Σε μία αθώα εκδοχή, οι παρεμβάσεις τέτοιου τύπου φανερώνουν απλώς μία καφενειακή αντίληψη για την κοινοβουλευτική συζήτηση. Από μία άλλη σκοπιά, καταδεικνύουν την αδυναμία του κ. Τσίπρα να ανταποκριθεί κατά τον στοιχειώδη τρόπο στις απαιτήσεις της θέσης του και του ρόλου του. Και αποκαλύπτει τις διαρκείς μικροπολιτικές του επιδιώξεις.

Πολλοί παραξενεύτηκαν την Τετάρτη το μεσημέρι, όταν τον άκουσαν να λέει από βήματος:

«Αναφέρομαι στο δίκτυο ενεχυροδανειστηρίων Ριχάρδος που είχε ξεζουμίσει τα προηγούμενα χρόνια δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες που είδαν τα εισοδήματά τους να καταρρακώνονται και να είναι σε απελπισία και προσπάθησαν να βρουν δυνατότητα ενός πρόσκαιρου βοηθήματος, ξεπουλώντας τα τιμαλφή τους σε τιμή ευκαιρίας».

Η αναφορά εξέπληξε τους περισσότερους, τουλάχιστον ως προς το γεγονός ότι ένας Πρωθυπουργός έχει τόσο γρήγορα, τόσο λεπτομερή γνώση για μία αστυνομική υπόθεση και αισθάνεται την ανάγκη να την σχολιάσει. Η απόπειρά του να δώσει και σε αυτήν την περίπτωση πολιτική χροιά, υπονοώντας περίπου ότι και για αυτό το θέμα υπαίτιοι είναι οι «Σαμαροβενιζέλοι», ήταν βέβαια προφανής.

Με λίγα λόγια, μέσα στην απόγνωσή του των ημερών, καρφώνεται. Το πρόβλημα είναι ότι και εδώ λείπει η συναίσθηση για τα λεγόμενα. Θεωρεί ο Πρωθυπουργός ότι δεν συνέβαλε ο ίδιος στην καταρράκωση των εισοδημάτων και στην απελπισία των πολιτών;

Δεν αποκλείεται. Όμως αυτό που θεωρεί, δεν σημαίνει και ότι ισχύει…