Εννοείται ότι δεν άπλωσα ποτέ χέρι απάνω της. Κι ούτε την έχω μαλώσει ποτέ. Μέσα στα χάδια την έχω. Κάνουμε χαρούμενοι υπέροχες βόλτες. Κι ύστερα γυρίζουμε σπίτι και μαγειρεύουμε παρέα, αποκλειστικά για πάρτη της. Με τον καιρό, έγινε ο μυστικός δεσμός μου.

Δεν έχω μιλήσει σε άλλην με τόση τρυφερή αφοσίωση. Κι εκείνη με κοιτά συγκινημένη και ανταποδίδει χαρούμενη με υγρά μάτια. Την αποκαλώ σιωπηλή πριγκίπισσα. Γιατί μια σπάνια συμπάθεια είναι διαλυμένη στο αίμα της και μεταγγίζεται στοργικά στο δικό μου και, αυτόχρημα μου καταργεί τον εγωισμό. 

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο penna.gr