Το πρώτο και μεγάλο σφάλμα που έκαναν οι συνδικαλιστές των δασκάλων ήταν να διεκδικήσουν μία γιγαντιαία αύξηση, τη ς τάξης του 45%, εμφανιζόμενοι μάλιστα ανυποχώρητοι. Κατέβηκαν στην απεργία λέγοντας ότι τους το είχαν υποσχεθεί προεκλογικά ο. κ. Καραμανλής, ο κ. Καλός, η Νέα Δημοκρατία και δεν έχουν άδικο σε αυτό. Από την άλλη πλευρά όμως οι "περπατημένοι" συνδικαλισταράδες" θα έπρεπε να είχαν μάθει τόσα χρόνια ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των προεκλογικών υποσχέσεων είναι αερολογίες. Και θα έπρεπε επίσης να γνωρίζουν ότι άλλα λένε τα κόμματα στην αντιπολίτευση, αλλά κάνουν όταν αναλαμβάνουν τις ευθύνες της διακυβέρνησης. Τέλος, θα έπρεπε να συνυπολογίσουν το γεγονός ότι καραδοκούν και άλλοι κλάδοι με αιτήματα για αυξήσεις και αν η κυβέρνηση ικανοποιούσε τα δικά τους θα ορμούσαν και οι υπόλοιποι.
Το δεύτερο λάθος των συνδικαλιστών ήταν ότι έβαλαν στόχο προσωπικά την κα Γιαννάκου, επιζητώντας ουσιαστικά την εκδίωξή της από την κυβέρνηση. Αποδείχθηκαν αδιάβαστοι, αφού δεν έχουν καταλάβει ότι αν ο κ. Καραμανλής ασχολείται προσωπικά με κάποιον τομέα, αυτός είναι της παιδείας και παράλληλα ακολουθεί κατά γράμμα τις απόψεις του κ. Αλογοσκούφη στα θέματα της οικονομίας. Αρα η ανυποχώρητη στάση της υπουργού Παιδείας απέναντι στις διεκδικήσεις τους δεν ήταν προσωπική και αυτό ήταν σαφές από την αρχή. Αν ο κ. Καραμανλής της έπαιρνε το κεφάλι, θα ήταν σαν να έστελνε σήμα υποχώρησης και αυτό δεν το ήθελε. ΄Αλλωστε αν θέλουν οι εκπαιδευτικοί ένα κεφάλι σώνει και καλά, ας ζητήσουν αυτό του κ. Καλού που είναι και ελαφρύ
Το τρίτο σφάλμα των συνδικαλιστών είναι ότι έβαλαν μπροστά μόνο μισθολογικά αιτήματα και ουσιαστικά έδειχναν να αδιαφορούν για όλα τα υπόλοιπα. Αρνήθηκαν ακόμη και να σκύψουν στην πραγματικότητα και να αποδεχθούν ότι οι αρχικοί μισθοί των δασκάλων δεν είναι κακοί για το ελληνικό πλαίσιο, αλλά αντίθετα είναι πολύ μικρή η ψαλίδα μεταξύ πρώτων και καταληκτικών μισθών. Αντέχουν όμως να ζητήσουν άνοιγμα της ψαλίδας υπέρ των πιο έμπειρων και μεγαλύτερων δασκάλων; Προφανώς δεν αντέχουν, όπως δεν αντέχουν να παραδεχθούν ότι το επίπεδο πολλών, πάρα πολλών δασκάλων είναι απαράδεκτο, ότι η εκπαίδευσή τους είναι κακή, ότι αρκετά σχολεία στις μεγάλες πόλεις είναι άθλια, ότι αρκετά από τα βιβλία είναι ακατάληπτα.
Από τη δική της πλευρά, η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να αισθάνεται ευχαριστημένη από την διαφαινόμενηνίκη της επί των δασκάλων.Τα παιδιά έχουν μείνει εβδομάδες τώρα έξω από τα σχολεία, οι γονείς είναι παραζαλισμένοι, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι ταπεινωμένοι δάσκαλοι θα κάνουν ιδιαίτερες προσπάθειες για να βοηθήσουν τους μαθητές τους, η πρωτοβάθμια παιδεία θα συνεχίσει να υπολειτουργεί, ενώ η μέση και η ανώτατη θα παραμείνουν στο φοβερό χάλι τους. Ο κόσμος, ή έστω όσοι μπορούν να αντιληφθούν κάποια πράγματα σχετικά με την παιδεία, περιμένουν από την κυβέρνηση να κάνει κάτι προς την πλευρά των μεταρρυθμίσεων. Να μην μείνει στα λόγια
Αυτό το κάτι δεν είναι εύκολο. Είναι πολλοί που βολεύονται με το σημερινό χάλι της παιδείας και ακόμη περισσότεροι οι αδαείς. Στην παιδεία εμπλέκονται γονείς, διδάσκοντες, μαθητές και φοιτητές, όσοι ψωμίζονται από την παραπαιδεία, οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων και καφετεριών και βεβαίως το απαραίτητο παπαδαριό. Πιθανώς να ξεχνάμε μερικούς ακόμη, αλλά όλοι οι προαναφερθέντες αποτελούν τα δύο τρίτα περίπου του πληθυσμού της χώρας. Ολοι αυτοί πρέπει να αντιληφθούν, να αποδεχθούν και να προσαρμοσθούν στις αναγκαίες και λογικές μεταρρυθμίσεις και όπου αυτό δεν γίνεται να αναγκασθούν να τις δεχθούν.
Πολύ δύσκολη αποστολή για μία μονοκομματική κυβέρνηση. Στην προσπάθειά της, αν πρόκειται να αποδυθεί σε σοβαρή προσπάθεια, είναι υποχρεωμένη να ζητήσει την συναίνεση τουλάχιστον του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αυτό με τη σειρά του, είναι υποχρεωμένο να συναινέσει σε ένα πρόγραμμα αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για τη σημερινή παιδεία.
Αγγελος Στάγκος