«Το ΑΜΚΑ. Αχ, Παναγία μου. Τι είναι αυτό που μας βρήκε Μάκη μου; Γιατί σε μας; Γιατί τώρα που αρχίσανε κι οι καύσωνες; Πού τους ήρθε εν μία νυκτί; Τι θα κάνουμε τώρα;». Τον κοίταξα μ’ απόγνωση.

Ο Μάκης κάθισε δίπλα και μου χάιδεψε στοργικά την πλάτη για να με παρηγορήσει. «Εχεις δίκιο, αλλά κάνε λίγη υπομονή. Θα περάσει κι αυτό. Δεν είναι τόσο τραγικό. Δε θυμάσαι και τότε με τα καινούργια διαβατήρια; Ετσι έκανες, αλλά τελικά είδες που έβγαλες χωρίς να ταλαιπωρηθείς και τόσο;». «Καλά, πλάκα με κάνιεις; Δύο μεροκάματα έβγαλα στο Αστυνομικό της Καλλιθέας. Τι παραπάνω ήθελες για να θεωρείται «ταλαιπωρία»; Παραλίγο να καταταγώ στο Σώμα. Δε θυμάσαι που στο τέλος τα έμαθα πιο καλά κι από τους αστυνόμους κι ερχόταν σε μένα ο κόσμος να τους συμπληρώσω την αίτηση και να εγκρίνω τη φωτογραφία;»

Ο Μάκης χαμογέλασε άθελά του. «Υπερβολική όπως πάντα. Επιτέλους, αυτή τη φοβία που έχεις με τις δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να την ξεπεράσεις. Τέλος πάντων. Τι έγινε με τον ΑΜΚΑ; Πρέπει να πας να βγάλεις. Κανένα πρόβλημα. Εχουν δώσει παράταση».

«Μα έχω ΑΜΚΑ. Εδώ και χρόνια. Αυτή είναι η ατυχία μου». «Δεν σε καταλαβαίνω», είπε ο Μάκης με ειλικρινή απορία. «Παιδί μου, όταν πρωτοβγήκε ο ΑΜΚΑ, πριν δέκα χρόνια, ο λογιστής της εταιρείας που δούλευα τότε, επειδή έπρεπε να συμπληρώσει την ημερομηνία γέννησής μου στην καρτέλα μου αλλά δεν την γνώριζε κι εγώ έλειπα και δεν μπορούσε να με ρωτήσει, έβαλε μια άσχετη ημερομηνία. Σωστή χρονιά αλλά άσχετη ημερομηνία».

«Και;»
«Ο ΑΜΚΑ έχει ως τέσσερα πρώτα ψηφία την ημερομηνία γέννησης μας. Εμένα λοιπόν είναι λάθος. Πήγα στο ΙΚΑ τότε να μου το διορθώσουν αλλά με έδιωξαν γιατί δεν ίσχυε λέει ο ΑΜΚΑ και δεν ξέρανε αν θα έμπαινε ποτέ σ’ εφαρμογή και τέτοια».

«Να τον διορθώσεις τώρα», είπε ο Μάκης με αποφασιστικότητα. «Αχ να ΄σαι καλά ρε Μάκη μου. Τώρα μου έφυγε ένα βάρος. Το μόνο που μένει είναι να βρω ένα ελεύθερο εικοσιτετράωρο να το περάσω όρθια στο πλησιέστερο ΚΕΠ ή ΙΚΑ», απάντησα με μια δόση... σαρκασμού – να το πω; «Δώσανε παράταση ως τον Οκτώβριο. Δεν υπάρχει φούρια».
 
«Εδώ είναι το θέμα: Δώσανε παράταση για την έκδοση, όχι για τη μεταβολή. Τώρα είχα πάρει το πενταψήφιο νούμερο του Υπουργείου Απασχόλησης όπου σου δίνουν διευκρινίσεις για τον ΑΜΚΑ. Δεν τους έχουν πει τίποτε για παράταση στις μεταβολές, οπότε ισχύει το ότι πρέπει να γίνουν ως πρώτη έκτου».

«Δεν είναι λογικό. Στο ίντερνετ τι λέει;» «Ποιο ίντερνετ παιδί μου; Τη σελίδα την φτιάξανε αρχή Μαΐου, γράψανε εκεί μια έκθεση ιδεών και καθάρισαν. Δε φτάνει που φτιάξανε ιστοσελίδα, σιγά μη στην ανανεώνουν κιόλας, μη σε χάσουν από πελάτη. Ρε Μάκη, καμιά φορά, απορώ με την αφέλεια και την αθωότητά σου. Εσύ, παιδί μου, στην Ελλάδα μεγάλωσες ή στην Ελβετία κι έχεις αυτή την ψευδαίσθηση ότι όλα δουλεύουν ρολόι;».

«Και τι λογαριάζεις να κάνεις;», είπε προβληματισμένος.

Τον κοίταξα πονηρά. Η αλήθεια ήταν πως μου είχα σκεφτεί μια λύση για την οποία ήμουν αρκετά περήφανη. «Ξέρεις τι σκέφτομαι; Να πάω στη Χίο! Εκεί έχει λίγους μόνιμους κάτοικους. Θα κάνω τη δουλειά μου στο άψε-σβήσε», είπα ενθουσιασμένη με την ιδιοφυή μου ιδέα.
 
Ο Μάκης με κοίταξε προβληματισμένος. «Ναι... Κοίτα... Ηθελα να στο πω νωρίτερα αλλά δεν πρόλαβα: Η μητέρα κι η αδελφή μου έχουν το ίδιο πρόβλημα και στη Χίο δεν μπορούν να το λύσουν γιατί ο υπάλληλος του ΚΕΠ επιμένει πως δε έχουν λάβει επίσημη εγκύκλιο που να λέει ότι είναι απαραίτητη η μεταβολή του ΑΜΚΑ όταν είναι λάθος η ημερομηνία γένησης. Αστα. Δεν βρίσκουν άκρη».

«Και τι θα κάνουν;», ρώτησα μηχανικά τον Μάκη, αλλά πριν ολοκληρώσω την ερώτηση ήξερα ήδη την απάντηση:

«Σκέφτονται να ΄ρθουν Αθήνα».

Μαρία Τσάκου-Κουιμάνη
[email protected]