Αν υπάρχει ένα ορατό αποτέλεσμα, αυτό είναι ότι η Φώφη Γεννηματά έκλεισε επιτυχώς έναν κύκλο πολιτικά έξυπνων κινήσεων. Μετά το οριστικό κλείσιμο της όποιας συζήτησης περί σύμπραξης με τον ΣΥΡΙΖΑ τις προηγούμενες εβδομάδες, ήδη από την πρώτη ημέρα του Συνεδρίου έκανε δύο κινήσεις που έφεραν κάποιους σε δύσκολη θέση.
Αφενός, αποδέχθηκε τον όρο που έθετε ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος ζητούσε πρώτα εκλογή επικεφαλής του νέου σχήματος και εν συνεχεία διενέργεια ιδρυτικού συνεδρίου. Η Φώφη πρότεινε εκλογή με ανοιχτή διαδικασία τον Οκτώβριο και κατόπιν κομματικές διαδικασίες.
Αφετέρου, φάνηκε να προσανατολίζεται στην δημιουργία ενός εντελώς νέου κόμματος και όχι στην σύμπραξη αυτόνομων σχηματισμών σε μία πολυκομματική συνεργασία. Αυτό ζητούσαν οι Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Φλωρίδης. Ο Ραγκούσης έκρινε την πρόταση της Γεννηματά θετική και ικανοποιητική και παρέστη στο συνέδριο και οι άλλοι τον διέγραψαν από την Ωρα Αποφάσεων…
Υπό αυτούς τους όρους, η επιτυχία του Συνεδρίου του Σαββατοκύριακου είναι πως άνοιξε μία συζήτηση σε ρεαλιστική βάση, με συγκεκριμέο χρονοδιάγραμμα και με την επιστράτευση ενός έγκριτου προσώπου, του Ν. Αλιβιζάτου για την θέση του επικεφαλής της Επιτροπής Δεοντολογίας και Πιστοποίησης Διαδικασιών. Υπενθυμίζεται ότι ο γνωστός συνταγματολόγος είχε προταθεί από το Ποτάμι για την Προεδρία της Δημοκρατίας το 2014.
Αυτό που διαφαίνεται από εδώ και πέρα είναι πως τα πράγματα θα προχωρήσουν γρήγορα. Πιθανώς Ποτάμι και Ωρα Αποφάσεων θα μείνουν εκτός νέου σχήματος, όμως αυτό αφορά τους ίδιους και πάντως μετά τις κινήσεις της Γεννηματά, αν υπάρξει αντιπαράθεση, θα γίνει προσπάθεια να τους χρεωθούν ευθύνες για την αποτυχία μίας ευρύτερης σύμπραξης.
Το ζητούμενο όμως παραμένει: μπορεί ο χώρος αυτός να επανακτήσει εκλογική και κοινωνική δυναμική; Μπορεί να αποφύγει την καθήλωσή του μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σε μονοψήφια ποσοστά;
Ως προς τούτο, οι οργανωτικές συμφωνίες δεν επαρκούν. Απαιτείται πολιτική πρόταση και καλλιέργεια προσδοκίας, γιατί μόνο αυτή φέρνει ψήφους.
Το νέο σχήμα που φαίνεται ότι θα δημιουργηθεί καλείται να κάνει κάτι δύσκολο: Από την μία να ανακόψει την επέλαση του Μητσοτάκη στο κέντρο και από την άλλη να καταρρίψει οριστικά την ψευδεπίγραφη παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμης που δήθεν συνομιλεί με την Κεντροαριστερά και την Σοσιαλδημοκρατία. Είναι αυτό που επισημαίνει ο Βενιζέλος.
Στην σημερινή εποχή οι πολιτικές δυνάμεις έχει ήδη φανεί ότι χάνουν τα ερείσματά τους στις ιδεολογικές και ρητορικές κατασκευές του παρελθόντος.
Ούτε το αριστερά-δεξιά έχει αναφορά στην πραγματικότητα, ούτε το προοδευτικός-συντηρητικός ορίζεται όπως παλαιότερα.
Αν αναρωτιέται κανείς γιατί συβαίνει ό,τι συμβαίνει στην Γαλλία, θα βρει κάποιες απαντήσεις.
Όπως θα τις βρει και αν δει τι συμβαίνει στην Γερμανία και πόσο μακριά είναι η συζήτηση από τα στερεότυπα που κυριαρχούν στην Ελλάδα. Στην συνέντευξή του στα Νέα ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εξηγεί με αφοπλιστικά απλό τρόπο την πολιτική του ταυτότητα στους αδαείς και όσους τον χαρακτηρίζουν εκφραστή του τρισκατάρατου νεοφιλελευθερισμού, όπως ο Αλ.Τσίπρας και τόσοι άλλοι στην Ελλάδα: «Ανοησίες. Είμαι Χριστιανοδημοκράτης. Ο κ. Τσίπρας δεν με ξέρει τόσο καλά. Είμαι εκ πεποιθήσεως υποστηρικτής της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς, που προέκυψε από τις εμπειρίες των Γερμανών με την καταστροφή από τον Χίτλερ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό που οι οικονομολόγοι σήμερα ονομάζουν inclusive growth το ζήσαμε ήδη από τα πρώτα χρόνια της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας Γερμανίας».
Ας το δει λοιπόν ο «ενδιάμεσος χώρος» ως πρόκληση: να απαντήσει σε αυτόν τον τόσο απλά διατυπωμένο πολιτικό προσδιορισμό.