Όμως υπό αυτούς τους όρους και μόνο τότε, η αφαίρεση της γραβάτας μπορεί να είναι και πολιτικό statement, γιατί μόνο τότε δείχνει και σημαίνει κάτι.

Αν είσαι πρωθυπουργός και εμφανίζεσαι μονίμως με στυλ εισπράκτορα παλαιού ντιζελοκίνητου λεωφορείου, η πιο χαλαρή σου εμφάνιση όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, θα σε οδηγήσουν σε άλλα μονοπάτια.

Από στιλιστικής άποψης καταστροφικά και από πολιτικής ακόμη πιο ζημιογόνα.

Αν είσαι ένας άλλος πρωθυπουργός, με αντίστοιχες προϋποθέσεις ηλικιακές (όσο κι αν το γούστο είναι σχετικό…), έστω και με ένα δύο χαρίσματα παραπάνω, η αφαίρεση της γραβάτας είναι μία πολιτική δήλωση από μόνη της.

Το περιβάλλον οικειότητας που δημιουργείται έχει πολιτική ουσία, οι όροι της συζήτησης αλλάζουν, η χαλαρότητα μπορεί να έχει μεγαλύτερο και καλύτερο αποτέλεσμα. Εν τέλει, τα σημαντικά μπορεί και να συζητούνται ή να συμφωνούνται χωρίς γραβάτα και με τα μανίκια του πουκάμισου διπλωμένα.

Είναι μία σύγκριση που μοιραία έρχεται στον νου, βλέποντας τις φωτογραφίες από το δείπνο που παρέθεσε η Ανγκελα Μέρκελ στον πρωθυπουργό του Καναδά Τζάστιν Τριντό, ο οποίος βρέθηκε στο Βερολίνο στα τέλη της εβδομάδας.

Το χάρισμα ή το παράστημα που μπορεί να έχει κάποιος πολιτικός είναι κάτι που μπορεί και να μην εξαρτάται από τον ίδιο. Οταν όμως δεν το έχει, οφείλει να κάνει κάτι σε αντιστάμιση του ελλείμματος. Οχι τίποτε άλλο, αλλά επειδή η εικόνα της κακομοιριάς αντανακλάται στην χώρα που εκπροσωπείς. Είναι κάτι που μπορεί να διορθωθεί εύκολα, με μία κατάλληλη γραβάτα.

Οταν λοιπόν την φοράς, μόνο τότε θα έχει νόημα και να την βγάλεις, γιατί τότε ο «κώδικας» θα είναι σαφέστερος.

Είναι ζητήματα αυτά που ο Αλ. Τσίπρας δεν φαίνεται ότι θέλει να σκέφτεται.

Ετσι όμως θα χάσει και άλλη μία μεγάλη ευκαιρία: όταν δεν θα είναι πια πρωθυπουργός, δεν θα μπορεί να πει ουτε καν αυτό το τετριμμένο «επιτέλους, ξεφορτώθηκα την γραβάτα»…

Άγγελος Κωβαίος