ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Ο Τόμσεν και ο μύθος των μαζικών απολύσεων

09:21 - 14 Δεκ 2016
Η τελευταία παρέμβαση του Πόουλ Τόμσεν, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ, με αφορμή την εξέλιξη της ελληνικής υπόθεσης είναι ήδη γνωστή και σχολιασμένη.

Πέραν ομως των όσων αναφέρει για την ελληνική παθογένεια, περιλαμβάνει μία επισήμανση ενδεικτική του προβλήματος της χώρας και της παγίδας στην οποία την έχει παρασύρει η σημερινη κυβέρνηση - όχι μόνο αυτή, αλλά κυρίως αυτή.

 

Οπως αναφέρει ο Τόμσεν για την ελληνική περίπτωση, καταδεικνύοντας ότι γνωρίζει όσο λίγοι το πρόβλημα:

 

«Μία χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο δισταγμός της κυβέρνησης να άρει τους περιορισμούς στις μαζικές απολύσεις - ένα αναχρονιστικό πλέον καθεστώς, που δεν υφίσταται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Ο δισταγμός της δεν έχει να κάνει με το αν πρόκειται για μία καλή ιδέα ή όχι, αλλά στο ότι η Ελλάδα δεν παρέχει επαρκή και ικανοποιητικά επιδόματα για τους ανέργους. Αντί να παρέχει στήριξη στους ανέργους, η κυβέρνηση προτιμά να περιορίζει την δυνατότητα απόλυσης τους. Με απλά λόγια, η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να εκσυγχρονίσει την οικονομία της, ενισχύοντας την χρηματοδότηση των υποδομών και τα στοχευμένα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, ενώ την ίδια στιγμή προβλέπει φοροαπαλλαγές για περισσότερα από τα μισά νοικοκυριά και οι δαπάνες της για συντάξεις του δημοσίου βρίσκονται σε επίπεδα ανάλογα των πλουσιοτέρων ευρωπαϊκών κρατών».

 

Οι επισημάνσεις αυτές χτυπούν στην καρδιά του προβλήματος και αναδεικνύουν το διαφαινόμενο αδιέξοδο.

 

Οι ελληνικές κυβερνήσεις - και ειδικότερα η σημερινή, προτιμά να έχει απελπισμένους ανέργους, ή υποεργαζομένους στους οποίους εμφανίζεται ως προστάτης, από δυνάμει εργαζομένους, έστω και αν έχουν απολυθεί από μία δουλειά.

 

Η εξήγηση είναι απλή: Αυτές οι κατηγορίες προσφέρονται ως εκλογική πελατεία - δεν το αναφέρει αυτό ο Τόμσεν, αλλά το έχει καταλάβει - οι μεν είναι μία πολύ πιο χρήσιμη μάζα από τους δε.

 

Το γιατί είναι προφανές. Η σημερινή κυβέρνηση, στην αδυναμία της να δημιουργήσει συνθήκες και όρους παραγωγής πλούτου, προτιμά την λογική που προτάσσει τον θάνατο της «κατσίκας του γείτονα». Είναι αμφίβολο οτι το ίδιο πιστεύει πλέον και η πλειονότητα των πολιτών. Οσος χρόνος και αν απομένει στον κ. Τσίπρα, οι πραγματικές ανάγκες θα υπερβαίνουν την θεωρία.

Τελευταία τροποποίηση στις 11:21 - 14 Δεκ 2016
Copyright © 1999-2024 Premium S.A. All rights reserved.