Η πτώση επιταχύνεται. Η βύθιση αποκτά εύρος. Η πολιτική εκφυλίζεται σε μια παραποιημένη λειτουργία. Δεν υπάρχουν κριτήρια. Όλα είναι αποδεκτά και ανεκτά. Το ελάχιστο διεκδικεί το όλον με επικίνδυνη έπαρση. Έχει χαθεί η αίσθηση των ορίων. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα εξελίσσεται η ζωή στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Στον καθημερινό πολιτικό θόρυβο χάνεται κάθε μέτωπο αναζήτησης συγκεκριμένων απαντήσεων. Πολιτικοί εκφραστές και λαός παραμένουν σταθερά στην ίδια επιλογή: Eξακολουθούν να είναι οπαδοί των προβλημάτων και εχθροί των λύσεων.

Με τα διαδοχικά "κλεισίματα" αξιολογήσεων από τους Θεσμούς, η κυβέρνηση φαίνεται ότι αρνείται να ασχοληθεί με αυτό που ονομάζουμε διακυβέρνηση: Αποφάσεις - Εφαρμογή - Αποτελέσματα. Το συγκεκριμένο είναι έξω από την πολιτική της φιλοσοφία. Προτιμά τον ακτιβισμό αντί της πολιτικής, το παρελθόν αντί του παρόντος. Στη θέση της δράσης, η κυβέρνηση σκηνοθετεί. Οι καταγγελίες και τα σκάνδαλα θα είναι γι' αυτήν ο μόνος τόπος απόδρασης - Επικαλούμενη πάντα, μονότονα και κουραστικά, το δήθεν "ηθικό φεγγοβόλημα" της Αριστεράς (μόνο ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει τίποτ' άλλο...).

Εν τω μεταξύ, οι ανάγκες δεν χάνονται μέσα στον κατασκευασμένο θόρυβο. Επανέρχονται διαρκώς ως σπασμοί αγωνίας στο κηλιδωμένο και ταλαιπωρημένο πρόσωπο της χώρας των διαδοχικών μνημονίων και της διαρκούς οικονομικής κηδεμονίας:

• Πώς μεταρρυθμίζονται προς το καλύτερο οι κρατικές λειτουργίες;
• Πώς δημιουργούνται νέες πηγές πόρων, ώστε να μπει νερό στην άδεια δεξαμενή;
• Πώς ακριβώς δημιουργείται -και διατητείται- μία νέα θέση εργασίας;
• Πώς ακριβώς παράγεται νέος πλούτος για τη χώρα;
• Πώς στηρίζεται το δημόσιο σχολείο και το δημόσιο πανεπιστήμιο υψηλών προδιαγραφών;
• Πώς αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά η ανομία;

Τα ερωτήματα αυτά ποικιλοτρόπως παρακάμπτονται, τουλάχιστον όσον αφορά την ουσία. Παραμένουν εκτός δημοσίου διαλόγου - εκτός αυτού που εξυπηρετεί καθαρά επικοινωνιακούς σκοπούς μέσω τηλεοπτικών παραθύρων και κοινοβουλευτικών θεατρικών παραστάσεων. Η απουσία αυτής της αγωνίας επιβεβαιώνει την πολιτική ερήμωση της χώρας. Και σφραγίζει την κοινωνική της αδυναμία. Οι πολλοί -το πλήθος- φαίνεται ότι έχουν συμβιβαστεί με την κατάσταση αυτή (έστω και με υποβόσκοντα θυμό) και η αντιπολίτευση, ωσάν παρατηρητής, ωσάν συμπαίκτης, αποτελεί αναμφίβολα μέρος αυτού του προβληματικού συμβιβασμού. Ζει κι αυτή στην αυταπάτη μιάς ανύπαρκτης κανονικότητας, ή, αν προτιμάτε, μιάς δήθεν κανονικότητας α λα γκρεκ.

Στην επόμενη φάση, που ήδη βρισκόμαστε, μόνο ατομικές συνειδήσεις μπορούν να γίνουν πολλαπλασιαστές του αιτήματος εξόδου από το τέλμα και επιταχυντές της αντίστροφης μέτρησης. Η χώρα θα έχει παραδοθεί εντελώς, όταν παραδοθεί κι από σένα. Εσύ είσαι η τελευταία γραμμή αμύνης - "το τελευταίο φυλάκιο" - Mετά από σένα, δεν υπάρχει κανείς.