Ως «μαιτρ» της απαισιοδοξίας σε ό,τι αφορά τα οικονομικά μας λοιπόν, δικαιούμαστε να ατενίζουμε αφ΄ υψηλού όλους τους μικρομεσαίους που προσπαθούν να μας φτάσουν, είτε γιατί δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, όπως στο Πακιστάν και το Σουδάν, είτε επειδή έχουν γκρεμοτσακιστεί από πολέμους , όπως στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, είτε ζουν σε χώρες που αφανίζονται από σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς. ΄Ολους τους τρώμε και σε λίγο θα κάνουμε εξαγωγή προπονητών απανταχού της οικουμένης για να διδάξουν τα μυστικά της απαισιοδοξίας σε όσες χώρες θέλουν πραγματικά να διακριθούν στο μέλλον. Μας πήρε καιρό να κτίσουμε την παράδοση, αλλά τελικά τα καταφέραμε. Χρησιμοποιήσαμε με σοφία και μαεστρία όλους τους τρόπους για να εμπεδωθεί το αίσθημα της απαισιοδοξίας στους ευγενείς νεοέλληνες. Μπλέξαμε την ιστορία με τη μυθοπλασία και φτιάξαμε ιστορικά μυθιστορήματα για τον συνεχή κατατρεγμό της φυλής από τους πάντες. Μετατρέψαμε τον πόνο της ψυχής σε τέχνη και δημιουργήσαμε ρεμπέτικα και λαϊκά, όπου ο σεβντάς ξεχειλίζει, αφού η άπιστη δεν έχει καρδιά /και η μανούλα είναι μακρυά/ ενώ μας τρώει η μοναξιά/ την παγωμένη τη νυχτιά…Καπάκι ήλθε και η Αριστερά που κέρδισε τον πόλεμο της προπαγάνδας, ενώ έχασε τον εμφύλιο και έτσι ζούμε από τότε μέσα στη συνεχή καταπίεση και την αδικία με ευθύνη του κράτους και της πλουτοκρατίας, βέβαια. Αν προσθέσουμε και την «ευεργετική» επιρροή της Εκκλησίας, καταλαβαίνουμε γιατί είμαστε ακτύπητοι στην απαισιοδοξία! Ωστόσο, η απαισιοδοξία που επικρατεί σήμερα στην ελληνική επικράτεια είναι δικαιολογημένη. Οι έλληνες νοιώθουν ότι το κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο που τους συντηρούσε εδώ και αρκετά χρόνια έχει τελειώσει. Βλέπουν να κλείνουν συνεχώς επιχειρήσεις και να μη γίνονται νέες επενδύσεις, με αποτέλεσμα η ανεργία να κτυπάει συνεχώς κόκκινο, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους και τις γυναίκες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, η ανεργία έφθασε στο 9,7% το τρίτο τρίμηνο του 2005 και δεν φαίνονται προοπτικές μείωσής της. Παράλληλα, οι πολίτες νοιώθουν να κλυδωνίζεται το ασφαλιστικό σύστημα, να απειλούνται τα «κεκτημένα» και να πριονίζει το όποιο εισόδημά τους η ακρίβεια. Αισθάνονται δηλαδή ότι περιθωριοποιούνται και δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και ένας στους τρεις επιχειρηματίες θα ήθελε να είναι δημόσιος υπάλληλος, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα. Το κακό είναι ότι ο μέσος έλληνας πολίτης έχει χάσει τον δυναμισμό του και περιμένει τα πάντα από το κράτος. Δεν κάνει καν κινήσεις για τη βελτίωσή του, δεν θέλει αλλαγές, δεν παρακολουθεί τις τάσεις, δεν προσπαθεί να προσαρμοσθεί στο πνεύμα της εποχής. ΄Εχει σε ένα βαθμό δίκιο να είναι απαισιόδοξος, αλλά ταυτόχρονα είναι αναγκαίο να ενεργοποιηθεί για να ξεφύγει από το τέλμα. Δύσκολο πράγμα, φυσικά. Αγγελος Στάγκος