Ο πρώτος λόγος είναι ότι σε μεγάλο βαθμό ο κ. Τσιτουρίδης λειτουργεί ως ανάχωμα, αφού οι "κουμπάροι" και οι "παρακούμπαροι" ανήκουν στο καραμανλικό μηχανισμό της Βόρειας Ελλάδας και της Θεσσαλονίκης ειδικότερα. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αν διώξει τώρα τον κ. Τσιτουρίδη ο κ. Καραμανλής θα φανεί σαν να παραδέχεται ότι έκανε λάθος στην επιλογή του, με δεδομένες τις σχέσεις τους και ακόμη περισσότερο την επαναφορά του στην κυβέρνηση μετά την προηγούμενη αποπομπή του. Ο τρίτος λόγος είναι ότι μία νέα αποπομπή του κ.Τσιτουρίδη θα σημάνει και το οριστικό τέλος της πολιτικής του καριέρας.
Το θέμα όμως δεν είναι μόνον ο κ. Τσιτουρίδης, η τύχη του και το προφίλ της κυβέρνησης. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η λειτουργία του κομματικού συστήματος και του κρατικού μηχανισμού με δεδομένες τις κατεστημένες πρακτικές, κάθε φορά που αλλάζει κυβέρνηση, διοίκηση ή και υπουργός. Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συνέπεια αυτών των πρακτικών είναι η εμφάνιση των κουμπάρων και των πρακτικών. Συνέπεια που δεν αφορά μόνο την κεντρική διοίκηση, αλλά και τις νομαρχίες, τους δήμους, τις ΔΕΚΟ και όλους τους οργανισμούς και θεσμούς που ελέγχονται από το κράτος στην ευρεία του έννοια.
Πολλοί είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν στην αντιπαραγωγική έως και άθλια πρακτική της στελέχωσης των υπηρεσιών, θεσμών, επιτροπών και όλων των συμπαρομαρτούντων με απολύτως "δικά μας παιδιά". Γιατί περί αυτού πρόκειται, καθώς"δικά μας παιδιά" θεωρούμε στην Ελλάδατους κομματικούς, τους συγγενείς, τους κουμπάρους, τους συγχωριανούς,τους φίλους. Ολοι οι υπόλοιποι αντιμετωπίζονται με καχυποψία ως εχθροί, αντίπαλοι, πληροφοριοδότες, ή δυνάμει σαμποτέρ. Ακόμη και αν έχουν όλα τα προσόντα για να πληρώσουν κάποια θέση. Αλλωστε αυτό μικρή σημασία έχει στην πραγματικότητα. Σημασία έχει να ανταμείβουν με "βόλεμα" τους δικούς τους οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί, οι νομάρχες, οι δήμαρχοι, οι διοικητές και ταυτόχρονα να αισθάνονται ασφαλείς. Γι αυτό φθάνουμε στο σημείο να βλέπουμε συζύγους και κόρες ή γυιούς να κάνουν κουμάντο στα γραφεία υπουργών.
Όλα αυτά ξεκινούν από το κομματικό-πελατειακόσύστημα, όπως λειτουργεί στη χώρα μας, επεκτείνονται με την παντελή έλλειψη κάθε έννοιας αξιοκρατίας και εντείνονται με την ανασφάλεια που χαρακτηρίζει πάρα πολλούς έλληνες, σίγουρα την πλειοψηφία των ελλήνων. Στα κόμματα μαζεύονται πολλοί που βλέπουν να κάνουν προκοπή μόνο μέσα από αυτά, κρύβοντας παράλληλα την μετριότητά τους. Θέλουν να είναι δίπλα στην εξουσία, ονειρεύονται να την αξιοποιήσουν προς όφελός τους, όταν έλθουν στα πράγματα και στο μεταξύ είναι πρόθυμοι να κάνουν όλη την βρώμικη δουλειά στο κόμμα, πάντα ως άνθρωποι εμπιστοσύνης κάποιου ισχυρού παράγοντα. Τα προσόντα τους είναι η ικανότητα στην ίντριγκα, στο ρουφιανιλίκι και στον παραγοντισμό, στην εχεμύθεια, στη γνώση της κομματικής πιάτσας και στο θράσος. Πολλοί μάλιστα εκπαιδεύονται στις κομματικές και σπουδαστικές νεολαίες, έχοντας σαν όνειρο την τοποθέτησή τους στο δημόσιο για να εξασφαλίσουν αργομισθία.
Ακριβώς για τους αντίστοιχους λόγους, οι πολιτικοί επιλέγουν πολλούς τέτοιους ανθρώπους στο περιβάλλον τους. Όταν έρχονται στην εξουσία τους ανταμείβουν, αφού όλοι οι παραπάνω αποκαλούνται και αισθάνονται "αγωνιστές", αλλά και γιατί αποτελούν τον κορμό της προσωπικής μηχανής τους. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που οι υπουργοί τοποθετούν τέτοιους "αγωνιστές" με εντολή άνωθεν για πολλούς και διάφορους λόγους. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα χρησιμοποιούνται και ως κομματικοί ταμίες, ενώ σχεδόν όλοι θεωρούν ότι το κράτος τους ανήκει τώρα που έφθασαν στην εξουσία.
Όπως είναι αντιληπτό, με τέτοια νοοτροπία δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει προκοπή. Είναι κατανοητό ότι ο κάθε πρωθυπουργός, υπουργός, νομάρχης, δήμαρχος, διοικητής θέλει να περιβάλλεται από ανθρώπους της εμπιστοσύνης του και αυτοί είναι "οι φίλοι" του, όχι οι αντίπαλοί του. Αυτό όμως αφορά ένα περιορισμένο, προσωπικό περιβάλλον και όχι ολόκληρο το κράτος. Και τέλος πάντων, οι φίλοι πρέπει να έχουν και κάποια ελάχιστα προσόντα που να προσφέρουν κάποια ελάχιστη εγγύηση ότι είναι ικανοί για τη δουλειά. Η ότι η δουλειά