«Πιστεύω πάντα στο πολιτικό όραμα του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Ένα όραμα Ανθρωποκεντρικό και άρα δημοκρατικό, πατριωτικό και σοσιαλιστικό που μας λέει ότι ο Έλληνας πρέπει να είναι πρωτίστως ελεύθερος, κυρίαρχος και συνδιαμορφωτής του συλλογικού και ατομικού του μέλλοντος», σημειώνει σε συνέντευξή του στο Politik.gr και προσθέτει ότι το όραμα παραμένει επίκαιρο «όσο ο καθένας από εμάς νιώθει εγκλωβισμένος σε μια πραγματικότητα που δεν του αξίζει».
Ζητούμενο υπό αυτήν την έννοια είναι η επικαιροποίηση του οράματος και η εξεύρεση προτάσεων, οι οποίες να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τα προβλήματα της εποχής.
Ο κ. Γερουλάνος επισημαίνει τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Όπως εξηγεί: «Η πραγματικότητα είναι ότι από τον Πόλεμο μέχρι σήμερα η Ελλάδα αναπτύχθηκε με χρήματα άλλων. Το Σχέδιο Μάρσαλ, τα εμβάσματα των Ελλήνων του εξωτερικού, οι επενδύσεις από τα εφοπλιστικά κεφάλαια, οι επιδοτήσεις από την Ένωση και ο υπέρογκος δανεισμός ανέπτυξαν την ελληνική οικονομία και τη διάθεσή μας να καταναλώνουμε χωρίς να απαντήσουμε ποτέ ουσιαστικά στο ερώτημα πώς δημιουργούμε πλούτο στην Ελλάδα, γιατί και για ποιον. Αποτέλεσμα αυτού του ακούσιου και αναχρονιστικού μοντέλου ανάπτυξης ήταν να επιτρέψουμε στην ηγεσία μας – την πολιτική κυρίως αλλά και την επιχειρηματική, τραπεζική, μιντιακή και δικαστική εξουσία – να διατηρεί όλη τη δύναμη στα χέρια της και να ασχολείται αποκλειστικά με την αναδιανομή του πλούτου, όχι με την παραγωγή του. Έτσι δημιουργήθηκε και δυνάμωσε το πελατειακό κράτος. Και με την επικράτηση, στη συνέχεια, της συντηρητικής παγκοσμιοποίησης, που ανέτρεψε κάθε μέσο προστασίας της τοπικής ανάπτυξης, οδηγηθήκαμε τελικά στο να υποτάξουμε την κοινωνία μας ώστε να υπηρετεί τις ανάγκες της οικονομίας».
Ως βασικό όρο ανατροπής αυτής της σχέσης, ο κ. Γερουλάνος αναφέρει το να τεθεί η οικονομία στην υπηρεσία της κοινωνίας.
Και παραθέτει δύο συνθήκες που θα επέτρεπαν να συντελεστεί αυτή η ανατροπή:
«Πρώτον, πρέπει να πιστέψουμε βαθιά ότι η Ελλάδα έχει ό,τι χρειάζεται για να πάει μπροστά – δεν αρκεί να το λέμε», λέει και επισημαίνει: «[Πρέπει να πιστέψουμε] Ότι υπάρχουν πηγές πλούτου και πόροι που σήμερα παραμένουν αδρανείς, που μπορούν να μας δώσουν τα εφόδια που χρειαζόμαστε σαν κοινωνία για να παράγουμε το δικό μας πλούτο. Και εννοώ οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό πλούτο. Αν δεν πιστέψουμε και επενδύσουμε στις δυνάμεις μας θα παραμείνουμε υποχείρια αυτών που μας δανείζουν».
Η δεύτερη συνθήκη είναι η συνειδητοποίηση ότι «αυτές οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και οι πόροι παραμένουν ανενεργοί διότι επιτρέψαμε στο κεντρικό πολιτικό σύστημα να τις ελέγχει αντί να μεταβιβάσει τη διαχείρισή τους σε θεσμούς που μπορούν να τις ενεργοποιήσουν και που λογοδοτούν απευθείας σε εμάς, τους Έλληνες πολίτες».
Εξηγεί ο πρώην υπουργός: «Οι τοπικές κοινωνίες, τα επιμελητήρια και οι συνεταιρισμοί, για παράδειγμα, είναι θεσμοί που θα μπορούσαν να μεγιστοποιήσουν τις κοινωνικές και οικονομικές αποδόσεις των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών αν οι πόροι ήταν στα χέρια τους και η εξουσία και ο έλεγχός τους δεν ήταν στα χέρια του κεντρικού πολιτικού συστήματος, αλλά στα δικά μας. Προϋποθέσεις όπως είπα: η διαφάνεια, η διαβούλευση και η λογοδοσία. Με άλλα λόγια, θα αντιστρέψουμε την παρούσα κατάσταση αν σταματήσουμε να περιμένουμε τα πάντα από το κεντρικό πολιτικό σύστημα και απαιτήσουμε να γίνουμε συμμέτοχοι και συνδιαμορφωτές του κοινού μας μέλλοντος».
Το μείζον ερώτημα στην σημερινή συγκυρία είναι πάντοτε το πώς θα συμβούν όλα αυτά.
Λέει ο κ. Γερουλάνος: «Για να υλοποιήσουμε το σχέδιο έχουμε ανάγκη από μια νέα πολιτική ηγεσία που δε θα έχει τις εξαρτήσεις και τις δουλείες του παρελθόντος. Μια πολιτική ηγεσία που θα εμπιστεύεται τον Έλληνα τόσο ώστε να μεταφέρει τις εξουσίες της σε δομές και θεσμούς που λογοδοτούν σε εμάς. Και για να το πετύχουμε αυτό δεν πρέπει να σκεφτόμαστε με όρους μικροκομματικούς ή με την προοπτική των επερχόμενων εκλογών. Χρειάζεται να κινητοποιήσουμε τις διαθέσιμες δυνάμεις που πιστεύουν ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουμε την δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας και να τις εντάξουμε σε μια διαδικασία δημιουργίας πολιτικού περιεχομένου που θα δώσει πραγματικές λύσεις στα θέματα που απασχολούν την κοινωνία μας και τελικά τις ζωές μας. Προφανώς σε μια τέτοια προσπάθεια κανείς δεν περισσεύει».