Το σχήμα του Τσίπρα «δεν θα εφαρμόσω τα μέτρα, αν δεν πάρω λύση για το χρέος», είναι στην ουσία μία κενολογία, τόσο μεγάλη, όσο βαρύγδουπη ακούγεται. 

Είναι, όπως εξήγησε ο Βαγγέλης Βενιζέλος στην ομιλία του κατά την παρουσίαση του βιβλίου του «Μύθοι και Αλήθειες για το Δημόσιο Χρέος. 2012-2017» το απόγευμα της Δευτέρας, μία vérité de la palisse, κάτι το προφανές, «σαν να λέμε ο Μαρκήσιος ζούσε, έως ότου πέθανε». 

Θα έπρεπε να είναι αντιληπτό, αλλά το καμουφλάζ της Αριστεράς στις λογικές έννοιες είναι διαχρονικά αριστοτεχνικό. 

Πολύ απλά: αν χρειαστούν σοβαρές παραμετρικές παρεμβάσεις στο ελληνικό χρέος και όχι κάποιες απλές ρυθμίσεις στους χρόνους αποπληρωμής ή άλλες τεχνικές διευκολύνσεις, αυτό θα γίνεται στο διηνεκές, με ένα διαρκές μνημόνιο, όπως εξήγησε ο Βαγγ. Βενιζέλος. Σε μία τέτοια περίπτωση, ούτως ή άλλως θα χρειάζονται άλλα μέτρα, ακόμη χειρότερα. Το κρίσιμο είναι το «αν χρειαστεί», όπως άλλωστε έχουν πει επανειλημμένως οι θεσμοί. 

Οπότε ο Τσίπρας λέει περίπου ότι «αν δεν μου κάνετε την χάρη, θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω», σαν τον μικρό Πέπε από τον Αστερίξ στην Ισπανία. Και να την κρατήσει, θα τον αγνοούν. 

Με δεδομένο ότι όλα αυτά συμβαίνουν όσο από την κυβέρνηση επιχειρείται μία συστηματική αποδόμηση του αυτονόητου και προφανούς, οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διαπρέπουν σε αυτό που ο Βενιζέλος χαρακτήρισε δημοσιονομικό λαϊκισμό. Που εκφράζεται από την λογική του Τσίπρα ότι θα επιτύχει πλεόνασμα 3,5%+1% για να επιστρέψει το 1% ως αντίμετρα και άρα το αποτέλεσμα να είναι δήθεν δημοσιονομικά ουδέτερο.

Αυτός ο λαϊκισμός και οι μεταμορφώσεις του, σε συνδυασμό με τον λαϊκισμό στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και της εθνικής ασφάλειας, είναι οι αιτίες για τις οποίες δεν γίνεται το αυτονόητο στην χώρα, όπως τονίστηκε στην παρουσίαση της Δευτέρας. 

Και οι μεταμορφώσεις αυτές οδηγούν μεν σε μία αναδιανομή, όχι όμως των πλεονασμάτων, αλλά της μιζέριας.