Πραγματικά, σηκώνει κανείς τα χέρια ψηλά.
Αλλά δεν πρέπει, γιατί μάλλον αυτό είναι η κυρίαρχη επιθυμία της κυβέρνησης και του αλλοπρόσαλλου κοινοβουλευτικού της υποστηλώματος.
Τι να πει κανείς για παράδειγμα για το γεγονός ότι τρία χρόνια μετά εξακολουθούν διάφοροι να πιστεύουν ότι το δημοψήφισμα ήταν μία μεγαλειώδης στιγμή και να δηλώνουν υπερήφανοι;
Όπως η Σία Αναγνωστοπούλου, η οποία απέδειξε μιλώντας στην Βουλή την Τετάρτη ότι φαντασία υπάρχει μεν, αλλά και ότι καλπάζει εκτός ορίων κάποιες φορές.
Με αφορμή το δημοψήφισμα του ’15 λοιπόν, η κυρία Αναγνωστοπούλου είπε ότι είναι υπερήφανη και επίσης το καταπληκτικό, ότι «αν το 62% του ελληνικού λαού δε στεκόταν τότε δίπλα στην κυβέρνηση, η χώρα θα είχε βγει από την ευρωζώνη, όπως ήθελε ο Σόιμπλε».
Και τότε, γιατί ο Πρωθυπουργός, με καθαρό μυαλό, πήρε την απόφαση να αγνοήσει το 62%, που στάθηκε στο πλευρό του;
Και πώς μείναμε στην ευρωζώνη αφού το αγνόησε;
Μυστήριο…
Πρέπει επιτέλους να το πάρουν απόφαση. Δεν τους θαυμάζει πια κανείς για το δημοψήφισμα εκείνο.
Αντιθέτως, μπορεί και κάποιοι να εκτιμούσαν μία γενναία παραοδοχή του λάθους.
