Συγκεκριμένα την δεκαετία του '90, λειτουργούσαν στην χώρα 92 εταιρείες-μεταποίησης, που πραγματοποιούσαν το 25% του συνόλου των εξαγωγών της χώρας, πραγματοποιούσαν 6 δισ. ευρώ σε εξαγωγές κι απασχολούσαν άμεσα 150.000 εργαζόμενοι και έμμεσα –παραγωγοί, διακινητές- 100.000 άνθρωποι.

Σήμερα, οι κλωστοϋφαντουργίες στην χώρα φθάνουν μετά βίας τις 4 επιχειρήσεις –Επίλεκτος, Βαρβαρέσος, Ακκας και Κλωστήρια Ναυπάκτου- οι οποίες πραγματοποιούν το 5% του συνόλου των εξαγωγών της χώρας πραγματοποιώντας πωλήσεις ύψους 200-300 εκατ. ευρώ. Απασχολούν δε –άμεσα ή έμμεσα- 10.000 εργαζόμενους(!), ενώ όσον αφορά στο σύνολο της εγχώριας παραγωγής σε βαμβάκι, αυτό πλέον κινείται πέριξ των 265.000 τόνων, όταν στις αρχές της δεκαετίας του '90 ήταν από 400.000 τόνους.

Σύμφωνα με τον παράγοντα του κλάδου μία χώρα έχει βιομηχανία –και συγκεκριμένα κλωστοϋφαντουργία- όταν υπάρχει πολιτική βούληση, κάτι που στην περίπτωση της Ελλάδος δεν ισχύει. Κι εξηγεί... "Δίνουμε ως χώρα στην Τουρκία πρώτες ύλες (βαμβάκι) αξίας 300 εκατ. ευρώ και το Ελληνικό Δημόσιο αγοράζει από την Τουρκία τελικά κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα αξίας 1 δισ. ευρώ. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελούν οι Ελληνικές στρατιωτικές στολές που είναι made in Turkey". Tην υπεραξία δε, όπως τονίζει η ίδια πηγή και θέλει να ξεκαθαρίσει, δεν την καρπώνονται οι Τούρκοι αλλά οι Ελληνες μεσάζοντες.

Το θέμα κατά τον ίδιο είναι ότι για να αρχίσουν να μειώνονται οι άνεργοι αυτής της χώρας που εδώ και καιρό έχουν ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο πρέπει να δημιουργηθούν βιομηχανίες. Αυτές μπορούν να υπάρξουν μόνο όταν απελευθερωθεί η απαιτούμενη δανειοδότηση, οπότε και το πρόβλημα των ανέργων θα αρχίσει να αναχαιτίζεται.

Δέσποινα Καραγιαννοπούλου