Είναι φανερό ότι η ελληνική κυβέρνηση αμφιταλαντεύεται μεταξύ της πολιτικής λογικής που λέει ότι η Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα στις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, αφού θέλει να παίζει κάποιο ρόλο και να ακούγεται η φωνή της και του φόβου μήπως κάτι τέτοιο κρύβει πολιτικό κόστος, έτσι και γίνει «μία στραβή» και έχουμε θύματα. Γιαυτό και τα σχετικά δημοσιεύματα του Τύπου αναφέρονται σε ασφαλή σχετικά μέση λύση, της αποστολής δηλαδή πολεμικού πλοίου.
Ετσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Ο φόβος του πολιτικού κόστους έχει κυριολεκτικά αλλοτριώσει τη χώρα μας, καθώς κυβερνήσεις και κόμματα διακατέχονται συνεχώς και αυτόν. Εξαιτίας του φόβου του πολιτικού κόστους δεν παίρνουν, η παίρνουν μεσοβέζικες αποφάσεις, που συχνά αποδεικνύονται και αναποτελεσματικές. Ακριβώς λόγω φόβου του πολιτικού κόστους προτιμούν την ακινησία με βλέμματα καρφωμένα συνεχώς στις δημοσκοπήσεις.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως μιλάμε για εξωτερική πολιτική και όχι για μικροκομματικούς ελιγμούς. Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να στείλει δύναμη στην περιοχή του Λιβάνου για να υποδηλώσει την παρουσία της. Δεν είναι τρελή η γαλλική κυβέρνηση που όπως φαίνεται θα αναλάβει το κύριο βάρος της διεθνούς δύναμης. Δεν θέλει να χάσει τα παραδοσιακά ερείσματα της Γαλλίας στην περιοχή και γιαυτό το κάνει. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο η Ιταλία θα στείλει 3000 άνδρες, ενώ ανάλογη αναμένεται να είναι και η συμμετοχή της Τουρκίας. Ακόμη και η Γερμανία συζητάει να στείλει στρατιώτες, ξεπερνώντας τα πλέγματα ενοχής του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αφού για πρώτη φορά θα βρεθεί σε επαφή με ισραηλινά στρατεύματα.
Αφού λοιπόν όλες σχεδόν οι μεσογειακές δυνάμεις θα είναι παρούσες, πως μπορεί να σκεφθεί η κυβέρνηση ότι η Ελλάδα θα λάμψει δια της απουσίας της; Στο κάτω-κάτω της γραφής, υποτίθεται ότι έχουμε και συμφέροντα στην περιοχή, μια και κάθε τόσο ασχολούμαστε με όσα συμβαίνουν στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και τρέμουμε μήπως χάσει η χώρα μας την επιρροή της σ΄ αυτό. Αφήστε τις σχέσεις που έχουμε με τις αραβικές χώρες, αλλά και με το Ισραήλ. Αλλωστε σε ειρηνευτική δύναμη καλούμαστε να συμμετάσχουμε και μάλιστα υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, παρ΄ όλο που το Ισραήλ θα ήθελε δύναμη ΝΑΤΟ, αλλά δεν του βγήκε.
Πέρα όμως από την εξωτερική πολιτική υπάρχει και ένας άλλος πρακτικός λόγος για τον οποίον η Ελλάδα πρέπει να συμμετάσχει και μάλιστα με δύναμη ξηράς. Υποτίθεται ότι ξοδεύουμε τη μάνα μας και τον πατέρα μας για να έχουμε αξιόμαχο στράτευμα. Για να έχουμεαξιόμαχο στράτευμα διαθέτουμε και επαγγελματίες στρατιώτες, τους λεγόμενους πενταετούς θητείας. Αυτοί όμως όλοι, αξιωματικοί και στρατιώτες χρειάζονται και πρακτική εξάσκηση για να αναπτύξουν τις δυνατότητές. Τέτοια ευκαιρία εξάσκησης, σχετικά ασφαλή, δίνει και η συμμετοχή μας στη διεθνή δύναμη που θα πάει στο Λίβανο.
Αν και αυτό το φοβόμαστε, καλύτερα να αφήσουμε τις μεγαλοστομίες και να το βουλώσουμε, περικόπτοντας μάλιστα και τις αμυντικές δαπάνες για να μη ξοδευόμαστε. Η όχι;
Αγγελος Στάγκος