Oι οικονομικοπολιτικές συμμαχίες που δημιουργούνται τον τελευταίο καιρό στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα για να διατηρηθούν άθικτες οι δομές της κομματικής φαυλοκρατίας που ξεθεμελίωσε τη χώρα έχουν ως ιδεολογική αιχμή την αποτροπή του "αφελληνισμού" της οικονομίας που απεργάζονται, δήθεν, οι αντίπαλοι του σάπιου κρατισμού. Κατ' αρχήν, ας θυμίσουμε ότι αυτοί οι "ακραιφνείς" Έλληνες είχαν -για δεκαετίες- στον απόλυτο έλεγχό τους τη διοίκηση του κράτους, του ευρύτερου δημόσιου τομέα και των τραπεζών. Αποτέλεσμα της ληστρικής διαχείρισής τους -υπέρ κομματικά επιλεγμένων συντεχνιών- ήταν η πρόσφατη χρεοκοπία της χώρας και η υπαγωγή της σε διεθνή οικονομική κηδεμονία. Όχι μόνο τα μνημόνια είναι δική τους υπαιτιότητα, αλλά και η εκτέλεση των μνημονίων με τρόπο που έριξε ολόκληρο το βάρος στις πλάτες των κοινωνικά αδύνατων -με τη λυσσώδη φοροεπιδρομή και τα οριζόντια μέτρα- και πολέμησε με νύχια και με δόντια την εφαρμογή των δομικών μεταρρυθμίσεων, η πραγματοποίηση των οποίων είχε συμφωνηθεί να λάβει χώρα εντός συγκεκριμένου χρονικού ορίζοντα. Κατά δεύτερον, το πέρασμα των τραπεζών σε ξένα χέρια οφείλεται στην αποσάθρωσή τους -το 2015- λόγω της πολιτικής των ανεκδιήγητων τύπων που μας κυβερνούν έκτοτε (εκμηδένιση της επένδυσης του Δημοσίου από την πρώτη κεφαλαιοποίηση, φυγή 40 δισ. καταθέσεων, κ.λπ.). Αλλά το μεγαλύτερο ασφαλώς έγκλημα αυτών των "ανησυχούντων" Ελλήνων είναι το στράγγισμα του τόπου από τη ζωτική του ικμάδα: Την πρόσφατη εκδίωξη από την Ελλάδα περίπου τετρακοσίων χιλιάδων νέων με μόρφωση, ήθος και όρεξη για προσφορά. Σε αυτούς ακριβώς αρνούνται σήμερα το δικαίωμα ψήφου, για να το επεκτείνουν σε ομάδες που υπολογίζουν ότι θα στηρίξουν τα σχέδιά τους. Αυτές είναι οι δάφνες τους και είναι ανυπόφορο θράσος αυτοί που υπέγραφαν επτάμισι χιλιάδες σελίδες για την πλήρη εκχώρηση της οικονομίας (και σύντομα θα υπογράψουν κι άλλες για να παραμείνουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα γατζωμένοι στην εξουσία), που αγνοούσαν την ύπαρξη θαλασσίων συνόρων και μετά εκλιπαρούσαν το ΝΑΤΟ να αναλάβει τη διοίκηση του Αιγαίου - και συγχρόνως, κατά τη πρόσφατη πρωθυπουργική δήλωση, .. "έκοψαν τη μίζα, τη φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο, τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος και τη λοβιτούρα", γι' αυτό και πέτυχαν σε σύντομο χρονικό διάστημα αυτά που δεν μπόρεσαν να πετύχουν οι "άλλοι" - Αμάν τσαχπίνη μου, αμάν, πόσα ξέρεις εσύ, πόσα ξέρεις..., αλλά και οι "άλλοι" που διόριζαν μαζικά.. θεολόγους στο μετρό, που έφτασαν στο σημείο να προσλαμβάνουν άτομα με μεταπτυχιακούς τίτλους στη.. δημοτική αστυνομία για να "τακτοποιήσουν" ημετέρους, που επινόησαν το σύστημα 4-2-1 για τα ρουσφέτια [και μπράβο τους (!) - μόνο ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει τίποτ' άλλο...] κι έκαναν και διάφορα άλλα τερατώδη κωμικοτραγικά, να κουνάνε σήμερα το λάβαρο της "ελληνικότητας" - γιατί, φυσικά, οι ίδιοι ποτέ δεν φταίνε για τίποτα.
Στην Ελλάδα της κρίσης, δυστυχώς, φαίνεται ότι ταυτίσαμε την ισοπέδωση και τον μηδενισμό με τον "εκσυγχρονισμό" και την πολιτική με μια γελοία αντιπαράθεση (δήθεν-αντιπαλότητα). Φυσικά όλα πληρώνονται με τον εφιάλτη που ζουν στις μέρες μας κάποια εκατομμύρια Eλληνες, ενώ οι αυτουργοί των εγκλημάτων εξακολουθούν να παραμένουν κυρίαρχοι του παιχνιδιού της "πολιτικής διαχείρισης". Στον ίδιο διαχειριστικό μηδενισμό είναι βυθισμένο ολόκληρο το ελληνικό κοινοβουλευτικό κομματικό φάσμα. Mοιάζει εντελώς περιττή η υπενθύμιση ότι η χώρα χρειάζεται επειγόντως ριζικές μεταρρυθμίσεις, επανίδρυση του κράτους κυριολεκτικά και όχι μόνο ως επικοινωνιακό κομματικό σλόγκαν: Διαφορετικά υπουργεία - με υπουργούς που δεν θα προέρχονται αναγκαστικά απ' τη Βουλή, με άλλη λειτουργική λογική, εντελώς διαφορετικό κοινοβούλιο - με βουλευτές λιγότερους σε αριθμό αλλά βουλευόμενους, που θα τους επιτρέπεται να ψηφίζουν κατά συνείδηση, διαφορετικές προϋποθέσεις λειτουργίας της Δικαιοσύνης και της Δημόσιας Tάξης και ριζικά διαφορετική λογική της Eκπαίδευσης - με θεμελίωση κινήτρων αριστείας και αξιοκρατίας. Ο "αφελληνισμός" λοιπόν είναι στάχτη στα μάτια. Το πραγματικό δίλημμα είναι τι είδους άνθρωποι θα αναλάβουν στο μέλλον ηγετικές θέσεις στο κράτος, στην εκπαίδευση και στην οικονομία -φυσικά και μέσω των επιλογών των ψηφοφόρων, που μέχρι στιγμής ψηφίζουν με καθαρά πελατειακά κριτήρια ή σύμφωνα με την αναγνωρισιμότητα του επιθέτου των πολιτευτών- αν υπάρχουν πιθανότητες να βγούμε ποτέ από τη μαύρη τρύπα της παρακμής και της διεθνούς ανυποληψίας, που δίνει το δικαίωμα σε ορισμένους να μας πετάνε κατάμουτρα -και όχι άδικα- ότι η Ελλάδα σήμερα δεν είναι κράτος με ανεξάρτητη υπόσταση και ότι το ειδικό της βάρος στη λήψη αποφάσεων εντός ΕΕ βαίνει διαρκώς μειούμενο.
Πρόκειται να είναι άραγε, για ακόμα μια φορά, οι γνωστοί.. "επαΐοντες" καταχραστές του δημόσιου πλούτου - οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι της οικογενειοκρατίας α λα γκρέκα, τα κομματικά ανθρωπάκια της κάθε συντεχνιακής φατρίας, οι ψευτοεπιχειρηματίες των "αναθέσεων", οι τραπεζίτες των θαλασσοδανείων, οι δημοσιογράφοι του έξαλλου λαϊκισμού και των εκβιασμών, οι βάνδαλοι καταστροφείς των δημόσιων χώρων (που είναι δική μας περιουσία), από τα πανεπιστήμια και τα ιστορικά κτίρια της χώρας μας, μέχρι το τελευταίο κηπάκι της κάθε γειτονιάς; Ή θα είναι άνθρωποι που ξέρουν τι θα πει τίμια δουλειά, που θα σέβονται τον δημόσιο πλούτο που διαχειρίζονται, που θα είναι καταξιωμένοι από την επαγγελματική προσφορά τους και που θα είναι διατεθημένοι να δώσουν τη μάχη για μια πραγματικά ευρωπαϊκή Ελλάδα, όπου θα έχουν πλέον ελαχιστοποιηθεί -αν όχι πλήρως εξαλειφθεί- η επιδεικτική διαφθορά και η ανομία που, εδώ και πολύ καιρό, μας σφίγγουν τον λαιμό και μας κόβουν την ανάσα; Εκτός φυσικά αν έχουμε πλήρως εξοικειωθεί με το ρόλο του Ευρωλιγούρη που περιμένει καρτερικά -και με το χέρι μονίμως απλωμένο- για την επόμενη δόση απ' τους "μεγαλόψυχους θεσμούς", με την ελπίδα να καλύψει στοιχειωδώς τις ανάγκες του - Γιατί σ' αυτή τη περίπτωση.. όλα καλά, λέμε "γιόλο" (carpe diem quam minimum credula postero, για όσους έχουν ταλαιπωρηθεί με τη γλώσσα του Οράτιου λόγω κλασικής παιδείας) και γράψτε "άκυρον" στο παραπάνω σχόλιο.