Το «εναλλακτικό» ένδυμα, εκτός του ότι γρήγορα καθιερώθηκε σε όλο το βρετανικό ναυτικό, αποδείχθηκε ιδανικό για κάθε άλλο κύριο με παρόμοιο σύνδρομο διαφοροποίησης. Κάτι ο συνειρμός του θαλασσοδαρμένου άνδρα, κάτι η κομψότητα του άγγλου τζέντλεμαν, έγινε το αγαπημένο σακάκι όποιου επιθυμούσε να υιοθετήσει τον ακαταμάχητο συνδυασμό «αλμύρας κι ευγένειας».

Σύντομα έγινε το ιδανικό αξεσουάρ για τους θαμώνες ιδιωτικών γιοτ ή κλαμπ. Το αυθεντικό blazer ήταν σταυρωτό και μάλιστα ραμμένο στους Gieves & Hawkes, το διάσημο ραφείο της Savile Row, το οποίο συνέβαλε αρκετά στην επέκταση του σακακιού και σε κύκλους εκτός στρατιωτικών. Με τα χρόνια δημιουργήθηκε και η παραλλαγή του μονόπετου, αρχικά σε χρώμα navy blue και πάντα με χρυσά κουμπιά, με διασημότερη παρέκκλιση το blazer των Brooks Brothers της Νέας Υόρκης σε σκούρο πράσινο (bottle green).

Dresscode: Δεν έχει την αυστηρότητα ενός γκρι κοστουμιού αλλά ούτε και τη χαλαρότητα ενός σπορ τουΐντ σακακιού. Στέκεται κάπου ανάμεσα σε αυτά και αυτός ακριβώς ο φλου βαθμός επισημότητάς του είναι που του χαρίζει την μεγαλύτερη ευελιξία που έχει ρούχο στην ανδρική γκαρνταρόμπα.