Με την παρουσίαση της πρωτοβουλίας, με την επωνυμία «Με την επόμενη Ελλάδα», ο πρώην υπουργός και κεντρικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, οριοθετεί τις θέσεις του, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι «η αντίθεση βρίσκεται ανάμεσα στην Ελλάδα που πασχίζει και στην Ελλάδα που παρασιτεί», ενώ προαναγγέλλει την περιγραφή συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων για την θεμελίωση μιας «έντιμης συμφωνίας μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής».
Ο πρώην υπουργός απορρίπτει την λογική της «εκλογικής αρπαχτής», καθώς και αυτή του «τρίτου, συμπληρωματικού πολου για την δημιουργία κυβερνήσεων αναπαραγωγής της παρασιτικής Ελλάδας», καταδεικνύοντας έτσι την αντίθεσή του με τους όρους της συζήτησης στον χώρο της Κεντροαριστεράς».
Αναλυτικά οι βασικές αρχές της νέας πολιτικής κίνησης του Γ. Ραγκούση:
Με την ανακοίνωση των κεντρικών πολιτικών θέσεων της Επόμενης Ελλάδας, ο Γ. Ραγκούσης περιγράφει το σημείο εκκίνησης της προσπάθειας του, με μια αναλυτική περιγραφή του ελληνικού προβλήματος και των αιτίων που το δημιούργησαν, καθ´ όλην την πορεία της μεταπολίτευσης:
«Η ΑΙΤΙΑ ΤΟY ΠΡΟΒΛΗΜΑTOΣ
Μια παραβολή για να καταλάβουμε τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα:
Στις οδηγίες των αεροπορικών εταιρειών για την ασφάλεια των πτήσεων προβλέπεται ρητά πως σε περίπτωση κινδύνου πρέπει όλοι να φορέσουν τις μάσκες οξυγόνου και πρώτοι από όλους οι εργαζόμενοι στο αεροσκάφος καθώς και οι νέοι, ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν τις αισθήσεις τους και να βοηθήσουν και όσους δεν τα καταφέρνουν.
Η λογική πίσω από αυτήν την προτεραιότητα είναι απλή αλλά ακαταμάχητη.
Διότι μόνον έτσι υπάρχει ελπίδα να σωθούν όλοι οι επιβάτες και το αεροσκάφος.
Σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης και ενώ η οικονομία μας βρίσκεται σε κάθετη πτώση και οδηγείται στη συντριβή, γίνεται ακριβώς το αντίθετο.
Τις μάσκες οξυγόνου, λόγω παλαιοκομματισμού, τις δίνουν μόνο στους ψηφοφόρους των επόμενων εκλογών κι όχι στους νέους, στις παραγωγικές δυνάμεις.
Με αποτέλεσμα ολέθριο για όλους.
Διότι οι επιβάτες-ψηφοφόροι των επόμενων εκλογών δεν μπορούν να κάνουν τίποτε μόνοι τους για να αποτρέψουν τη συντριβή του αεροσκάφους μέσα στο οποίο είναι κι αυτοί εγκλωβισμένοι.
Όλα αυτά επιλέγονται από ένα παρασιτικό πολιτικό σύστημα που συνεχίζει να προτάσσει τη ψηφοθηρία. Όχι το πραγματικό συμφέρον των πολιτών και της πατρίδας.
Οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας υφίστανται διωγμό. Οι Έλληνες που πασχίζουν, που εργάζονται, που επιχειρούν. Οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες, οι άνεργοι, οι αγρότες, οι επιστήμονες, οι επιχειρήσεις, οι αυτοαπασχολούμενοι και ιδίως οι νέοι και οι νέες.
Όλα τα βάρη ενός κράτους που χρεοκόπησε πέφτουν πάνω τους. Πως να αντέξουν;
Πώς να κρατηθούν έτσι στη ζωή για να σώσουν τους "υπόλοιπους επιβάτες και το αεροσκάφος";
ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ
Η πιο κρίσιμη στιγμή για τη χάραξη μιας αποτελεσματικής εθνικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση, δεν είναι η στιγμή που πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα «ποιο είναι το πρόβλημα;» αλλά «ποια είναι η αιτία του προβλήματος;».
Αν λάβει κανείς υπόψη του το σύνολο σχεδόν της δημόσιας συζήτησης, τότε εύκολα θα διαπιστώσει πως αντί να ψάχνουμε την αιτία του προβλήματος, κάνοντας μαγνητική τομογραφία πάνω στο πρόβλημα, αρκούμαστε σε έναν ευρυγώνιο φωτογραφικό φακό που αποτυπώνει μόνο την επιφάνεια.
Κι έτσι έχει επικρατήσει στη δημόσια ζωή μια παρατεταμένη σύγχυση.
