Εχοντας αποτύχει να συγκινήσει τις μάζες με τις δήθεν αποκαλύψεις για την Μαρέβα Γκράμπόφσκι – Μητσοτάκη και ενώ την ίδια στιγμή βρέθηκε απολογούμενη για τις παλαιότερες (ή και υπάρχουσες ακόμη) υπόγειες, ή και όχι τόσο υπόγειες διασυνδέσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με την εγχώρια τρομοκρατία και τις δραστηριότητες του Πάνου Καμμένου, κατέφυγε στο γνωστό κόλπο της παροχολογίας.
Το δήθεν μέρισμα που ανακοίνωσε ότι θα μοιράσει ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι παρά στην καλύτερη περίπτωση μία σανίδα σωτηρίας και είναι γνωστό ότι πρόκειται απλώς για μία μπακαλίστικη αναδιανομή ποσών, προϊόντων εξοντωτικής φορολόγησης και στραγγαλισμού της οικονομίας.
Η μέθοδος είναι γνωστή και σε αυτήν καταλήγουν όλες οι κυβερνήσεις που ξέρουν ότι καταρρέουν. Και είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι παρ’ όλες τις προσπάθειες και όσα και αν μοίρασαν κυβερνήσεις σε αποδρομή, δεν κατάφεραν ποτέ να διασωθούν εκλογικά.
Το πιθανότερο είναι ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οδηγούνται σε μία εκλογική ήττα, η οποία αναλόγως του χρόνου των εκλογών θα είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη.
Το πολιτικό περιβάλλον αναδιαμορφώνεται και βασικό χαρακτηριστικό του είναι ο οργή προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Το δείχνει η μαζική συμμετοχή στην εσωκομματική κάλπη για την ηγεσία του Νέου Φορέα, το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, στις οποίες το Μέγαρο Μαξίμου σε λίγο θα αρχίσει να πανηγυρίζει επειδή η ψαλίδα των 10 μονάδων κλείνει στις 9,5…
Υπό τις συνθήκες αυτές, ο ρόλος που επέλεξε για τον εαυτό του ο Αλέξη Τσίπρας είναι ατυχής.
Εμφανιζόμενος ως Μεγάλος Τιμονιέρης, με εξαγγελίες για επιδόματα και με τις ηλικιωμένες κυρίες να τον υποδέχονται με ανθοδέσμες στην Θράκη, όπως μεταδίδουν τα μέσα κυβερνητικής προπαγάνδας (μην ξεχνάμε και την πτήση των 8G με το F-16, που τρόμαξε τους Τούρκους στο Αιγαίο πριν από μερικές εβδομάδες), τείνει να μετατραπεί σε πολιτική καρικατούρα.
Τα περιθώρια των ελιγμών του έχουν εξαντληθεί, η εικόνα του όταν εμφανίζεται σε διαγγέλματα και ανακοινώσεις δεν πείθουν πλέον ούτε το στενό του περιβάλλον και το μόνο που έχει να περιμένει κανείς είναι πόσο ψηλά θα βάλει πλέον ο κ. Τσίπρας τον πήχυ.
Όχι των στόχων και των επιτευγμάτων της πολιτικής του, αλλά του πολιτικού του αυτοεξευτελισμού.