Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του 2009, έχοντας κερδίσει τις εκλογές με ένα εξωπραγματικό για τα σημερινά δεδομένα ποσοστό του 44% έπεσε δύο χρόνια αργότερα, με πολλά λάθη και άτσαλους χειρισμούς (βλ. δημοψήφισμα που είχε προαναγγείλει ο Γ. Παπανδρέου).
Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (και ΔΗΜΑΡ) του 2012 κατέρρευσε επίσης, ουσιαστικά τον Δεκέμβριο του 2014, υπό την πίεση του εκβιασμού του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει προεδρικής εκλογής. Κυρίως όμως επειδή ο Παράδεισος που υποσχόταν ο Αλ. Τσίπρας ακουγόταν τόσο όμορφος στο ευεπίφορο στην πολιτική εξαπατηση εκλογικό σώμα.
Η σημερινή κυβέρνηση σε λίγες εβδομάδες συμπληρώνει δύο χρόνια στο τιμόνι της χώρας. Εχει υποσχεθεί τα πάντα, δεν έχει κάνει τίποτε από αυτά, έχει υπογράψει όλα όσα καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα τολμούσε και τώρα ετοιμάζεται για την σύγκρουση με τον τοίχο.
Πέραν των διαψεύσεων στο πεδίο της οικονομίας και όλα όσα εγκληματικά έχει διαπράξει, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχε μία διακηρυγμένη προτεραιότητα, την οποία είχε κάνει σημαία: την κάθαρση και την εξυγίανση. Πρωτίστως δε την επιβολή της ηθικής της υπεροχής στην διεφθαρμένη Ελλάδα.
Τώρα, με την υπόθεση του Noor1 να προσλαμβάνει απρόβλεπτες διαστάσεις, η κυβέρνηση και κυρίως ο ένας από τους εταίρους φαίνεται πως μπαίνουν στην διακεκαυμένη ζώνη.
Η εμπλοκή του Π. Καμμένου λόγω των συνομιλών του με τον κατάδικο καπετάνιο του πλοίου που μετέφερε ναρκωτικά έχει προκαλέσει εμφανή αμηχανία και άκομψες κινήσεις.
Το αίτημα της αντιπολίτευσης για την σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής συναντά την λυσσώδη αντίδραση της κυβέρνησης και του ίδιου του Πρωθυπουργού, με αλλεπάλληλες δηλώσεις και ενέργειες στήριξης του κυβερνητικού εταίρου.
Ο κυβερνητικός εταίρος προφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού γιατί… είναι απλό: αν πέσει, πέφτουν όλα τα κομμάτια του ντόμινο.
Υπό τις συνθήκες αυτές, η υπόθεση του πλοίου και των τηλεφωνικών συνομιλιών Καμμένου είναι μία υπόθεση μάλλον σημαντικότερη απ’ ό,τι έως τώρα είχε φανεί και θεωρηθεί.
Τι θα γινόταν άραγε αν, ας πούμε, κάποιος υπουργός Αμυνας ή Εξωτερικών σε μία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις είχε δραστηριότητα αντίστοιχη με του Καμμένου σε μία τέτοια υπόθεση;
Ο Τσίπρας θα είχε αφηνιάσει, πλήθη θα είχαν κάνει χωράφι την Πλατεία Συντάγματος και το «μπουρδέλο η Βουλή», που έλεγαν κάποιες ψυχές, μπορεί και να είχε καεί… Τώρα δεν συμβαίνει τίποτε από όλα αυτά και τίποτε δεν εκπλήσσει, καθώς κάθε ημέρα που περνά προκύπτει κάτι ακόμη πιο εξωφρενικό από την προηγούμενη.
Το κακό είναι πως όλα αυτά τα έχουμε συνηθίσει, δια αυτής της μεθόδου του ιδιότυπου μιθριδατισμού στο εξωφρενικό.
Δεν πειράζει, μπορούμε να ξεσυνηθίσουμε...