Το κοινό του είναι η πάσης φύσεως πιτσιρικαρία που δεν ασχολείται και πολύ με τα θέματα, οι έξαλλοι, πάλαι ποτέ χορευτές/διαδηλωτές των πλατειών και ένα μεγάλο τμήμα εκείνων που είχαν πιστέψει στην περήφανη διαπραγμάτευση και την ηρωική έξοδο από το ευρώ. Μην ξεχνάμε, τότε μετρήθηκαν όλα και η παραπάνω κατηγορία «έγραψε» 62% στο θλιβερό δημοψήφισμα. 

Είναι προφανές λοιπόν ότι με τις γελοίες ακρότητες τύπου «αποχωρώ από τη Βουλή και κάθομαι μόνο για να φωνάζω», ο Τσίπρας δεν απευθύνεται ούτε στη μεσαία τάξη, ούτε στους κεντρώους που μπορεί να έχουν ξινίσει κάπως με τον Μητσοτάκη. 

Απευθύνεται στα ακραία στοιχεία και σε μία δεξαμενή περίπου 320.000 ψηφοφόρων, οι οποίοι έχουν απομακρυνθεί από το ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015. 

Τι θα καταφέρει, θα φανεί όπως θα φανεί και πώς θα προσελκύσει άλλα, αντιστοίχως κρίσιμα κοινά ο Μητσοτάκης. 

Πάντως η στάση του Τσίπρα έρχεται και ως μία ένδειξη για το πόσο (δεν) αλλάζουν τα πράγματα και πόσο δεν θα πρέπει να έχει κανείς αυταπάτες για τις επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ…