Είναι μερικά μόνο από τα κατορθώματα της κυβέρνησης, η οποία πλέον είναι σαφές ότι έχει δύο εκφραστές:
Τον Αλ. Τσίπρα, ο οποίος θεωρεί τις εκλογικές νίκες του κόμματος προσωπική του επιτυχία (σε έναν βαθμό αυτό ισχύει) και ως εκ τούτου, την εξουσία λάφυρο και
Τον Ευκλ. Τσακαλώτο, ο οποίος εφραμόζει στο όνομα της Ευρώπης μία κατ’ εξοχήν μαρξιστική-λενινιστική πολιτική, περιβεβλημένη με ιδεολογήματα, θεωρίες και ευφυολογήματα.
Η πορεία των πραγμάτων δεν είναι αναγκαίο να περιγράφεται κάθε φορά, είναι πλέον κάτι που όλοι βιώνουν, κάπως λιγότεροι συνειδητοποιούν και πάντως εκφράζεται με συντριπτικό τρόπο στις δημοσκοπήσεις. Εκεί ως γνωστόν, κυριαρχούν τα αισθήματα της οργής και της απογοήτευσης, τα οποία ακόμη δεν έχουν εκδηλωθεί μαζικώς, αλλά είναι εξαιρετικά αφελές να θεωρεί κάποιος ότι αυτό δεν θα συμβεί.
Το θέμα είναι πόσο ελεγχόμενες θα είναι οι αντιδράσεις όταν υπάρξουν και κυρίως σε τι συνθήκες αυτές θα εκδηλωθούν.
Είναι διαφορετική μία αντίδραση πάνω σε ερείπια και συμφορές και κάπως πιο ελεγχόμενη μία αντίστοιχη «προληπτικού» χαρακτήρα.
Σε αυτό το περιβάλλον, η κριτική που ασκείται προς την κυβέρνηση είναι μέχρις ενός σημείου άδικη και σε μεγάλο βαθμό εκτός θέματος.
«Ανίκανοι», «άπειροι», «καιροσκόποι», είναι χαρακτηρισμοί που γράφονται και εκφωνούνται σχεδόν καθημερινώς από αντιπολίτευση και πολίτες, οι οποίοι αρνούνται να δουν μία πολύ πιο απλή διάσταση της πραγματικότητας. Επειδή προφανώς αρνούνται να πιστέψουν ότι μπορεί να είναι έτσι τα πράγματα.
Η πραγματικότητα αυτή είναι πως η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα έχει σχέδιο. Και μάλιστα απλό.
Μοναδικός της στόχος είναι πολύ απλά να καταστρέψει ό,τι υπάρχει στην χώρα, με την λογική ότι όλα είναι δημιούργημα της φαύλης μεταπολίτευσης.
Στην πραγματικότητα, το κίνητρό τους είναι να καταστρέψουν ό,τι δημιουργήθηκε με κόπους (και προβλήματα), στο μετεμφυλιακό κράτος και από την στιγμή που η Αριστερά έχασε τον εμφύλιο.
Πρόκειται για ψυχολογική ερμηνεία, η οποία κατά κάποιους μπορεί να είναι αυθαίρετη και απλοϊκή.
Όμως η κυρίαρχη αυτή ψυχολογία είναι αισθητή σχεδόν σε κάθε συνομιλία με μέλος της κυβέρνησης ή της κοινοβουλευτικής ομάδας που την στηρίζει.
Το κυρίαρχο δόγμα είναι το «γαία πυρί μειχθήτω» και όταν αυτό είναι εμπεδωμένο σε κυβερνώντες, ο κίνδυνος είναι θανάσιμος.