Μπερδεύεται συνεχώς το πρόβλημα με την αιτία.
Για αυτό μονότονα ακούγεται η ίδια επωδός για το πρόβλημα της χώρας το οποίο είναι πολιτικό, αλλά τίποτε για την αιτία του προβλήματος.
Τα αποτελέσματα βαφτίζονται αίτιες, ενώ οι πραγματικές αίτιες για τη σημερινή κρίση υποβαθμίζονται σε απλές συνέπειες. Αντιστρέφονται οι προτεραιότητες, προτάσσοντας ό,τι θα έπρεπε να έπεται, ενώ μετατίθεται στο μέλλον ό,τι προηγείται.
"Η ΑΙΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ...ΦΙΛΕ!"
Η χρεοκοπία ανέδειξε τη βαθύτερη αιτία του ελληνικού προβλήματος. Αναδύθηκε στην επιφάνεια η μητέρα όλων των κακών που είναι η βαριά άρρωστη πραγματική μας οικονομία.
Μια πραγματική οικονομία που, ενώ εξ ορισμού είναι η καρδιά της κοινωνίας και το θεμέλιο του κράτους, ποτέ στην Ελλάδα δεν έγινε παραγωγική, ισχυρή, ανταγωνιστική.
Από το 19ο αιώνα η Ελλάδα πορεύεται μέσα σε διαρκείς κρίσεις, μέσα από επαναλαμβανόμενες κρατικές χρεοκοπίες διότι
ποτέ μέχρι σήμερα δεν έδωσε ζωτικό χώρο ανάπτυξης για να κυριαρχήσουν οι Έλληνες που παράγουν, που πασχίζουν, που δημιουργούν, στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα.
Ποτέ μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να περιθωριοποιήσει την παρασιτική Ελλάδα που δεσπόζει ακόμη και μέσα στην κρίση.
Ποτέ δεν κατάφερε να παραγάγει (ή παράξει) ανταγωνιστικά προϊόντα υψηλής τεχνολογίας και ποιότητας. Οι επιτυχίες ήταν η εξαίρεση.
Η ελληνική πραγματική οικονομία ήταν διαχρονικά ισχυρή κυρίως ως καταναλωτής, άρα ως εισαγωγέας. Όχι ως παραγωγός, επομένως όχι ως εξαγωγέας. Αυτή είναι η μήτρα των αέναων κύκλων της κρίσης στην Ελλάδα.
Ειδικά την περίοδο της μεταπολίτευσης, η ελληνική οικονομία χαρακτηρίζεται από έναν διαταξικό κρατισμό. Από μικρές και μεγάλες ολιγαρχίες συμφερόντων που δέσποσαν αντίθετα με το γενικό συμφέρον. Οι αγορές χαρακτηρίζονται από αρκετά ολιγοπώλια και μονοπώλια, είτε κρατικά είτε ιδιωτικά. Το κράτος αποτελούσε μέχρι πρόσφατα το πλουσιοπάροχο και ασφαλές καταφύγιο για κάθε νέο. Αλλά και το μοναδικό πελάτη για την κρατικοδίαιτη παρασιτική επιχειρηματικότητα που στο τέλος παρήγαγε πτωχευμένες επιχειρήσεις αλλά πάμπλουτους επιχειρηματίες, οι οποίοι αιμοδοτούνται από τις σχέσεις τους με το κράτος και τα κόμματα.
Μεταπολιτευτικά, το αναπτυξιακό, το δημοσιονομικό, άρα και το μοντέλο διακυβέρνησης ήταν στηριγμένα στη λογική της συνεχούς, κυρίως μέσω δανεισμού, ενίσχυσης της αγοραστικής δύναμης και όχι στην αύξηση της παραγωγικότητας.
Υποχρεωτικά ένα τέτοιο μοντέλο, όχι ανάπτυξης αλλά αύξησης της κατανάλωσης, μπορούσε να στηριχθεί χρηματοδοτικά μόνον με δύο εργαλεία-μηχανισμούς:
1. το εθνικό νόμισμα σε διαρκή διολίσθηση, ενίοτε και σε υποτίμηση
2. τη συνεχή αύξηση του δημόσιου χρέους.
Με την υιοθέτηση του ευρώ αρχικά και την άρση εμπιστοσύνης των αγορών - ιδιωτών πιστωτών στη συνέχεια, η Ελλάδα το 2009 δεν χρεοκόπησε απλώς. Στην πραγματικότητα βίωσε την οικονομική κατάρρευση της συνολικής της πορείας.
Η ρίζα του προβλήματος είναι βαθιά λοιπόν. Είναι η απουσία μιας σύγχρονης, προοδευτικής και ανταγωνιστικής πραγματικής οικονομίας. Είναι η δεσπόζουσα παρουσία της παρασιτικής Ελλάδας.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ.
