Αναρωτιέται κάποιος: γιατί σπαταλά ο Ελληνας Πρωθυπουργός τον χρόνο του και μία ολόκληρη ημέρα, ώστε να συνομιλήσει για το ίδιο θέμα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στις 10.00, την Φώφη Γεννηματά στς 12.00, τον Δ. Κουτσουμπα στις 14.00, τον Στ. Θεοδωράκη  στις 17.00, τον Β. Λεβέντη στις 19.30 και τον κυβερνητικό εταίρο, Π. Καμμένο στις 20.30; 

Δεδομένων των εξελίξεων και της φημολογούμενης κρισιμότητας του θέματος είναι απορίας αξιον γιατί ο κ. Τσίπρας δε συγκαλεί έστω ατύπως ένα συμβούλο αχηγών, ώστε όλες οι πλευρες να λάβουν γνώση - και θέση.

Ο στόχος της πρακτικής που ακολουθείται είναι πρόδηλος: ο Πρωθυπουργός επιχειρεί με αφορμή το Κυπριακό να δημιουργήσει μία επίφαση εθνικής συνεννόησης, γύρω από την διαφαινόμενη εξέλιξη της μη-λύσης και να παίξει το «πατριωτικό» χαρτί. Όποιος αρνηθεί να παίξει το παιχνίδι του, θα κατηγορηθεί για τα γνωστά: από εθελόδουλος και υπηρέτης ξένων συμφερόντων, έως εθνικός μειοδότης.

Το θέμα σίγουρα προσφέρεται και για αποπροσανατολισμό από τα άλλα οδυνηρά για επιζήμια για την κυβέρνηση, τις ανατιμήσεις στα πάντα, τις φοροεπιδιρομές και το τέλμα της αξιολόγησης. 

Υπό αυτούς τους όρους, η πατριωτική στάση του Τσίπρα στο Κυπριακό και η αντίσταση στις «ξένες δυνάμεις που πιέζουν για λύση», συνδυάζεται με την «υπερήφανη» διαπραγμάτευσή του και την επόμενη φαση της, στην οποία ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα επανέλθει στο κάδρο. 

Κάπως έτσι διαμορφώνεται το πολιτικό περιβάλλον των επόμενων εβδομάδων και μηνών, ενδεχομένως δε και το κλίμα των εκλογών. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε ότι σε προηγούμενες δεκαετίες το Κυπριακό ήταν η αγαπημένη αφορμή όλων για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.