Θέτοντας ζήτημα «ευρωπαϊκού κεκτημένου» και προτάσσοντας το θέμα της επαναφοράς των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποκρύπτει μία σημαντική λεπτομέρεια: Ότι στον νόμο με τον οποίο οι συλλογικές συμβάσεις είχαν καταργηθεί (4024/2011), οριζόταν ρητώς ότι η αναστολή των συλλογικών διαπραγματεύσεων ισχύει μόνο για την περίοδο που εφαρμόζεται το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, δηλαδή το Μνημόνιο.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για την πράξη του υπουργικού συμβουλίου με την οποία είχαν οριστεί τα κατώτατα όρια μισθών, την περίοδο εκείνη του πρώτου μνημονίου.

Αναφερόταν σχετικά στον νόμο (ΦΕΚ 226, 27 Οκτωβρίου 2011): «Όσο διαρκεί η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής η επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας υπερισχύει σε περίπτωση Συρροής με κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας και πάντως δεν επιτρέπεται να περιέχει όρους εργασίας δυσμενέστερους για τους εργαζομένους από τους όρους εργασίας εθνικών συλλογικών συμβάσεων, σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 3 του νόμου αυτού (σ.σ. 1876/1990)». Και σε άλλο σημείο: «Η εφαρμογή των διατάξεων των παραγράφων 2 και 3 του άρθρου 11 του ν. 1876/1990 αναστέλλεται όσο διαρκεί η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής».

Αυτά σημαίνουν ότι οι διατάξεις του λεγόμενου νόμου Λοβέρδου – Κουτρουμάνη, που αφορούσαν τις ΣΣΕ, όπου υπερίσχυαν οι επιχειρησιακές συμβάσεις και δεν ίσχυε η επεκτασιμότητα, παύουν να ισχύουν και το καθεστώς επανέρχεται στην προ-μνημονιακή κατάσταση, μόλις η χώρα βγει από το πρόγραμμα.

Πρακτικά δηλαδή, αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είχε οδηγήσει την Ελλάδα στο τρίτο μνημόνιο το καλοκαίρι του 2015, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για τις οποίες σήμερα κόπτεται ο Πρωθυπουργός, θα ίσχυαν ήδη!

Και πάντως – αν δεν υπάρξει τέταρτο μνημόνιο – το καθεστώς θα επανέλθει με την έξοδο της χώρας από το πρόγραμμα το καλοκαίρι του 2018.

Υπό την έννοια αυτή, ο Αλ. Τσίπρας σπαταλά ενέργεια και όση αξιοπιστία μπορεί ακόμη να διαθέτει, παίζοντας ένα παιχνίδι εκ του ασφαλούς, καθώς πρόβλεψη για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων ήδη υπάρχει. Μόνο που η καθυστέρηση στις διαπραγματεύσεις απομακρύνει ολοένα και περισσότερο τον χρόνο στον οποίο θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο.

Α.Κ.