Είναι αδύνατον να κάνει κανείς ένα βήμα, να προσπαθήσει να διεκπεραιώσει κάποια υπόθεσή του, να λύσει ένα πρόβλημα, χωρίς να καταναλώσει πολύ χρόνο και αρκετό χρήμα, η να κάνει μεγάλη προσπάθεια. Και υπεύθυνο δεν είναι μόνο το κράτος, αλλά και ανεύθυνοι ιδιώτες. Πολλοί ανεύθυνοι ιδιώτες, όμως!
Από πού να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει, αναφερόμενος αποκλειστικά και μόνο στις δικές του εμπειρίες. Από το ότι πάει και έρχεται σε διάφορα μήκη και πλάτη της Αθήνας, προκειμένου να εξασφαλίσει μία κάρτα, επειδή ο Δήμος Αθηναίων αποφάσισε να βάλει παρκόμετρα στο κέντρο της πόλης, αλλά φυσικά τα έκανε μαντάρα στην οργάνωση; Από το ότι αγόρασε από τον ΟΤΕ το σύστημα ταχείας σύνδεσης με το Internet, το περίφημο ADSL, και περιμένει πάνω από ένα μήνα για να του το συνδέσουν, ή για το ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τους αρμόδιους, είτε γιατί δεν απαντούν, είτε γιατί η γραμμή είναι εκτός λειτουργίας; Από το ότι η τράπεζά του στέλνει με καθυστέρηση κάτι ακαταλαβίστικες ειδοποιήσεις και για να συνεννοηθεί και να καταλάβει περί τίνος πρόκειται απαιτούνται δέκα τηλεφωνήματα, είτε γιατί πάλι οι γραμμές δεν δουλεύουν , είτε γιατί πέφτει σε αναρμόδιους;
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν σε μόνιμη σχεδόν βάση σε όλα τα πάρε δώσε που έχει ο φουκαράς ο πολίτης με το δημόσιο ή με μεγάλο οργανισμό. Η παράθεση χαρακτηριστικών παραδειγμάτων περιττεύει, αφού όλοι μας έχουμε ζήσει στο πετσί μας τραυματικές εμπειρίες. Το κακό όμως είναι ότι ούτε τα πάρε-δώσε με ιδιώτες προσφέρει ιδιαίτερη ανακούφιση. Σχεδόν όλοιόσοι τρέμουν τον «πολωνό υδραυλικό», από τον ηλεκτρολόγο και τον φαναρτζή των αυτοκινήτων, ως τον ταξιτζή και τον ασφαλιστή, βγάζουν την πίστη στον έλληνα καταναλωτή. Τον αντιμετωπίζουν σαν όμηρο και τον μεταχειρίζονται ανάλογα. Είναι ασυνεπείς, δεν κάνουν καλή δουλειά στις περισσότερες των περιπτώσεων και του ζητάνε τη μάνα τους και τον πατέρα τους, λες και είναι νευροχειρουργοί!
Θέλεις να πάς στο θέατρο, αλλά και εκεί δεν σ΄ αφήνουν να χαλαρώσεις. Σου λένε ότι αρχίζει στις 9 μ.μ, φθάνεις στις 8:45 και διαπιστώνεις ότι ακόμη δεν έχει τελειώσει η απογευματινή παράσταση. Περιμένεις 45 λεπτά στο πεζοδρόμιο και όταν μπαίνεις τελικά μπαίνεις η αίθουσα μυρίζει και η ζέστη είναι αφόρητη γιατί δεν πρόλαβαν να την αερίσουν από τους προηγούμενους. Δεν έχει καμία σημασία ότι πληρώνεις εισιτήριο 27 ευρώ και έχει αφήσει το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ που σου παίρνει από 10-20 ακόμη για τρεις ώρες, ανάλογα αν είναι υπαίθριο ή κλειστό. Πέρα από το ότι κινδυνεύει να σου τσαλακώσουν οι παρκαδόροι το αυτοκίνητο, όπως έχει τύχει σε μερικούς.
Όπως είπαμε, τα παραδείγματα είναι άπειρα, καθημερινά, επαναλαμβανόμενα και σε κάθεπτυχή της προσωπικής και κοινωνικής ζωής. Τέτοια ταλαιπωρία στην καθημερινότητα και τόση μιζέρια δεν αντέχεται εύκολα. Και δεν φαίνεται να υπάρχει και βελτίωση, ενώ αντίθετα η ζωή μας γίνεται όλο και πιο δύσκολη, όλο και πιο πολύπλοκη. Ισως αυτός είναι ένας βασικός λόγος που η ελληνική κοινωνία είναι τόσο υστερική, τόσο αφυδατωμένη, τόσο εξουθενωμένη.
Αγγελος Στάγκος