Οι επικείμενες εκλογές στην Γαλλία και την Γερμανία και δευτερευόντως στην Ολλανδία, σε συνδυασμό με το δημοψήφισμα της Ιταλίας σε λίγες εβδομάδες, ενδέχεται να διαμορφώσουν μία εντελώς διαφορετική κατάσταση στην οικονομία και τους πολιτικούς συσχετσμούς της Ενωσης. Κατά κάποιους, αρνητικές εξελίξεις σε όλα αυτά τα εκλογικά μέτωπα θα μπορούσαν να σημάνουν ακόμη και την αρχή του τέλους για το πλέον φιλόδοξο οικονομικό και πολιτικό πρότζεκτ της μεταπολεμικής ιστορίας.
Ποια εξέλιξη θα ήταν αρνητική;
Προφανώς, μία ήττα του Ρέντσι στην Ιταλία, μία επικράτηση της Λεπέν στην Γαλλία, περαιτέρω ενίσχυση των ακροδεξιών στην Ολλανδία.
Κατά κύριο λόγο όμως, η χειρότερη δυνατή εξέλιξη για την Ευρώπη θα ήταν μία αποχώρηση της Μέρκελ ή μία ήττα της στις εκλογές του επόμενου φθινοπώρου στην Γερμανία.
Για την γερμανίδα καγκελάριο είχε εκφραστεί η εκτίμηση ότι δεν θα είναι και πάλι υποψήφια στις επόμενες εκλογές.
Με βάση τις πληροφορίες των τελευταίων ημερών, φαίνεται πως η εκτίμηση αυτή δεν θα επιβεβαιωθεί.
Οι λόγοι είναι πολλοί: είτε επειδη στο κόμμα της δεν υπάρχει άλλη προσωπικότητα που θα μπορούσε με αξιώσεις να διεκδικήσει την καγκελαρία (με εξαίρεση τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε), είτε επειδή οι περισσότεροι κατά βάθος γνωρίζουν ότι η Μέρκελ είναι το κατ’ εξοχήν πρόσωπο που μπορεί να συμβιβάσει καταστάσεις και να αμβλύνει εντάσεις (κάτι που δεν αποτελεί το δυνατό χαρτί του Σόιμπλε, ο οποίος δεν αντέχει να βλέπει τους περισσότσρους στις Βρυξέλλες, με πρώτον τον Γιούνκερ).
Μία πιθανολογούμενη λοιπόν, νέα υποψηφιότητα και νίκη της Μέρκελ ενδεχομένως να είναι και το καλό σενάριο ή ακόμη και το φρένο σε μία Ευρώπη που διαλύεται.
Παρά ταύτα, τα δεδομένα είναι πλέον πολύ διαφορετικά - και εδώ το θέμα αρχίζει να αφορά και την Ελλάδα.
Σε μία Ευρώπη που αποσυντίθεται για λόγους που ουδεμία σχέση έχουν με το ελληνικό ζήτημα π.χ. Brexit, η χώρα μας δεν αποτελεί πλέον προτεραιότητα για κανέναν.
Έρχεται στην επιφάνεια και στην δημοσιότητα και πάλι τις τελευταίες εβδομάδες, οπότε και ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να επαναθέσει το ζήτημα του χρέους, για το οποίο εισπράττει από παντού αρνήσεις.
Ακόμη και αν η Μέρκελ είναι τελικά υποψήφια όπως όλα δείχνουν, τέτοια συζήτηση δεν πρόκειται να γίνει - σίγουρα όχι στον χρόνο που το επιθυμεί ο Τσίπρας και με δεδομένο δε ότι ο χρόνος της ενδεχόμενης συζήτησης έχει προκαθοριστεί και συμφωνηθεί και είναι ο Μάιος του 2018.
Υπό αυτό το πρίσμα, ποιοι είναι οι λόγοι που θα έπρεπε να κάνουν την ελληνική κυβέρνηση να προσεύχεται στην εικόνα της Μέρκελ;
Είναι οι εναλλακτικές δυνατότητες, οι οποίες μόνο σε χειρότερα σενάρια οδηγούν, με πολιτικούς πολύ πιο αρνητικά διακείμενους προς την χώρα μας και την κυβερνησή της.
Το να σχηματιστεί στην Γερμανία ένας εξόχως «προοδευτικός» συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Αριστεράς, δεν μοιάζει με ρεαλιστικό ενδεχόμενο. Πολύ πιθανότερο θεωρείται, σε περίπτωση που δεν υπάρξει ξεκάθαρο εκλογικό αποτέλεσμα, να είναι ο Σόιμπλε μεταβατικός καγκελάριος…
Οι συμμαχίες που ονειρεύεται ο Τσίπρας για να απευθύνεται στο κομματικό του ακροατήριο δεν υπάρχουν και αυτοί που τον κράτησαν στο παιχνίδι μία
φορά (η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και Ολάντ, δηλαδή), μάλλον δεν θα το κάνουν συνέχεια. Ο ίδιος πιθανώς να το γνωρίζει.
Αν είναι πράγματι έτσι, αυτό που απομένει να φανεί είναι ποια τακτική θα επιλέξει ο Πρωθυπουργός: άλλη μία εικονική ρήξη με ηρωικά χαρακτηριστικά και με αφορμή το χρέος ή καθυστέρηση μέχρις ότου φανεί τι θα γίνει στην Γερμανία;