Aν κάποιος δει προσεκτικά το τι συμβαίνει στα του οίκου των γειτόνων μας, θα αντιληφθεί πως άλλες είναι οι προτεραιότητές τους και αναμφίβολα πολύ πιο σοβαρές.

Την Τουρκική ηγεσία, είτε αυτή εκφράζεται μέσω της Κυβέρνησης Ερντογάν, είτε μέσω του Προέδρου Σεζέρ, είτε μέσω του εκάστοτε πανίσχυρου αργηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, απασχολούν άλλα, πολύ σοβαρότερα προβλήματα.

Το πρώτο είναι το Κουρδικό. Η ενδεχόμενη τριχοτόμηση του Ιράκ αποτελεί για την Αγκυρα το υπ΄ αριθμόν ένα σενάριο τρόμου. Μπορεί σήμερα αυτό να φαίνεται πρόωρο, αλλά η τουρκική διπλωματία βλέπει μακριά και δεν αναλώνεται σε βραχυπρόθεσμες ασκήσεις επί χάρτου.


Το δεύτερο που επιδιώκει η Τουρκία είναι να εδραιώσει τη θέση της ως υπερδύναμη στην Περιοχή.  Την θέση αυτή την είχε και θέλει να την διατηρήσει. Όπως κάποτε ήταν το χαϊδεμένο παιδί του ΝΑΤΟ, επειδή γειτνίαζε με την πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετική Ένωση, έτσι και τώρα, λόγω κοινής γλώσσας και πολιτισμού, έχει δεσμούς  με όλες σχεδόν τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες με τουρκόφωνους πληθυσμούς. Και αυτές οι δημοκρατίες βρίσκονται στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, χώρος πολύ ζωτικός, κυρίως λόγω του ενεργειακού πολέμου που έχει ξεσπάσει με τους αγωγούς.


Και όπως είναι φυσικό μία «Υπερδύναμη» δεν σπαταλά το χρόνο της με «μικροπροβληματάκια»· και όταν ο κ. Γκιουλ δηλώνει πως το Αιγαίο πρέπει να είναι μια θάλασσα ειρήνης, το κάνει όχι απαραίτητα για να μας ρίξει στάχτη στα μάτια, αλλά ίσως για μας δώσει και λίγη χαρά ότι κάτι καταφέραμε.

Όσο για την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, αν και ποτέ γίνει και μετά, φυσικά, από τα χίλια μύρια κύματα, ας μην αποκλείουμε το ενδεχόμενο πως οι Τούρκοι δεν θα χολοσκάσουν αν δεν τα καταφέρουν. Μπορεί να θυμώσουν, μπορεί να φωνάξουν αλλά από την άλλη πλευρά γνωρίζουν πολύ καλά τι εστί ιστορικός χρόνος και πόσα μπορεί να μεσολαβήσουν εν τω μεταξύ. Γι’ αυτό και δεν βιάζονται, όσο και αν ακούγεται παράδοξο. Ακόμα κι αν πάρουν ημερομηνία για να αρχίσουν οι συζητήσεις, ξέρουν πόσο μπορεί να τραβήξουν αυτές και στο μεταξύ πιθανόν να έχουν επεξεργαστεί εναλλακτικά και ενδεχομένως εφικτά σενάρια προκειμένου να αντισταθμίσουν μία ενδεχόμενη αρνητική κατάληξη.

Ένα από αυτά θα μπορούσε να είναι, για παράδειγμα, μια αρχική τελωνειακή ένωση με τις γειτνιάζουσες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες,  όπως το Τουρκμενιστάν, το Τατζικιστάν, η Κιρκιζία, και πιθανόν το Αζερμπαϊτζάν. Μια  Ένωση Κρατών, δηλαδή, αντίπαλο δέος προς την Ρωσία αλλά και προς το Ιράν που θέλει να επηρεάζει το Ισλαμικό στοιχείο της περιοχής.  Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την υποστήριξη των Αμερικανών, οι οποίοι άλλο που δε θα ήθελαν.


Έχοντας, λοιπόν, αυτές τις προοπτικές στο πίσω μέρος του μυαλού τους, οι Τούρκοι ίσως σκέφτονται «γιατί να μπλέξουμε με την Ευρώπη, αφού οι περισσότεροι λαοί της μας απεχθάνονται βαθύτατα; Ας αρκεστούμε σε μια τελωνιακή σύνδεση και ας στρέψουμε τις προσπάθειες μας εκεί όπου και γόητρο θα έχουμε και, κυρίως, θα αποτελούμε ρυθμιστικό παράγοντα».

Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι εντελώς παράλογη η σκέψη πως οι βραχονησίδες του Αιγαίου και ο εναέριος χώρος του δεν αποτελούν πρωταρχικό πρόβλημα. Μπορεί να είναι για μας σοβαρό αλλά για τους Τούρκους είναι ήσσονος σημασίας. Και αυτό εμείς ως Ελλάδα, αν θελήσουμε να ασκήσουμε αποτελεσματική και επωφελή εξωτερική πολιτική σε ρεαλιστικές βάσεις, δεν θα πρέπει να το παραβλέψουμε και κυρίως να μην παρασυρθούμε  σε  βιαστικές ενέργειες  εν θερμώ είτε υπό το κράτος ευφορίας  είτε υπό το κράτος απογοήτευσης και θυμού.

Αν η Τουρκία , αποφασίσει στο μέλλον να στραφεί προς Ανατολάς, θα θελήσει ενδεχομένως να κ