Το γραφείο του εκδίδει ανακοινώσεις κατά των δικαστικών, με ευθείες απειλές όπως: «να δούμε ποιος θα κουραστεί πρώτος».

Ο Πρωθυπουργός φτάνει έως και στο σημείο να καλεί στο Μέγαρο Μαξίμου τους τραπεζίτες και να τους παροτρύνει να κόψουν την χρηματοδότηση ή την δανειοδότηση προς τα ΜΜΕ, που μεταδίδουν τα δήθεν «fake news» για τους πλειστηριασμούς. Και η διακοπή τους για τρεις εβδομάδες, με πρωτοβουλία των συμβολαιογράφων φαίνεται να λειτουργεί ευεργετικά, καθώς παγώνει και τις αντιδράσεις. Για λίγο.

Οι εκδηλώσεις αυτές, πέραν της ολοκληρωτικής νοοτροπίας που φανερώνουν, καταδεικνύουν κάτι άλλο: αγωνία.

Η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός αρχίζουν να υποψιάζονται ότι το πουλόβερ αρχίζει να ξηλώνεται.

Μπορεί να επιχειρούν να δωροδοκήσουν κάποιες ομάδες ψηφοφόρων με την αδιέξοδη επιδοματική πολιτική τους, όμως κάθε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, του Τσίπρα συμπεριλαμβανομένου, το σκέφτεται πλέον πολλές φορές όταν πρόκειται να εμφανιστούν δημοσίως και σε μη προστατευμένο περιβάλλον. Και αυτό δείχνει πολλά.

Μπορεί οργανωμένες και μαζικές αντιδράσεις να μην υπάρχουν (αν και η υπόθεση των πλειστηριασμών μπορεί να επιδράσει καταλυτικά), ή ο Πρωθυπουργός και οι περί αυτόν να επαναπαύονται στην εντύπωση ότι ο Τσίπρας υπερέχει του Μητσοτάκη σε «μαγκιά» και τσαχπινιά.

Όμως, ούτε το ένα ούτε το άλλο κερδίζει εκλογές ούτε αυγατίζουν έτσι τα χρήματα στο ΑΤΜ.

Με την έλευση του 2018, η διεξαγωγή των εκλογών βρίσκεται πλέον στο τραπέζι. Και αυτό είναι φανερό στις συζητήσεις με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι απλώς δεν τις απορρίπτουν, αλλά εκδηλώνουν και τον προβληματισμό τους για το ποια χρονική στιγμή θα ήταν η πιο πρόσφορη για προσφυγή στις κάλπες. Με σκοπό όχι την νίκη, αλλά την αποτροπή της συντριβής.

Ακόμη και οι συνεχείς αναφορές του κ. Τσίπρα στον χρόνο των εκλογών, που θα γίνουν λέει το 2019, καταδεικνύουν αυτήν την αγωνία. Η οποία όσο θα περνά ο καιρός μπορεί και να μετατραπεί σε πανικό.