Στο κέντρο του Τελ Αβίβ, κοντά στην αγορά αντικών και έργων τέχνης, το ρολόι έδειχνε 3 το μεσημέρι και το βρεγμένο μου μπλουζάκι πήγαινε ταμάμ με το καταϊδρωμένο και κατακόκκινο πρόσωπό μου... Η ζέστη με έκανε να πεινάω, να γκρινιάζω και να είμαι ίσως πιο ανυπόφορη από αυτήν. Κόντρα θηλυκών, τι να πεις; 

Στη σειρά περίμεναν και άλλοι ομοϊδεάτες ντόπιοι που προφανώς και είχαν ξαναδοκιμάσει τα εξωτικά φαλάλελ, ελληνιστί ρεβυθοκεφτέδες και παράγγελναν ένας-ένας στη λουλουδένια γλώσσα των άπειρων φωνηέντων. Πλησίασα και έδωσα την παραγγελία μου στα αγγλικά που τα είχα και πρόχειρα... Σιγή! Δυο μαύρα μάτια, γυαλιστερά και γελαστά με κοίταζαν και με κοίταζαν .... και τίποτα!

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο fit123.gr