Μεταξύ αυτών η αναφορά του στον Γιάννο Παπαντωνίου με τον οποίο υπήρξαν συμμαθητές στο Πειραματικό επί 12 χρόνια.

«Δεν ήταν παιδί του Σημίτη, ήταν υπουργός από το 1985, τον είχε ανασύρει από το 1978 ο Ανδρέας Παπανδρέου», θυμάται ο καθηγητής και διηγείται μία ιστορία. «Τότε βγάζαμε τον “Θούριο”, την εφημερίδα της οργάνωσης Ρήγας Φεραίος. Είχαμε κάνει ένα αφιέρωμα, “Γιατί πρέπει να μπούμε στην ΕΟΚ”.   Ο Γιάννος ήταν εναντίον. Έστειλε ένα άρθρο κι εμείς, σταλινικότατα, του το κόψαμε. Τότε πήγε στον Ανδρέα Παπανδρέου. Έγινε πρώτη φορά υπουργός Εθνικής Οικονομίας όταν διαδέχθηκε τον Γιώργο Γεννηματά μετά τον θάνατό του.   Ο Κώστας Σημίτης, λοιπόν, τον βρήκε εκεί και τον αξιοποίησε. Μάλιστα, η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ ήταν επίτευγμα αυτών των δύο».

Η επόμενη ερώτηση προς τον κ. Αλιβιζάτο είναι «Δεν έπρεπε να γνωρίζει ο πρωθυπουργός τι συμβαίνει στο υπουργείο;»

Και απαντά: «Είναι το πιο δύσκολο ερώτημα, ειδικά που το κάνετε σ' εμένα, που ήμουν σχεδόν στο ίδιο θρανίο με τον Γιάννο Παπαντωνίου από 6 ως 18 ετών στο Πειραματικό Σχολείο της Αθήνας. Θέλω να τονίσω ότι δεν έχει καταδικαστεί, είναι προφυλακισμένος, άρα, συνταγματικά, έχει ακόμα το τεκμήριο της αθωότητας.   Όμως, άλλο ρωτάτε. Υπήρχαν επαρκείς ενδείξεις που θα έπρεπε ενδεχομένως να έχουν κάνει τον τότε πρωθυπουργό να το καταλάβει; Ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης, όταν ρωτήθηκε, είπε ότι δεν είναι δουλειά του πρωθυπουργού να βάζει τις μυστικές υπηρεσίες να παρακολουθούν τους υπουργούς του.   Οφείλω να σας ομολογήσω ότι όχι τόσο για τον Γιάννο Παπαντωνίου αλλά για άλλους που έχουν καταδικαστεί, όπως ο Τσοχατζόπουλος, οι ενδείξεις ήταν περισσότερες. Βοούσε ο τόπος. Για όσους υπήρξαν συγκεκριμένες ενδείξεις, ο Σημίτης τους απομάκρυνε από το προσωπικό του περιβάλλον. Κατά τη γνώμη μου, όμως, πολιτικά χρειάζεται να λεχθεί και κάτι παραπάνω».

Μάλλον και ο Κ. Σημίτης θα πρέπει να διάβασε έκπληκτος τα λεγόμενα του καθηγητή. Και ο παλιός συμμαθητής του δεν θα πρέπει να ανακουφίστηκε και πολύ από την απάντηση ότι «έχει ακόμη το τεκμήριο της αθωότητας»…