Η παρασιτική Ελλάδα βρίσκεται παντού.
Από τον πρωτογενή τομέα παραγωγής μέχρι τον τριτογενή.
Από τον δημόσιο μέχρι τον ιδιωτικό τομέα.
Είναι η Ελλάδα που δεν έχει προτεραιότητά της την καταπολέμηση της ανεργίας μέσα από τη δημιουργία θέσεων εργασίας στην παραγωγή.
Είναι η Ελλάδα που γεννά πτωχευμένες επιχειρήσεις αλλά πλούσιους μετόχους με αφορολόγητες καταθέσεις στην Ελβετία και τον Παναμά. Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο του 2012, οι Έλληνες εμφανίζονται στη δεύτερη θέση ανάμεσα στους πολίτες της ΕΕ που πιστεύουν ότι "οι επιχειρηματίες σκέφτονται μόνο την τσέπη τους".
Είναι η Ελλάδα που δεν αγωνιά για την επιχείρηση ως οικονομική οντότητα, σαν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται οι εργαζόμενοι, οι προμηθευτές και οι μέτοχοί της και πάνω στο οποίο μπορούν να καθίσουν και οι άνεργοι. Η Ελλάδα που νοιάζεται για τον επιχειρηματία μόνον ως άτομο κι ατομική περιουσία.
Είναι η Ελλάδα της οποίας το κράτος χρεοκόπησε. Ξανά.
Είναι η Ελλάδα όπου οι επίορκοι και ακατάλληλοι δημόσιοι υπάλληλοι παραμένουν στις θέσεις τους.
Είναι η Ελλάδα που δεν δημιουργεί. Που επιχειρεί και πλουτίζει χωρίς να παράγει.
Είναι η Ελλάδα που ζει για να καταναλώνει. Και που για να καταναλώνει αδιαφορεί που συνεχώς εισάγει.
Είναι η Ελλάδα που εισάγει μόνο προϊόντα χωρίς να προσελκύσει και τις επιχειρήσεις που τα παράγουν.
Είναι η Ελλάδα που διώχνει το επιστημονικό της δυναμικό, τις παραγωγικές της δυνάμεις και όχι την παραγωγή της.
Είναι η Ελλάδα που συνεχώς δανείζεται. Που σπαταλάει και ξοδεύει αυτά που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.
Είναι η Ελλάδα που χρησιμοποιεί αναπτυξιακούς ευρωπαϊκούς πόρους για να ενισχύει την κατανάλωση, μέχρι και για να πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές.
Είναι η Ελλάδα που δεν σέβεται τους κανόνες. Που παρανομεί και αδικεί. Που φοροδιαφεύγει.
Είναι η Ελλάδα που διαφθείρεται και διαφθείρει.
Αυτή η Ελλάδα, η παρασιτική Ελλάδα είναι που χρεοκόπησε.
ΤΑ 19 ΕΙΔΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ
Πρόκειται λοιπόν για αενάως παρατεινόμενη εθνική συστημική κρίση που γνωρίζει εξάρσεις κι υφέσεις.
Μία μόνιμη κρίση που πρέπει να το πούμε, οξύνεται από την ασθενική Ευρώπη.
Μία Ευρώπη, που όπως χαρακτηριστικά λένε Ευρωπαίοι διανοούμενοι, έχει ενιαίο νόμισμα αλλά με 19 διαφορετικά δημόσια χρέη, 19 διαφορετικά επιτόκια, πάνω στα οποία μπορούν να κερδοσκοπούν οι αγορές, 19 διαφορετικά φορολογικά συστήματα που ανταγωνίζονται το ένα το άλλο και κυρίως με πολλά και διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης κι ανταγωνιστικότητας.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για 19 είδη Ευρωζώνης, που οι χώρες της επέλεξαν να μοιραστούν τη νομισματική τους κυριαρχία κι επομένως να παραιτηθούν από το όπλο της μονομερούς νομισματικής υποτίμησης, χωρίς ωστόσο να εφοδιαστούν με νέα και κοινά οικονομικά, κοινωνικά, φορολογικά και δημοσιονομικά εργαλεία.
Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΔΕΞΙΑ
Η δεσπόζουσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεξιά, σε αγαστή συνεργασία με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, έχει επιλέξει ρόλο για την ελληνική οικονομία.
Την θέλει έναν συνεπή, αξιόχρεο καταναλωτή των προϊόντων που παράγει ο ευρωπαϊκός βορράς.
Στην καλύτερη περίπτωση, υποχρεωτικά κι ένα θέρετρο θερινών διακοπών.
Για αυτό και στηρίζει αποκλειστικά εκείνο το πολιτικό προσωπικό που είναι εξασκημένο στο ρόλο του καταναλωτή βόρειων προϊόντων, ακόμη κι αν για αυτό απαιτείται η μεσολάβηση «Χριστοφοράκων».
