Κοινώς, τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες μπορεί να δούμε πράγματα που σήμερα ούτε διακρίνουμε ούτε και φανταζόμαστε. Μπορεί και όχι, αλλά τα σύννεφα έχουν πάλι αρχίσει να συγκεντρώνονται πάνω από την Ελλάδα.
Η επιστροφή του κ. Τσίπρα από την πρώτη φάση του… μαραθωνίου για το χρέος που ξεκίνησε την προηγούμενη εβδομάδα (κατά την έκφραση που έχει επιλέξει η κυβερνητική και φιλοκυβερνητική προπαγάνδα), βρήκε τον πρωθυπουργό με άδεια χέρια. Κανείς από τους διεθνείς συνομιλητές του δεν φάνηκε να συγκινείται από το αίτημα του να ανοίξει μία συζήτηση για το θέμα αυτό τώρα.
Παρά ταύτα, ο κ. Τσίπρας κάνει ότι δεν ακούει και συνεχίζει την ίδια ρητορική είτε από κομματικό βήμα, είτε από διεθνές, όπως η Ευρωμεσογειακή Σύνοδος.
Η τακτική του όμως έχει αρχίσει να μην προξενεί έκπληξη σε κανέναν.
Ούτε στο ίδιο του το κόμμα, ούτε στους εταίρους, ούτε στους ισχυρούς με τους οποίους υποτίθεται ότι συνομιλεί.
Οι κινήσεις του είναι πλέον προβλέψιμες και έως ενός σημείου προεξοφλημένες.
Είτε ανεβάσει τους τόνους για το χρέος, είτε καταγγείλλει τους πιστωτές, είτε επιτεθεί στην διαπλοκή και τα συμφέροντα, είτε κάνει ανασχηματισμό, είτε ανέβει στον Λυκαβηττό να χτυπήσει την καμπάνα και να σηκώσει το λάβαρο της νέας ελληνικής επανάστασης, κανείς δεν θα εκπλαγεί.
Υπό αυτήν την έννοια, ο κ. Τσίπρας αν έχει να ποντάρει σε πολιτική έκπληξη, μόνο ακρότητες μπορεί να σχεδιάζει.
Οπως ένα νέο δημοψήφισμα, ή μία νέα σύγκρουση που όμως αυτήν την φορά θα έχει ως αναγκαστική επιλογή και κατάληξη την έξοδο της χώρας από την ζώνη του ευρώ και την μετάπτωσή της σε ένα πραγματικό καθεστώς απομόνωσης και σκληρής επιτροπείας. Για αυτό όμως θα φταίνε άλλοι - άλλωστε αυτό είναι το μόνο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: να έχει κάποιον να κατηγορήσει.
Τα ευνοϊκά στοιχεία του σημερινου, προβληματικού μεν αλλά «προστατευμένου» status της χώρας, η κυβέρηση Τσίπρα Καμμένου τα έχει αγνοήσει και ακυρώσει. Όπως π.χ. οι όροι δανεισμού που θα μπορούσαν να έχουν δημιουργήσει ευκαιρίες ανάπτυξης.
Υπό αυτό το πρίσμα είναι να απορεί κανείς τι έχει στο μυαλό του ο Πρωθυπουργός και όσοι τον πλαισιώνουν, τώρα που μοιάζει να είναι με την πλάτη στον τοίχο. Η διαπίστωση ότι μοναδικός τους στόχος είναι η εξουσία είναι σωστή και μάλλον έχει αξιωματική ισχύ.
Η λεπτομέρεια που διαφεύγει είναι το πώς επιτυγχάνεται αυτό όταν αρχίσει να κλονίζεται το «οικοδόμημα».
Χωρίς λεφτά και πόρους, καθεστώς και προϋποθέσεις παραμονής στην εξουσία δεν υφίστανται. Και επειδή λεφτά δεν υπάρχουν ή μάλλον είναι μετρημένα και ανήκουν σε άλλους, η μοναδική δυνατότητα της σημερινής κυβέρνησης μοιάζει να είναι η αναζήτησή τους κάπου αλλού και κάπως αλλιώς.
Αν ο Τσίπρας επιμένει να λέει σήμερα ότι η έξοδος από το ευρώ δεν ήταν σχέδιο δικό του αλλά του Σόιμπλε, αυτό δεν σημαίνει ότι το σχέδιο έχει πάψει να υπάρχει.
Ούτε ότι δεν έχει διάφορες φάσεις και στάδια.
Πάντως στο ορατό μέλλον λεφτά στην Ελλάδα (για να πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι και κάποιες υποχρεώσεις του κράτους) μπορούν να γεννηθούν μόνο με εθνικό νόμισμα και συνθήκες πληθωρισμού και γενικής εξαθλίωσης. Σε περιβάλλον «υπερηφάνειας» φυσικά, η οποία είναι ένα από τα ανεξάντλητα περιουσιακά στοιχεία της χώρας...
Αλλωστε αφότου η αρχή έχει γίνει με το Brexit, τα ταμπού έχουν ήδη καταρρεύσει.
Πάει κανείς στοίχημα ότι ο Τσίπρας δεν σκέφτεται έτσι;