Κανείς, προφανώς, δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι, με την σημερινή συζήτηση στην Ολομέλεια της Ευρωβουλής, θέλησαν να δημιουργήσουν μία «αντικάμερα» στα σχέδια του νέου, ισχυρού, παγκόσμιου παίκτη που, όπως τονίσθηκε από το Πεκίνο, στοχεύει στην έναρξη μιας νέας αλλά «χρυσής» εποχής στην παγκοσμιοποίηση.
Εκτός κι’ αν-όπως επεσήμαναν έμπειροι διπλωματικοί παρατηρητές- τα σχέδια αυτά ήταν ήδη γνωστά στο ευρωπαϊκό περιβάλλον…
Οι ίδιοι παρατηρητές, ωστόσο, κατηγόρησαν τους εκπροσώπους των θεσμικών οργάνων της ΕΕ ότι «ξύπνησαν αργά», τόσον για να διαπιστώσουν τις αρνητικές επιπτώσεις που είχε η παγκοσμιοποίηση στην Ευρώπη και τους λαούς της όσον και για την «αδυναμία» κατάρτισης ενός σχεδίου, άμεσης εφαρμογής, που θα περιόριζε αυτές τις επιπτώσεις.
Αναφέρθηκαν, για παράδειγμα, στα «ήξεις-αφίξεις», με τα οποία ξεκίνησε την ομιλία του στην σημερινή συζήτηση, ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Γίρκι Κατάινεν, που δήλωσε μεν ότι το παγκόσμιο εμπόριο ενίσχυσε την οικονομική ανάπτυξη της ΕΕ αλλά σημείωσε ότι τα οφέλη δεν ήταν ούτε αυτόματα ούτε ομοιόμορφα κατανεμημένα.
Επεσήμαναν ακόμη τις «αοριστολογίες» του Επιτρόπου ότι, προκειμένου η ΕΕ ν’ αμυνθεί στους ήδη θεσμοθετημένους και αποδεκτούς από την Ευρώπη κανόνες της παγκοσμιοποιητικής επέκτασης, «θα πρέπει να πιέσει για νέους κανόνες προκειμένου να δημιουργήσει ίσους όρους ανταγωνισμού και να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, τις κρατικές επιδοτήσεις και το κοινωνικό ντάμπινγκ.»
Θεωρητικώς σκεπτόμενος ο Επίτροπος Κατάινεν φάνηκε να πιστεύει ότι οι ισχυρές κοινωνικές πολιτικές, η εκπαίδευση και η κατάρτιση μπορούν να συμβάλουν στην προστασία και την ενίσχυση των ευρωπαίων πολιτών, από τις δυσμενείς επιδράσεις της παγκοσμιοποίησης.
Ενδεικτικό δε της ανετοιμότητας της Κομισιόν είναι και το γεγονός ότι, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε, μόλις στις 10 Μαϊου 2017, ένα έγγραφο προβληματισμού (sic), για να ανοίξει «μια ζωτική συζήτηση σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ μπορεί καλύτερα να αξιοποιήσει την παγκοσμιοποίηση και να ανταποκριθεί στις ευκαιρίες και τις προκλήσεις της».
Πολλοί ευρωβουλευτές, ωστόσο, υπογράμμισαν, επικαλούμενοι σχετικά στοιχεία, ότι η παγκοσμιοποίηση έχει ασκήσει τεράστια πίεση στις θέσεις εργασίας, στους μισθούς και στα ευρωπαϊκά πρότυπα, ενώ συνέβαλλε στην ενίσχυση του λαϊκισμού στην Ευρώπη.
Μη έχοντας δε άλλον παραλήπτη των αιτημάτων τους οι ευρωβουλευτές, απευθύνθηκαν στην ΕΕ και ζήτησαν ν’ αναλάβει ηγετικό ρόλο στην προώθηση του θεμιτού ανταγωνισμού στο παγκόσμιο εμπόριο, στην προστασία της βιομηχανίας και των εργαζομένων, εκφράζοντας την απαίτηση ότι «Πρέπει να φτιάχνουμε εμείς τους κανόνες και όχι απλά να τους δεχόμαστε».
Ορισμένοι άλλοι, ζήτησαν ένα σχέδιο δράσης για την αποφυγή της κοινωνικής κατρακύλας στις χώρες της ΕΕ και πρότειναν καλύτερη ανακατανομή των οφελών που έχει να προσφέρει η παγκοσμιοποίηση στους πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών.
Κάποιοι άλλοι δήλωσαν ότι η σημερινή μορφή της παγκοσμιοποίησης αποτελεί αδιέξοδο και ότι το ελεύθερο εμπόριο έχει υπονομεύσει σοβαρά τη δημοκρατία, τα κοινωνικά δικαιώματα και το περιβάλλον. Άλλοι, τέλος, ζήτησαν ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα το οποίο δεν θα επιτρέπει στις μεγάλες επιχειρήσεις να αποφεύγουν την καταβολή του μεριδίου που τους αναλογεί.