Τα μέτρα που καλείται να ψηφίσει στη Βουλή η πλειοψηφία, υπερβαίνουν τον Συνταγματικό βίο αυτής της κυβέρνησης, με το Βερολίνο και την Ουάσινγκτον που εκτείνουν την ακαμψία τους σε ακραία τιμωρητικά όρια, να αξιώνουν τώρα στήριξη και από την αξιωματική αντιπολίτευση, προκειμένου να απεμπλακεί η εφαρμογή τους από τις αβεβαιότητες του εκλογικού κύκλου.
Είναι σαφές από τα λίγα που καταλαβαίνει κανείς σε αυτήν την ατέρμονη διαπραγμάτευση που θα ήταν περίπατος κατά τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα, ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- Αν.Ελλ κάνει ό,τι μπορεί ώστε να αποφύγει το πικρό ποτήρι δυσμενών αλλαγών στο συνταξιοδοτικό, το φορολογικό και τα εργασιακά, τις οποίες όπως όλοι συμφωνούν δυσκολεύεται να διαχειριστεί πολιτικά, έστω κι αν, κατά γενική ομολογία, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει οριστικά την παληά πολιτική του φυσιογνωμία.
Επιθυμεί όμως διακαώς να τις ψηφίσει και η ΝΔ, προκειμένου να διαχυθεί η ευθύνη ώστε ο πρωθυπουργός με την ηγετική του ομάδα να παραμείνουν στη θέση τους, στηριζόμενοι στις πλάτες των βασικών αντιπάλων τους. Εκείνων δηλαδή, τους οποίους την ίδια ώρα, δεν χάνουν ευκαιρία για να τους καθυβρίζουν ότι είναι «εθελόδουλοι» και «πέμπτη φάλαγγα των δανειστών» στη χώρα.
Η ΝΔ από την πλευρά της, αποδέχεται όπως δημόσια ξεκαθαρίζουν ο πρόεδρος Κυριάκος Μητσοτάκης και τα στελέχη της, ότι η όποια Συμφωνία θα είναι δεσμευτική, καθώς το κράτος έχει συνέχεια, αλλά, αρνούνται να υπερψηφίσουν τα μέτρα, τα οποία ως κυβέρνηση…θα εφαρμόσουν, υποστηρίζοντας και κατά πολλούς στο Κοινοβούλιο δικαίως, ότι είναι προϊόν της ολέθριας τακτικής του Μαξίμου.
Είναι προφανές, όπως υπογραμμίζουν τα στελέχη του κόμματος ότι στην περίπτωση αυτή η ΝΔ- που έχει διδαχθεί από το πάθημα του Α. Σαμαρά το 2011- θα εγκλωβιζόταν προτού καν μεσολαβήσουν εκλογές, από τις οποίες φιλοδοξεί να αναλάβει την διακυβέρνηση, στην υιοθέτηση ενός επιπλέον «μικρού μνημονίου» όπως αυτό που συνιστούν τα προτεινόμενα μέτρα.
Όμως εκ των πραγμάτων και η στάση της Πειραιώς, όπως άλλωστε και του Μαξίμου, είναι άκρως αντιφατική από την στιγμή που υποστηρίζει ότι ως κυβέρνηση, θα επιτύχει τους δημοσιονομικούς στόχους που τίθενται για το διάστημα μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος, αλλά με διαφορετικό μίγμα πολιτικής και μάλιστα με το επιχείρημα ότι έχει τον τρόπο να πείσει γι΄ αυτό τους δανειστές.
Θα ήταν δυνατόν, όπως σχολιάζουν στην πολιτική αγορά, να είχαν αποφευχθεί όλες αυτές οι μικροκομματικές καντρίλιες αν τα κόμματα που υπερασπίζονται τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας συναινούσαν σε ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Φαίνεται όμως δύσκολο αυτό από την στιγμή που ο καθένας διατηρεί για λογαριασμό του το δικαίωμα του εθνικού σωτήρα.
Γιώργος Χατζηδημητρίου