μου να προσθέσω...), το 2012, "κούρεμα" στο ελληνικό χρέος (το οποίο βρισκόταν στα χέρια ιδιωτών), το ΔΝΤ εξακολουθούσε, τον Απρίλιο του 2015, να εκτιμά το χρέος μας στο επίπεδο του κατά προσέγγιση 173% του ΑΕΠ για το 2015 (για το 2016 εκτιμάται ότι θα πλησιάζει το 180%). Και εαν βέβαια, το συγκεκριμένο ποσό φαινόταν -τότε- δυσθεώρητο, τι να πεί κανείς αυτή τη στιγμή, κατά την οποία, σύμφωνα και πάλι με το ΔΝΤ, θα.. καταφέρουμε (ελλείψει νέου "κουρέματος") να επιστρέψουμε στο συγκεκριμένο στατιστικό μόλις το 2020! Με άλλα λόγια, χωρίς νέο εθελοντικό "κούρεμα" χρέους, η Ελλάδα θα "λιμνάσει", από δημοσιονομική άποψη, για μια ακόμα τετραετία. Αυτά βέβαια παρατηρούν οι διεθνείς επενδυτές και εξακολουθούν να παραμένουν μακρυά από τα ελληνικά ομόλογα, το δεκαετές κόστος των οποίων κινείται τον τελευταίο καιρό στο "μάλλον μη ελκυστικό" διάστημα επιτοκίων μεταξύ 7% - 8,5% [δηλαδή σε επίπεδο παραπλήσιο με εκείνο του Πακιστάν (8% - 9.5%) και της Νότιας Αφρικής (8,5% - 10%) - επίπεδο λίγο καλύτερο από εκείνο των χωρών-ουραγών των πρόσφατων αντίστοιχων επιτοκίων, της Βραζιλίας (12,05%) και της Βενεζουέλας (10,57%)], επιβραδύνοντας δραστικά την όποια ελληνική προσπάθεια για αναζωογόνηση της διαδικασίας οικονομικής ανάκαμψης.

Οι διεθνείς επενδυτές μάταια αναμένουν ένα θετικό "νεύμα" από τους οίκους αξιολόγησης, το οποίο, όπως είναι φυσικό κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, δεν έρχεται. Πράγματι, ελλείψει διαρθρωτικών αλλαγών - μια κι όπως φαίνεται.. "του Έλληνα ο τράχηλος τροϊκανές (κουαρτετικές, αν προτιμάτε) μεταρρυθμίσεις δεν υπομένει" και περαιτέρω κινητικότητας στο θέμα του χρέους (γιατί έτσι γουστάρει ο Δρ. Σόιμπλε), η Moody's πρόσφατα επαναβεβαίωσε το χαρακτηρισμό Caa3, ήτοι.. πέρα για πέρα σκουπιδαριό (junk) για τα ελληνικά ομόλογα. Σε αυτό άλλωστε συνηγορούν και οι περισσότεροι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης που θεωρούν ότι, τόσο οι διαρθρωτικές αλλαγές, όσο και η απομείωση του χρέους επηρεάζουν την πιστοληπτική ικανότητα των χωρών με αξιόχρεο junk (σκουπίδι) πολύ περισσότερο από την πιστοληπτική ικανότητα των χωρών με -το πολύ καλύτερο- αξιόχρεο Α έως ΑΑΑ. Συνεπώς, όταν ο Β. Σόιμπλε επαναλαμβάνει ότι προηγούνται οι διαθρωτικές αλλαγές, με την απομείωση του χρέους να έπεται στο μέλλον (από το.. 2018 και μετά), μας οδηγεί, χωρίς καμία αμφιβολία, σε μεγαλύτερη οικονομική στασιμότητα.

Βέβαια, η έλλειψη βούλησης από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων έξη ετών για γρήγορες και αποτελεσματικές διαρθρωτικές αλλαγές διευκολύνει την αδιαλλαξία του Σόιμπλε, η οποία φυσικά συσχετίζεται άμεσα και με τις επόμενες γερμανικές εκλογές (κατά τις οποίες θα βαθμολογηθεί από τους όχι και πολύ ευχαριστημένους Γερμανούς ψηφοφόρους). Σε κάθε περίπτωση, χωρίς παράλληλη εφαρμογή διαρθρωτικών αλλαγών που, δυστυχώς, οι Έλληνες πολιτικοί -παρά την περί του αντιθέτου προπαγάνδα- αλλά και η ελληνική κοινωνία προσπαθούν διαρκώς να καθυστερούν με κάθε μέσο, καθώς και σημαντικής απομείωσης χρέους [αρχικά μέσω επιμήκυνσης στον χρόνο αποπληρωμής ή/και της μείωσης στο κόστος εξυπηρέτησης του χρέους, αλλά τελικά -και- μέσω ενεργοποίησης κάποιας μορφής νέου "κουρέματος" στο ελληνικό χρέος (φανερής ή καλυμμένης, για να μην.. αγριεύονται τα έρμα)], η Ελλάδα θα εξακολουθεί να θεωρείται από τις διεθνείς αγορές "ομολογιακός σκουπιδότοπος", τουλάχιστον σε βραχυμεσοπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα.

