Είναι αλήθεια, ότι, ανεξάρτητα από τον πολιτικό παλιμπαιδισμό του Μαξίμου, τον οποίον ομολογούν εγχώριοι και διεθνείς παράγοντες, η πλευρά των δανειστών οφείλει να περιγράψει με καθαρούς όρους την διαδικασία αποπληρωμής του χρέους, αφήνοντας στην άκρη τις μελλοντολογικές προβλέψεις για τα επίπεδα της ανάπτυξης τις επόμενες δεκαετίες, που ισοδυναμεί, όπως εύστοχα παρατηρείται, με έναν άγονο προβληματισμό για το φύλο των αγγέλων.
Στο σημείο απόγνωσης ωστόσο που βρίσκεται ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μετά την κατάρρευση όλων των πληκτικών του επινοήσεων, θα ήταν ευχαριστημένος με μια αναδρομική διόρθωση της απόφασης του προπερασμένου Μαΐου (που ακολούθησε τη συμφωνία του 2012), όταν το Eurogroup με την δική του συναίνεση, αποφάσισε ότι το ελληνικό χρέος θα εξεταστεί μετά την επιτυχή ολοκλήρωση του τρίτου Προγράμματος και αυτό υπό προϋποθέσεις.
«Από την εξάλειψη του επίμαχου «εάν είναι αναγκαίο», ως όρου για την ελάφρυνση του χρέους, που υπήρχε στη συμφωνία του 2012, κρίνεται η ταχύτερη επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στην κανονικότητα» σημείωσε η «Αυγή της Κυριακής», δείχνοντας το περιορισμένο εύρος των εθνικών επιδιώξεων…
Οι μοναδικές ρεαλιστικές προσδοκίες αυτές τις ώρες, επαφίενται στις πρωτοβουλίες του Παρισιού, το οποίο δοκιμάζει τις δυνάμεις του απέναντι στο κραταιό Βερολίνο.
Η έλευση του Γάλλου υπουργού Οικονομικών Μπρούνο Λεμέρ την Δευτέρα στην Αθήνα, είναι το επιστέγασμα μιας προσπάθειας να βρεθεί «γαλλικό κλειδί» στο πρόβλημα, με την δημιουργία ενός μηχανισμού- τεχνικά δύσκολου πάντως…- που θα συνδέει την αποπληρωμή του χρέους με τον ρυθμό ανάπτυξης, ώστε να διευκολύνεται η χώρα σε καιρούς οικονομικής καχεξίας.
Στον ΟΔΔΗΧ, άλλωστε, ξέρουν από πρώτο χέρι ότι μετά το 2021 η Ελλάδα θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα δυσθεώρητο πρόβλημα αποπληρωμής τοκοχρεολυσίων, οπότε επείγει μια ρύθμιση που θα έδινε ανάσα και θα μετατόπιζε βαθμηδόν την διαχείριση του προβλήματος στο απώτερο μέλλον.
Προσώρας, η μοναδική πρόταση που υπάρχει στο τραπέζι και κατά τα φαινόμενα θα συμφωνηθεί, είναι αυτή του Β. Σόϊμπλε που προβλέπει κλείσιμο της αξιολόγησης, αυξημένη δόση (θυμίζουμε ότι από τα 86 δις ευρώ του Προγράμματος, έχουν εκταμιευθεί μόνον τα 37,1 δις, γεγονός που επιτρέπει μεγάλη ευχέρεια κινήσεων στην Αθήνα…) και συμμετοχή του ΔΝΤ χωρίς πρόσθετη χρηματοδότηση, από την στιγμή που δεν έχουν αρθεί οι διαφωνίες μεταξύ των δανειστών για την βιωσιμότητα του χρέους.
Όλα δείχνουν ότι το Βερολίνο δεν πρόκειται να δώσει τίποτε άλλο, αφού μπροστά σε εκλογές δίνει τη δική του μάχη ισορροπιών. Και αυτονόητα αυτό, είναι δυσοίωνη εξέλιξη για την ένταξη στο QE και την έξοδο στις αγορές.
Είναι αξιοσημείωτο, ότι ο αντιπρόεδρος της Χριστιανικής Ένωσης Ραλφ Μπρινκχάους, ένας άνθρωπος της εμπιστοσύνης του κ. Σόϊμπλε, υπογραμμίζει στην Deutsche Welle ότι, αυτό που προέχει για την Ελλάδα είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης με συνεπείς μεταρρυθμίσεις και παρατηρεί με τρόπο που κανονικά, θα έπρεπε να θίγει το φιλότιμο της εγχώριας πολιτικής τάξης:
«Ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού χρέους στέκεται στο σβέρκο των Ευρωπαίων φορολογούμενων. Γίνεται συνεχώς λόγος για τις θυσίες των Ελλήνων. Είναι σωστό, το αναγνωρίζουμε και το σεβόμαστε.
Αλλά θα χαιρόμουν εάν και οι Έλληνες έβλεπαν τις επιδόσεις άλλων χωρών, όχι μόνο οικονομικά ισχυρών, αλλά και πιο φτωχών στην ΕΕ. Είναι χρήματα που απέκτησαν με πολύ κόπο οι φορολογούμενοι αυτά που θέλουν οι Έλληνες»…
Γιώργος Χατζηδημητρίου