Οι New York Times στην ανάλυση τους επισημαίνουν οτι στην Τουρκία επανελήφθησαν τα “γνωστά” αμερικανικά λάθη, δηλαδή υπερεκτιμήθηκε ο Ερντογάν και χτίστηκαν προσδοκίες οτι πρόκειται περί ενός μεταρρυθμιστή δημοκρατικού ηγέτη ο οποίος κοιτάζει με σταθερότητα προς τη Δύση, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο περί ενός λαικιστή και οπορτουνιστή ηγέτη ο οποίος εμφανιζόταν ώς μεταρρυθμιστής όσο επεδίωκε την συμμετοχή της Τουρκίας στην Ενωμένη Ευρώπη. Τον κατηγορεί οτι προσποιείτο τον δημοκράτη ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι και δεν πίστευε ποτέ στις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Κατηγορεί η εφημερίδα επίσης τη Δύση για την αφέλεια της και τον τρόπο με τον οποίο παραπλανήθηκε.
Καθώς η Ευρωπαική προοπτική ατόνισε, ο Ερντογάν, όχι μόνο επέστρεψε στον μουσουλμανικό λαικισμό, αλλά τελικά μετετράπει σε έναν απολυταρχικό ηγέτη ο οποίος φυλάκισε τους πολιτικούς του αντιπάλους, κατέσχεσε τις περιουσίες τους, καθαίρεσε την δημόσια διοίκηση και τοποθέτησε δικούς του ανθρώπους σε όλα τα πόστα.
Η επιθετικότητα του προς όλους εντάσσεται ακριβώς σε αυτή τη λαικίστικη και εθνικιστική στροφή του. Η στροφή αυτή σχετίζεται - εκτός της λαικίστικης αντίληψης του ιδίου του Ερντογάν - αφενός με την απώλεια της Ευρωπαικής προοπτικής και αφετέρου με τις οικονομικές δυσκολίες της Τουρκίας, οι οποίες προέρχονται από τον πολύ υψηλό δανεισμό κατά τα τελευταία χρόνια. Η αμερικανική εφημερίδα επισημαίνει οτι ο Ερντογάν παρότρυνε τις τουρκικές επιχειρήσεις να δανείζονται για να αναπτυχθούν και στήριξε την ανάπτυξη της Τουρκίας κυρίως στην κατασκευή δημοσίων και ιδιωτικών κτηριακών έργων. Καταλογίζει στον Ερντογάν μια μανία δημοσίων δαπανών με δανεικά για να ενισχύσει τα χαμηλά εισοδήματα και να χτίσει σχολεία, νοσοκομεία, δρόμους και έργα υποδομής. Χαρακτηριστικά αναφέρει το χτίσιμο νέων αεροδρομίων, τους πολυτελείς ουρανοξύστες και γενικότερα την ραγδαία αυξανόμενη οικοδομική δραστηριότητα της τελευταίας δεκαετίας.
Αποτέλεσμα ήταν τα δάνεια αυτά τα οποία ξεπερνούν τα 220 δισ δολάρια (μόνο του ιδιωτικού τομέα) να μη μπορούν τώρα να αποπληρωθούν εξαιτίας της υποτίμησης της Τουρκικής λίρας. Πολλές από τις μεγάλες τουρκικές επιχειρήσεις δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια τους σε ξένο νόμισμα καθώς η Λίρα υποτιμάται. Μια λύση θα ήταν η ανατίμηση της Λίρας για την οποία χρειάζεται όμως αλλαγή της νομισματικής πολιτικής. Ο Ερντογάν αρνείται να αλλάξει νομισματική πολιτική και να ανεβάσει τα επιτόκια της Λίρας για να την ενισχύσει, θεωρώντας οτι η άνοδος τους θα φέρει πληθωρισμό. Αρνείται να ακολουθήσει τις παραδοσιακές οικονομικές πρακτικές και προτιμά να χρησιμοποιήσει τον λαικισμό και τον εθνικισμό ώς πολιτικά όπλα συσπείρωσης του τουρκικού λαού για την παραμονή του ιδίου στην εξουσία. Για τον ίδιο λόγο του καταλογίζει τις προσπάθειες εύρεσης συμμάχων εκτός ΝΑΤΟ και ειδικά στις σχέσεις του με τον Πούτιν.
Η εφημερίδα πάντως ολοκληρώνοντας την ανάλυση της καταλήγει στην πρόβλεψη οτι αν η Τουρκία δεν αλλάξει οικονομική πολιτική, αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για δανεισμό και έτσι θα επανέλθει σε πορεία μεταρρυθμίσεων, από άλλο δρόμο από αυτόν τον οποίο είχε αρχικώς επιλέξει, δηλαδή τη συμμετοχή της στην ΕΕ.