Για αυτό ο κοινός παρονομαστής, εκεί που στην καλύτερη περίπτωση οδηγούν οι στρατηγικές των δύο σημερινών κομμάτων εξουσίας, είναι στην εξέλιξη της Ελλάδας σε έναν φερέγγυο διεθνή καταναλωτή κι όχι παραγωγό.
ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ
Το 2010 με την ουσιαστική χρεοκοπία ενός ολόκληρου οικονομικού μοντέλου, όλα αλλάζουν.
Όλα πρέπει να αλλάξουν.
Υπό αυτήν την έννοια από το 2010 και μετά, το εθνικό και πατριωτικό μας καθήκον δεν είναι απλώς να εξασφαλίζουμε κάθε τόσο τη νέα δανειοδότηση του ελληνικού κράτους. Την επόμενη δόση του μνημονίου. Το πατριωτικό καθήκον μας πρωτίστως είναι να συντρίψουμε το οικονομικό μοντέλο που μας οδήγησε στο δημοσιονομικό γκρεμό μιας Ελλάδας που ειδικεύεται στην κατανάλωση κι όχι στην παραγωγή.
Η μεγάλη πατριωτική μας προτεραιότητα είναι να χτίσουμε από την αρχή μια ισχυρή, παραγωγική πραγματική οικονομίαβασισμένη στην καινοτομία, την υψηλή τεχνολογία και την ποιότητα.
Μια νέα πραγματική οικονομία για την οποία ό,τι είναι φως και φάρμακο, αποτελεί σκοτάδι και δηλητήριο για την παρασιτική οικονομία.
Για τη σύγχρονη Ελλάδα που παράγει, φως αποτελεί το υγιές δημοσιονομικό περιβάλλον όσον αφορά στο έλλειμμα και στο εξωτερικό χρέος, η διαύγεια, η αξιοκρατία, η νομιμότητα, η σταθερότητα, η εξωστρέφεια, ο υγιής ανταγωνισμός.
Αυτά είναι τα πυρηνικής ισχύος θεσμικά κι αξιακά όπλα που θα συντρίψουν το κράτος της σκοτεινής πλευράς της μεταπολίτευσης.
Μια νέα πραγματική οικονομία που θα υπάρξει μόνον μέσα από μια νέα ισχυρή κοινωνική συμμαχία. Των Ελλήνων που παράγουν υλικά και πνευματικά αγαθά.
Άλλωστε χωρίς μια ισχυρή συμμαχία των Ελλήνων που παράγουν και δημιουργούν:
- ποιος θα απαιτήσει την εμπέδωση των κανόνων για όλους κι όχι των εξαιρέσεων για τους λίγους;
- ποιος θα απαιτήσει σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα;
- ποιος θα επιβάλει πάταξη της διαφθοράς ώστε να αναπνεύσει υγιής ανταγωνισμός;
- ποιος θα συμβάλει στη δημιουργία πολιτικών σχηματισμών, όχι για να προωθήσει τα συμφέροντά του κάτω από το τραπέζι, αλλά για να εγκαταστήσει τους όρους διεξαγωγής ενός καθαρού πολιτικού παιχνιδιού, με τα αναγκαία θεσμικά αντίβαρα απέναντι στην αδιαφάνεια και την ανομία;
- ποιος θα δώσει απόλυτη προτεραιότητα στην ικανοποίηση των αναγκών των Ελλήνων που παράγουν και δημιουργούν υπεραξία;
- ποιος θα δώσει διέξοδο στους άνεργους;
- ποιος θα δώσει το ώθηση στη νέα γενιά της Ελλάδας;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο.
Το πρόβλημα είναι το κράτος της σκοτεινής πλευράς της μεταπολίτευσης, είναι το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης.
Η αιτία όμως του προβλήματος είναι η παρασιτική πραγματική οικονομία.
Επομένως, είναι ιστορική ανάγκη η Ελλάδα να φύγει τώρα, πέρα και πάνω από το μνημόνιο χωρίς να το καταστρατηγεί,
να δώσει απόλυτη προτεραιότητα στην ικανοποίηση των υπαρξιακών αναγκών που έχουν οι Έλληνες που παράγουν υλικά και πνευματικά αγαθά, οι άνεργοι καθώς και η νέα γενιά.
Να εφαρμόσει μια ανατρεπτική αναπτυξιακή στρατηγική για την Ελλάδα που αγωνίζεται καθημερινά μέσα από τεχνολογικά startups, επιχειρήσεις, συμπράξεις, κοινωνικές συλλογικότητες καθώς και μέσα από το κράτος.
Στο εργοστάσιο, στο χωράφι, στο εργαστήριο, στο γραφείο, στις αίθουσες διδασκαλίας στον πολιτισμό, στα γράμματα, στον ακτιβισμό».