Οι κ.κ. Ρουσόπουλος, Λούλης, Καραχάλιος, Μεϊμαράκης και μερικοί ακόμη σ΄αυτό το σπορ επιδίδονται, με αρκετή επιτυχία, στο σύνολό τους, αλλά με διαφορετικές ατομικές επιδόσεις. Από κοντά και κάποιοι υπουργοί που έχουν διακριθεί ή για τις προσπάθειές τους, ή για τα αποτελέσματα των προσπαθειών τους. Πρώτος και καλύτερος μακράν σε ό,τι αφορά προσπάθειες και αποτελέσματα, ο κ. Κακλαμάνης. Ακολουθούν σε προσπάθειες με ποικίλη αποτελεσματικότητα οι κ.κ. Παναγιωτόπουλος, Σιούφας, Παυλόπουλος, Αλογοσκούφης, Βουλγαράκης, Σουφλιάς, ενώ πολύ καλή δουλειά ως υφυπουργός κάνει και ο κ. Παπαθανασίου. Οι υπόλοιποι κινούνται σε χαμηλότερα επίπεδα… Οι παραπάνω είναι οι γίγαντες και οι τιτάνες της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης. Κάποιοι είναι σχεδιαστές και ταυτόχρονα εκφραστές της επικοινωνιακής πολιτικής, άλλοι είναι μόνον εκφραστές και όλοι τους φροντίζουν να πλασάρουν με κάθε ευκαιρία και τον εαυτό τους, πράγμα πολύ φυσικό, αφού πρόκειται για πολιτικούς. Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι πως και γιατί μία κυβέρνηση τόσο προσηλωμένη στην επικοινωνιακή πολιτική, κάνει τόσα πολλά λάθη, αρκετά από τα οποία ανήκουν στην κατηγορία της γκάφας. Από την άλλη πλευρά, το παράδοξο είναι ότι τα συγκεκριμένα λάθη δεν έχουν για την κυβέρνηση το πολιτικό κόστος που κανονικά θα τους αναλογούσε. Και έτσι η κυβέρνηση συνεχίζει να πορεύεται διατηρώντας την υπεροχή έναντι του ΠΑΣΟΚ. Μόνο από τη σύγχρονη ιστορία, μπορούμε να επιλέξουμε δύο λάθη που φθάνουν στα όρια της γκάφας. Το ένα είναι του κ. Βουλγαράκη και το άλλο του κ. Αλογοσκούφη. Το ένα έγινε αντιληπτό και είναι το θέμα που δημιουργήθηκε με τις ανακρίσεις πακιστανών από κλιμάκια της ΕΥΠ, που όταν αποκαλύφθηκαν, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης αρνήθηκε ότι έγιναν και χαρακτήρισε τις καταγγελίες «φάρσα ή προβοκάτσια» για να έλθει η κατραπακιά από το Λονδίνο. Το δεύτερο δεν έγινε αντιληπτό και έχει ως εξής: ο κ. Αλογοσκούφης νόμιζε για κάποιο λόγο ότι το ECOFIN του Ιανουαρίου θα ασχολιόταν με το αίτημα της Ελλάδας να παραταθεί το σύμφωνο σταθερότητας κατά ένα χρόνο, ως το 2007. Πήγε λοιπόν τις προάλλες στον πρωθυπουργό, του είπε το επικοινωνιακό σχέδιο του να βγει και να ανακοινώσει ότι επίκειται απόφαση –και μάλιστα «αυτεπάγγελτη» δήθεν, της Κομισιόν- για την παράταση, ώστε να ζυμώνεται το νοήμον κοινό και πιθανότατα να προλάβει δημοσιεύματα γύρω από τις εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι το έλλειμμα μάλλον δεν επρόκειτο να πέσει κάτω από το 3% του ΑΕΠ το 2006, οπότε θα έπεφτε πρόστιμο στην Ελλάδα, σύμφωνα με το άρθρο 104, παράγραφο 9, της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Ο κ. Καραμανλής συμφώνησε και ο κ. Αλογοσκούφης τα είπε καμαρωτός-καμαρωτός, βγαίνοντας από του Μαξίμου. ΄Όταν έφτασε όμως στο γραφείο του, κάποιοι παρατρεχάμενοι του είπαν δειλά-δειλά ότι ποτέ δεν επρόκειτο να συζητηθεί το αίτημα της Ελλάδας στο ECOFIN του Ιανουαρίου, αλλά ήταν προγραμματισμένο εξ αρχής για το ECOFIN του Μαρτίου. Με λίγα λόγια, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας δεν ήξερε την ατζέντα του ECOFIN Ιανουαρίου, πληροφόρησε λάθος τον πρωθυπουργό και έσπευσε να προωθήσει το επικοινωνιακό του σχέδιο για το συγκεκριμένο ζήτημα νωρίτερα κατά δύο μήνες. Θα πείτε «και τι έγινε»; Τίποτα το θηριώδες, εκτός ότι ο υπουργός πληροφόρησε λανθασμένα τον πρωθυπουργό, οπότε αναγκάστηκε μετά για να καλυφθεί να πει εκ των υστέρων ότι δήθεν του τηλεφώνησε ο κ. Αλμούνια και του ανακοίνωσε ότι η συζήτηση για το ελληνικό αίτημα μεταφέρθηκε από τον Ιανουάριο τον Μάρτιο λόγω…πληθώρας ύλης Και πάλι όμως, ωραίοι είναι! Αγγελος Στάγκος