Η στοιχειώδης προϋπόθεση για να γίνει μία συζήτηση είναι οι συνομιλητές να μιλάνε την ίδια γλώσσα. Στη δική μας περίπτωση αυτό δεν ισχύει, με αποτέλεσμα τα επιχειρήματα του ενός να είναι ακατανόητα στον άλλον. Έτσι καταλήγουμε σε ένα διάλογο κωφών, σε παράλληλους μονολόγους, χωρίς καμία προοπτική επίλυσης των διαφωνιών μας.
Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα:
ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Ανεξέλεγκτοι Έλληνες, ΚΚΕ και λοιπές «δημοκρατικές» δυνάμεις χαρακτηρίζουν με τις λέξεις «πόλεμο» και «βία» αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη χώρα. Ας αφήσουμε κατά μέρος ότι, κατ’ αυτούς, «βία» είναι όταν ένας «δεξιός» εργοδότης απολύει ή δεν πληρώνει τους εργαζομένους του, ενώ όταν τα «αριστερά» ΜΜΕ απολύουν και δεν πληρώνουν τους δικούς τους εργαζομένους, θεωρούνται απολύτως δικαιολογημένα. Στον υπόλοιπο κόσμο, η λέξη «πόλεμος» αναφέρεται στην ανοικτή και παρατεταμένη ένοπλη σύρραξη μεταξύ εθνών ή μεγάλων ομάδων. Υπάρχει αυτή τη στιγμή ένοπλη σύρραξη μέσα στην Ελλάδα ή μεταξύ της Ελλάδας και κάποιου άλλου κράτους; Μόνο στα άρρωστα μυαλά των γκρουπούσκουλων που έχουν βιάσει τη λέξη. Τελευταία φορά που η Ελλάδα ήταν σε πόλεμο, έχασαν τη ζωή τους 35.100 στρατιώτες της από σφαίρες εχθρικών στρατευμάτων και 300.000 ακόμη πολίτες από εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξαν οι κατακτητές (εκτελέσεις, εκτοπισμοί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλπ). Δεν μπορούν να δείξουν λίγο σεβασμό τουλάχιστον σε αυτούς τους νεκρούς, ή στο δράμα που περνάει σήμερα το Αφγανιστάν, ή η Σομαλία και να σκέφτονται δύο φορές πριν χρησιμοποιήσουν τη λέξη «πόλεμος» τα κακομαθημένα ηλίθια ελληνόπουλα; Όχι όπως φαίνεται...
Δεύτερο παράδειγμα, οι όροι «δικτατορία» και «χούντα» που ακούμε συνεχώς από τις ίδιες «δημοκρατικές» δυνάμεις. Εγώ αυτό που καταλαβαίνω με τις λέξεις αυτές είναι αυτό που λένε τα λεξικά: «Ο όρος δικτατορία αναφέρεται στην απόλυτη εξουσία ενός ηγέτη (δικτάτορα) ή ομάδας που κυβερνά χωρίς να περιορίζεται από τους νόμους, το σύνταγμα, ή άλλους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες του κράτους... Οι δικτάτορες συνήθως αποκτούν την εξουσία μέσω πραξικοπήματος ή κατάργησης του ισχύοντος συντάγματος». Έχει καταλυθεί βίαια το Σύνταγμα στην Ελλάδα; Έχει γίνει ένοπλο πραξικόπημα; Πιστεύει κανείς ότι έγινε νοθεία στις προηγούμενες εκλογές και η εξουσία της κυβέρνησης είναι παράνομη; Δεν έχουν ψηφιστεί οι νόμοι που εφαρμόζονται από τη νόμιμα εκλεγμένη Βουλή και δεν ελέγχονται από τα Δικαστήρια; Δεν έχει το δικαίωμα ο καθένας μας να ανατρέψει την ασκούμενη πολιτική, ψηφίζοντας ένα άλλο κόμμα στις επόμενες εκλογές; Δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου στην Ελλάδα; Απαγορεύει κανείς στον Ριζοσπάστη, ή στην Αυγή να γράφουν ό,τι θέλουν;
Τρίτο παράδειγμα η εξοργιστική επανάληψη του όρου «Κατοχή» για την περιγραφή των σημερινών σχέσεων της Ελλάδας με την υπόλοιπη Ευρωζώνη. Σχέσεις το νομικό πλαίσιο των οποίων έχει κατοχυρωθεί με διεθνείς συμβάσεις, τις οποίες συνυπέγραψαν ελεύθερα εκλεγμένες ελληνικές κυβερνήσεις. Προφανώς, τα ζώα που τολμάνε να αναφέρουν τη λέξη «Κατοχή» δεν έχουν περάσει από το Μαυσωλείο του Διστόμου, δεν έχουν διαβάσει τι έγινε στα Καλάβρυτα, δεν έχουν δει την τρομερή επιγραφή «εδώ υπήρχε η Κάνδανος...». Αν την έχουν δει και παρόλα αυτά συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τον όρο Κατοχή, τότε δυστυχώς έχουμε να κάνουμε είτε με παλιοτόμαρα, είτε με ανθρώπους των οποίων η νοημοσύνη τους είναι τόσο χαμηλή, ώστε έχουν το ακαταλόγιστο.
Με λίγα λόγια, επανέρχομαι στο συμπέρασμα προηγούμενου άρθρου μου, ότι υπάρχουν «άνθρωποι στην Ελλάδα με τους οποίους μιλάμε τελείως διαφορετική γλώσσα, ώστε ο διάλογος μεταξύ μας είναι παντελώς αδύνατος». Όπως οι παράλληλες γραμμές δεν τέμνονται, έτσι κι εμείς αποκλείεται να συνεννοηθούμε ποτέ σε αυτή τη χώρα.