Και ο χαρακτηρισμός αυτός, σε πρακτικό επίπεδο, αφενός κλείνει ερμητικά το δρόμο σε νέες επενδύσεις (ιδιαίτερα από το εξωτερικό), οι οποίες, σύμφωνα με το ΔΝΤ, βρίσκονται καθηλωμένες σε "χαμηλό".. τριακονταπενταετίας (στο λίγο κάτω απ' το 10% του ΑΕΠ κατά προσέγγιση), αφετέρου δε, δυσκολεύει σημαντικά -αν όχι καθιστά αδύνατη- την όποια αποκλιμάκωση της ανεργίας. Οπότε, κάτω απ' αυτές τις εξαιρετικά δυσμενείς και πιεστικές οικονομικές συνθήκες, μέρος των σημερινών υπέρμαχων του Ευρώ στην Ελλάδα ενδέχεται να σκεφτεί, μέσα στην απελπισία του και με την αντοχή του να εξαντλείται, την όχι και τόσο λογική εναλλακτική λύση "πάμε Δραχμή", αδιαφορώντας για το εαν η νέα Δραχμή τυπωθεί στη Ρωσία (όπως προσφατα μάθαμε από τις αποκαλύψεις του Φ. Ολάντ), στη Κίνα, στη Βενεζουέλα ή κάπου αλλού, ισχυροποιώντας ακόμη περισσότερο την.. "ευρωπαϊκή" μας πορεία. Δεν πειράζει όμως. Διότι ίσως να υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές επιλογές, όπως πρόσφατα αποκάλυψε ο νέος υπουργός οικονομίας και ανάπτυξης - ναι ντε, το γλωσσολογικά "έτερον ήμισυ" του συμπαθούς μας μαρξιστή Ευκλείδη στη κυβέρνηση, τάλε-κουάλε ρε παιδί μου. Και με το πραγματικό του "έτερον ήμισυ" να συνυπηρετεί στην ίδια κυβέρνηση της.. "πρώτη φορά η αριστερά στην εξουσία", ίσως μας προκύψει ένα πραγματικό "ντριμ τιμ" οικονομικής ανάπτυξης, με τους ξένους επενδυτές να συνωστίζονται στον προθάλαμο του αφιχθέντος εκ νέου κόσμου υπουργού, κι αφήστε τους κακόπιστους και τους κακεντρεχείς να λένε ότι θέλουν περί νεποτισμού και ευνοιοκρατίας στη κυβέρνηση των συριζανέλ.

O εκ του πρόσφατου ανασχηματισμού προκύψας καινούργιος υπουργός - και σεβάσμιος γέροντας, με την εκφορά του λόγου που "φέρνει" λίγο από τη.. "θεία απ' το Σικάγο" και λίγο από.. Γκιωνάκη να μιλάει "αμερικάνικα" από ταινία της δεκαετίας του εξήντα (σύμφωνα με το ντουέτο του "ό,τι να 'ναι"), με περασμένα τα εβδομήντα, μισό αιώνα εκτός Ελλάδας και με περιορισμένη εμπειρία στο ελληνικό επιχειρηματικό περιβάλλον, αποτελεί σίγουρα τη "χρυσή εφεδρεία" του Αλέξη για τη προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό και τον εν γένει σχεδιασμό της οικονομικής ανάπτυξης. Όπως λοιπόν ανέφερε πρόσφατα -μεταξύ άλλων- ο άρτι αφιχθείς εν Ελλάδι υπουργός: "H Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να γίνει Φλόριντα". 'Ωωω, γέροντα η ευχή, ωωω', όπως θα έλεγε και κάποια ψυχή... Πιθανώς, δεν αποκλείεται. Με τους ρυθμούς όμως που προχωράμε τις μεταρρυθμίσεις και με τη φοροκαταιγίδα να μαίνεται, μάλλον Φλόριντα με πολλούς συνταξιούχους χωρίς συντάξεις θα γίνουμε. H βαλκανική Φλόριντα των διαδοχικών μνημονίων. Πώς, κάτι πήρε τ' αυτί σας τώρα τελευταία για κάποιο.. -τέταρτο- μνημόνιο που "ψήνεται" τον τελευταίο καιρό; Μπα, μάλλον θα το μπερδεύετε με τις "συμβάσεις" που -παγίως- απαιτεί το ΔΝΤ σε περίπτωση που αποφασίσει να συνεχίσει να μας δανείζει (με όρους χειρότερους από αυτούς που μας παρέχουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί) και όχι μόνο να μας "ευλογεί" με τις συμβουλές του. Διότι, απ' ότι φαίνεται, όχι μόνο ο Έλληνας πρωθυπουργός, αλλά και το Ταμείο τίθεται ακράδαντα υπέρ του Pacta sunt servanda. Μόνο που το Tαμείο ψηφίζει επίσης μονοκούκι και υπέρ του scripta manent. Όχι απλώς λοιπόν Φλόριντα. Μνημονιοφλόριντα! Και στο βάθος εκλογές - όλα τ' άχε η Μαργιωρή...