Ο κ. Κουτσούμπας, αναφέρθηκε καταρχήν στο «βασικό γενικό συμπέρασμα που εξάγεται από την ιστορική μελέτη και επιβεβαιώνεται από την ταξική πάλη» και συνίσταται στο ότι η πάλη για την εξουσία είναι αντικειμενική, όταν στο ιστορικό προσκήνιο η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία, αντιπροσωπεύει πλέον ένα ιστορικά παρωχημένο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, ενώ η τάξη που μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία αποτελεί την κινητήρια δύναμη ενός νέου, ανώτερου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού.
«Οι ανατροπές στο χαρακτήρα της εξουσίας, επέρχονται μόνο με επαναστάσεις, δηλαδή με κίνηση μαζών, υπό την ηγεσία της ανερχόμενης κάθε φορά τάξης και την καθοδήγηση του κόμματός της, των πολιτικών εκπροσώπων της» ανέφερε, προσθέτοντας ότι «στην πάλη για την εξουσία, όπως και στην ανάπτυξη και κυριαρχία των νέων κοινωνικών σχέσεων, η κίνηση δεν είναι ευθύγραμμα ανοδική, αλλά με αρκετά ζιγκ - ζαγκ, με άλματα και πισωγυρίσματα».
Είπε ότι το μεγαλύτερο δίδαγμα της Οκτωβριανής Επανάστασης είναι πως «η ανερχόμενη δύναμη, η εργατική τάξη, με το επαναστατικό κίνημά της μπορεί να ηγηθεί της υπόθεσης της κοινωνικής προόδου, του περάσματος από τον παλιό τρόπο παραγωγής και οργάνωσης της κοινωνίας, τον καπιταλιστικό, στο νέο, τον κομμουνιστικό».
Ο κ. Κουτσούμπας είπε ότι στις συναντήσεις αυτές έχει θέση το «ουσιαστικό ξετύλιγμα των απόψεων που θα συμβάλλουν και στη σωστή εξέταση του παρελθόντος, αλλά και ο σαφής προσδιορισμός του παρόντος, για να μπορέσουμε να κάνουμε το άλμα στο μέλλον», επισημαίνοντας πως «γι' αυτό η πείρα του Οκτώβρη είναι ανεξάντλητη και κυρίως επίκαιρη. Εκεί είναι που πρέπει οι κομμουνιστές όλου του κόσμου να ανατρέχουμε, εμπλουτισμένη φυσικά με την πείρα των άλλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων που ακολούθησαν μέσα σε ιστορικά αυστηρά προσδιορισμένες συνθήκες».
Αναφέρθηκε στα βασικά καθήκοντα που έχει ιστορικό καθήκον να πραγματοποιήσει η εργατική τάξη με «την νίκη του σοσιαλισμού σαν πρώτης ανώριμης φάσης του κομμουνισμού», επισημαίνοντας ότι «η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο δεν σταματά την ταξική του πάλη ενάντια στην αστική τάξη, αλλά το αντίθετο. Κάνει αυτή την πάλη «εξαιρετικά πλατιά, οξυμένη, ανελέητη», όπως επεσήμανε και ο Λένιν…Κάθε ασυνέπεια ή θεωρητική, γενικότερα ιδεολογική-πολιτική αδυναμία στο ξεσκέπασμα των αναθεωρητών, των οπορτουνιστών, των ρεφορμιστών, μπορεί να σημάνει μεγάλη αύξηση του κινδύνου ανατροπής της εργατικής εξουσίας από την αστική τάξη, αφού αυτούς θα χρησιμοποιήσει αύριο, όπως ιστορικά ουκ ολίγες φορές ήδη έκανε, για την αντεπανάσταση».
Υπογράμμισε την αναγκαιότητα διαμόρφωσης επαναστατικής στρατηγικής από κάθε ΚΚ στην χώρα του και από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα (ΔΚΚ), ως βασικής προϋπόθεσης για πραγματικά νικηφόρα πορεία.
Αναφερόμενος στις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζει το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα 100 χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο κ. Κουτσούμπας τόνισε ότι «η ενότητα του ΔΚΚ στον 21ο αιώνα πρέπει να βασιστεί σε ορισμένες απαραίτητες ακλόνητες παραδοχές, με πρώτη ότι θεωρία του ΔΚΚ είναι ο μαρξισμός-λενινισμός και ο προλεταριακός διεθνισμός, ότι ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι αναντικατάστατος, ο σοσιαλισμός επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, ενώ η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, ο χαρακτήρας της επανάστασης της εποχής μας ως σοσιαλιστικής, δεν εξαρτάται από τον εκάστοτε συσχετισμό δυνάμεων».
Ανέφερε ακόμα, ότι η συμμαχία της εργατικής τάξης με την φτωχή αγροτιά και τους επαγγελματοβιοτέχνες αυτοαπασχολούμενους, είναι η προοπτική για την εδραίωση της αντικαπιταλιστικής- αντιμονοπωλιακής πάλης, για το σοσιαλισμό.
«Στο ερώτημα μεταρρύθμιση ή επανάσταση απαντάμε επανάσταση, γιατί κανένα όργανο της αστικής εξουσίας δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί» υπογράμμισε.